Deadman Crossing

Deadman Crossing Ⅲ

✝ DC Ⅲ

'Goedemorgen schoonheid' hoorde ze Nathan zeggen en ze voelde zijn lippen even tegen haar blote schouder. Ze waren weer een week verder en het huis was gewoon bijna klaar. De grootste "verbouwingen" waren gewoon gedaan, nu ging het nog om het personaliseren van het huis. De meeste meubels hadden ze uiteraard van hun vorige woning maar omdat ze nu groter waren gaan wonen, heel wat groter, leek het hier en daar nog behoorlijk kaal. De extra slaapkamers moesten sowieso nog zo goed als ingericht worden. Ze draaide zich om en begroette haar man met een kus.

'Wou je nou wel of niet naar dat "Dodenfeest" gaan?' vroeg hij. Ze hadden gister een uitnodiging gekregen voor een feest dat het dorp blijkbaar elk jaar organiseerde. Deadman Crossing deed niet aan Halloween en dat had blijkbaar zo z'n eigen redenen. In plaats daarvan vierden ze dus het Dodenfeest. Daarmee herdachten ze overleden mensen en is het een soort van mini Halloween in één. De locatie alleen vond ze nogal vreemd, de begraafplaats wat nog net niet tegenover hun zat.

'Zo leren we de inwoners wel kennen' gaf Nathan aan en hij keek naar Janine. Iets liet haar twijfelen. 'Kom op, kunnen we nieuwe vrienden maken hier in dit kleine dorpje' zei hij tegen haar. Ze zuchtte even diep maar knikte vervolgens. Hun vrienden woonden ver van hier, dus een aantal dichterbij zou best fijn zijn. Bovendien was het ook wel prettig om je buren te leren kennen, als die zouden komen.

Anderhalf uur later stonden ze buiten en liepen met sjaal en handschoenen om, hun oprijlaan af. Het was koud voor dit tijd van het jaar, Janine zag nachtvorst op het gras zitten toen ze buiten kwamen. Toen ze bij het einde kwamen moesten ze schuin oversteken om bij de ingang van de begraafplaats te komen. Hoe dichterbij ze kwamen des te meer ze zich begonnen af te vragen of er wel een feest was, ze hoorden helemaal niks namelijk.

Ze liepen langs de stenen poort en zagen mensen verderop tussen wat stenen staan. Janine zag tafels met potten en pannen erop, schalen, pakken fris, flessen wijn, een kleine radio set met een generator ernaast. Hier en daar stonden wat hangtafels met lichtjes erop en wat stoelen voor de wat ouderen waarschijnlijk want die liepen er ook bij. Er renden ook wat kinderen tussen de mensen door zag ze.

Mensen zagen ze aankomen en verwelkomden ze, iedereen was vriendelijk maar ze bleven op een afstand leek het. Ze maakte praatjes met hun, leken geïnteresseerd, glimlachte vriendelijk maar er was iets. Janine merkte al gauw dat de ouderen zo waren, de jongeren niet zo, de kinderen hadden helemaal geen besef van iets. Janine was aan het kletsen met Josie, een jonge moeder.

'Maar je vind het niet erg dan om in dat huis te wonen?'. Josie was heel direct en dat kon Janine op dit moment wel waarderen aangezien de anderen dat niet deden. Terughoudendheid was het andere waar Janine naar zocht, afstand en dat. De anderen vroegen niet wat ze wilden vragen en dat deed Josie wel.

'Nee hoor, het is gewoon klink klare onzin, als je er echt helemaal in gaat geloven maak je het ook echt, dan veroorzaak je het zelf, zo bekijk ik het' zei ze schouderophalend. 'De vrouw ligt hier trouwens' zei Josie uit het niets. 'Pardon?' vroeg Janine toen ze het even niet snapte. 'Margaret, de vrouw die in jullie huis gewoond heeft, ze ligt hier' verklaarde Josie. 'Serieus?' vroeg ze. 'Maar natuurlijk, het was een vrouw die hier geboren en getogen was. Ze had alleen de pech dat ze hier nooit is weg gekomen' mompelde ze.

'Ik neem aan dat je weet wat er gebeurd is?' vroeg ze daarna aan Janine. Janine knikte en zei: 'in een gekkenhuis gestopt door haar man na haar eerste zelfmoordpoging, en daarna heeft ze hier ergens zelfmoord gepleegd als ik het goed heb'. 'Klopt, zie je die enorme boom daar?' vroeg Josie en ze wees naar een boom in de verte. 'Toen was hij natuurlijk wat kleiner, maar hij was groot genoeg om jezelf aan te verhangen' zei ze en ze klonk een beetje triest. 'Haar plek is ook bij die boom, nogal een verkeerde plek lijkt mij, maar haar man wilde haar er op deze manier soort van aan herinneren waarom ze daar lag'. Dat was gewoon wreed vond Janine.

'Ik ga even kijken, ik ben zo terug'. Josie keek haar twijfelend aan maar knikte vervolgens. Rustig aan liep ze die kant op en keek ondertussen naar de stenen die ze onderweg tegenkwam. Toen ze bij de boom was keek ze eerst naar de immense stam, zo breed dat zij haar armen niet omheen zou kunnen slaan. Daarna liep ze naar de steen die er dicht bij lag en keek naar wat er op stond. Margaret Campbell geboren op 25 februari 1497 en gestorven op 31 oktober 1526. Ze was nog maar 29, vervolgens liet ze haar ogen nog een keer op haar sterfdatum vallen, 31 oktober, tijdens Halloween.

'Mijn man was wreed' hoorde ze ineens, Janine schrok en keek gelijk opzij maar zag niemand. 'Ik moest voor een baby zorgen' werd er gefluisterd. Janine keek meteen naar de steen en gilde bij wat ze zag. Een verschijning van een halfvergane gezicht die haar aanstaarde, ze knipperde even en meteen was het weg. Als een gek draaide ze zich om en om, maar zag helemaal niks meer, tot haar opluchting.

'Volgens mij heb ik teveel gedronken' zei ze tegen zichzelf maar ze maakte wel dat ze wegkwam bij de steen van Margaret. 'Alles in orde?' vroeg Nathan toen Janine bij hem kwam staan. 'Ja, prima, er liep een spin op mijn gezicht' zei ze snel. Nathan keek haar vreemd aan. 'Gilde je daarom?' vroeg hij verbaasd, ze knikte even. Als ze zou zeggen wat ze had gezien zou hij haar voor gek verklaren en daarna uitlachen. Zelf geloofde ze nooit in dat soort dingen, geesten, griezelverhalen en dat soort paranormale gedoe. Ze wuifde dat altijd weg of kwam met logische verklaringen. Dus als ze met zoiets zou aankomen? Echt niet dat hij dat ging geloven.

Nathan gaf haar wat te drinken en kletste zelf verder met iemand anders. Janine zocht dus maar naar Josie om verder te praten maar ze zag wat in de verte bij de boom. Toen ze beter wilde kijken zweefde het richting de boom en verdween er achter, of erin, ze kon het niet goed zien vanaf hier. Josie compleet vergeten tikte ze Nathan aan.

'Zullen we naar huis gaan? Ik heb het een beetje gehad hier, deze hele begraafplaats geeft mij de kriebels' en om dat even te benadrukken rilde ze even. Nathan keek haar weer even vreemd aan maar haalde daarna zijn schouders op. 'Ik vind het prima, begin het ook flink koud te krijgen, alcohol kan er niet tegen op' zei hij met een glimlach. Janine liep daarna flink door want ze kon het gevoel van dat iemand naar haar keek maar niet afschudden.

----------------------------------------------

Dat was er weer 1 :)
Volgens mij past DC meer onder spanning/thriller, zo denk ik erover, misschien zeggen jullie na afloop van t verhaal hetzelfde of wat anders. Nou ja, morgen zet ik de rest erop, verdeeld over de dag.
Fijne avond!