Deadman Crossing

Deadman Crossing Ⅴ

† DC Ⅴ

'Dus je beweert dat je wat gezien hebt?' zei Nathan ongelovig en hij smeerde zijn brood. Janine had het hem de avond ervoor verteld en nou begon hij er weer over, voor de zoveelste keer.

'Ik ga er niet meer op in Nathan, ik heb je alles verteld van wat ik je gezien heb en gehoord. Ja, ik weet hoe ik klink maar ik ben niet gek' mopperde ze. Na haar verhaal had hij haar eerst verbaasd aangekeken en was daarna in lachen uitgebarsten, wat ze niet leuk vond trouwens.

'Is ze dit?' vroeg hij haar en hij schoof zijn mobiel over de tafel haar kant op. Ze pakte zijn mobiel op en keek naar de vrouw die hij op zijn scherm had staan. Het was zo'n statig portret, één van opzij en in het zwart wit. Het was een prachtige vrouw met zwart haar wat ze op een knot had zitten. Een jurk met een patroontje en een klein kraagje. Meteen kwam het beeld weer naar voren, zij die met een touw aan de balustrade hing en nog witter dan wit was. Haar haar wat los over haar schouders hing, met haar hoofd opzij en een lege blik in haar ogen.

'Ja' zei ze kortaf en ze schoof hem weer terug. 'Je hebt echt wat gezien hè?' zei hij toen hij haar met wat walging zag kijken. 'Denk je dat ik dit allemaal als grap vertel? Je weet hoe ik hierover denk Nathan'. Hij tikte een paar keer op zijn mobiel en schoof hem opzij en ging eten.

'Het spijt me dan dat ik je gister heb uit gelachen, dat hoort niet. Is er iets wat ik voor je kan doen dan?' vroeg hij aan haar. Ze schudde haar hoofd, ze wist zelf niet eens wat ze moest doen. De dingen die ze had gezien en gehoord waren zo onverwacht en anders van elkaar, er zat geen patroon in of iets dergelijks.

'Ik ga eens op onderzoek uit' zei hij nadat hij zijn laatste hap had doorgeslikt. 'Misschien dat ik iets ontdek of zo' gaf hij aan. 'Tik Deadman Crossing in, ons huis en je vind meer dan genoeg' mompelde ze. 'Je hebt al gekeken?' vroeg hij. 'Ja, wat denk jij dan, ik hoorde één van de klussers over het huis praten en ben zelf op onderzoek gegaan. Nieuwsgierigheid is een trekje voor journalisten weet je?' zei ze met een knipoog. Hij begon te lachen, stond op en gaf haar een kus op haar voorhoofd. 'Dat is wat ons bij elkaar gebracht heeft' zei hij terwijl hij wegliep.

Ze begon te glimlachen en wilde nog een hap nemen van haar brood toen iets haar oog trok vlak voordat ze het naar haar mond bracht. Snel trok ze haar hand terug en keek naar haar broodje waar ze eerst goed naar moest kijken totdat ze zag wat haar aandacht had getrokken. Meelwormen, er zaten meelwormen in haar broodje.

'Gatver!' riep ze uit en ze gooide het op haar bord en schoof haar stoel naar achter. 'Nathan!' riep ze en ze stond op en nam afstand van de tafel. 'Wat is er? Iets gezien?' vroeg hij meteen toen hij de keuken binnen kwam. 'Mijn brood, er zitten, of zaten, meelwormen in' zei ze. Hij liep naar haar broodje, keek ernaar en pakte het op. Hij draaide het om en om, haalde het uit elkaar en keek haar vervolgens vragend aan.

'Dan zijn ze nu weg' zei hij. 'Wat is hier toch aan de hand? En waarom heb ik alleen dit, waarom jij niet ook?'. Hij haalde zijn schouders op en nam haar in haar armen. 'Ik ga zometeen op internet kijken wat ik kan vinden over het huis, ga jij maar even lekker in bad' zei hij en hij nam haar mee. 'Even lekker ontspannen, boek erbij, muziek aan, kaarsen?' vroeg hij en hij keek haar aan. 'Doe maar een muziekje'. Terwijl Janine in bad lag ging Nathan op internet zoeken.

De rest van de dag gebeurde er niks en vond Nathan meer als genoeg maar dat hoefde Janine niet te weten, het meeste wist ze toch al wel. Hij gaf aan dat hij wel wat wist maar dat wat hij nu had gevonden hem onbekend was. Ze konden het nou toch niet meer terug draaien, bovendien zou het binnenkort vast wel afgelopen zijn.

'Maar als er wat is, meteen aangeven dan hè?' vroeg hij toen ze in bed lagen. 'Dat zal ik doen' zei ze en ze sloot haar ogen.

Een aantal uren werd Janine wakker want ze had het koud, Nathan zou de dekens wel van haar afgetrokken hebben dacht ze. Ze wreef in haar ogen en keek om zich heen en zag dat ze haar dekens nog wel op haar lagen maar dat het raam wagenwijd openstond. Vermoeid stond ze uit bed en liep die kant op, de vraag waarom hij open stond kwam niet eens in haar op. Al gapend schoof ze de gordijnen iets opzij zodat ze de hendel van het raam kon pakken. Kippenvel verscheen op haar armen want het was ontzettend koud nu ze de wind van buiten voelde.

'Je bent gek' hoorde ze en meteen was ze klaarwakker. Ze spreidde haar ogen en keek naar buiten. Daar, verderop tussen al het onkruid en een paar oude bomen stond een gedaante. Het was een vrouw dat kon ze zien, maar de rest was te wazig, te ver, er hing ook wat mist. Janine stond als verstijfd en keek toe naar hoe de vrouw naar achteren zweefde en vervaagde. Toen ze weg was deed ze als een gek de ramen dicht en trok als een bezetene de gordijnen weer terug. Daarna sprong ze nog net niet in bed en kroop tegen Nathan aan die nog als een blok aan het slapen was.

'Ik ben niet gek' fluisterde ze tegen zichzelf.

-----------------------------

Ha, en nu moet ik t einde nog schrijven xD