ÇOCUKLUĞUMU DAHİ !
Çocukluğumu dahi yarım yaşadım ben. Ne bir uçurtma sevdası, nede bir lunapark ışığına gitti mutluluğum. Kemik (Üçlük) bilyenin sevinciydi çocukluğum. Hiçbir şeyi o duyguyla ne sevebilirdi bir çocuk nede unutabilirdi gençliğim.
Az şeye sahip olduk, çok fazla hayalimiz oldu her defasında. Uzaktan bakarak yaşadık, hep bir adım gerisindeydik sahip olmanın.
Elimize şeker yerine küreği çapayı, kalem yerine de çalışmanın fikirleri verildi. Değil ki mutsuzduk, insan farkın da olmadığı şeyi anlamıyor zaten.
Erken büyüdük fazlaca.
En küçük şeyler de mutlulukları bulup çıkarmayı öğrendik. Değerleri anlatılmaz ve de unutulmaz gülüşlerim de oldu.
Mesela; soba başın da kızarmış ekmeği çok sevdim, sabahın ilk ışıklarında uykuma sıcaklığı düşüren annemin varlığını çok sevdim.
Küçük bir evin için de daha sıcak hisler, daha sıcak anılar kalıyor insan aklın da.
Hayallerim ile ise büyüdüğümde tanıştım.
Evet bugün her şeyin değerinin çok fazla olmasını öğretti bize geçmişimiz doğrudur. Peki ya eksik kalan yanlarımız, geri getiremediğimiz onca şey,
yaşamadığımız çocukluğumuz.
Hiç bir şeyin geri gelmeyeceğini biliyorum. Çocukluğumuz da alıştığımız eksikliklerimiz
bugünlerimizden de bir şeyler alıp götürüyor zaten fazlaca. Alışmayı öğrendik büyüyünce, alışmak en acı yanımız oldu, çünkü alışana kadar da kanıyor yaralarımız, alıştıktan sonra da.
Ve bugün;
Çocukluğumuz dan bize kalan erken olgunlaşmamız oldu. Büyük yaşayıp, büyük hayal kırıklıklarına sahip olduk. Sıfırdan başladığımız için
düştükten sonra da yürümeyi bildik. Her ne kadar eksik yaşasak da yaşamayı bildik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAŞADIĞIMIZ HİS-Ç
Short Story( BİTMİŞ BİR HİKAYE ) Herkesin eksik kaldığına inandığı ve de eksilttiği anıları vardır. Benim gibi... Ve kimin hisleri, kiminin hiçleridir.Belki de senin hikayen, benim hikayem ile aynı duygudur. İşte sen; Hoş geldin benim yaşantım da kendini bulm...
