Deadman Crossing

Deadman Crossing Ⅶ

✞ DC Ⅶ

Twee dagen later.

Hij keek door zijn zijraam omhoog en zag dat de maan weer klein was, tijdens Halloween was het volle maan en stiekem had hij zich toch wat zorgen gemaakt om Janine vanwege de verhalen. Maar alles was in orde want ze hadden die dag gewoon geappt. Nu zou hij haar verrassen want hij mocht een dag eerder naar huis.

Hij reed de oprijlaan op en zag meteen dat de lamp bij de voordeur niet aanstond, nu al kapot? Hij zette de auto naast het huis neer en stapte uit. Nathan liep de trap op en pakte zijn sleutels uit zijn zak om de deur te openen. Toen hij ze had wilde hij ze in de voordeur stoppen maar een paar centimeters voor het slot piepte de deur al iets open. Hij keek moeilijk naar de deur, dat hoorde niet.

Hij duwde de deur voorzichtig iets verder open en keek naar binnen. Even was hij stil om te luisteren of hij zo gauw iets hoorde maar het was doodstil. 'Schat?' zei hij hard en hij stapte verder naar binnen en drukte het licht aan aangezien het donker was binnen. 'Hallo! Ik ben thuis!' riep hij nu. Doodse stilte.

Meteen gooide hij zijn tas op de grond en ging kamers af. Overal waar hij kwam lag een laagje stof, alsof er weken of zelfs maanden, niemand binnen was geweest. Alsof zij hier niet gewoond hadden. 'Janine!' riep hij paniekerig, geen antwoord. Hij merkte ook op dat overal ramen open stonden, gordijnen wapperde en lieten de koude novemberlucht binnen.

'Janine!' riep hij angstig. Hij vond haar nergens. Het schemerde al toen hij thuis kwam, nu was het gewoon donker buiten. Een windvlaag liet hem bibberen van de kou, hij had niet eens opgemerkt dat hij het steenkoud had. Hij zag zelfs z'n eigen adem als hij uitademde. Hij keek voor de tweede keer in hun slaapkamer en zag nu pas dat de wekker halverwege de kamer lag. Nathan liep er naartoe en raapte hem op.

'Waarom lig jij hier?' vroeg hij zichzelf hardop af. Met langzame stappen liep hij om het bed heen en zag Janine's mobiel liggen. Meteen raapte hij hem op en keek wat ermee gedaan was. De camera app sprong onmiddellijk aan wat hij raar vond. Hij keek wat de laatst genomen foto was en kreeg het ijskoud van binnen toen hij zag wat ze had gefotografeerd.

Er stond daar een persoon met een verwrongen gezicht, het vlees was flink vergaan en ze had zwarte ogen. Een paar plukken haar zat nog aan haar schedel vast en hingen sluiks naar beneden. Een witte nachtjapon verborg haar magere lichaam. Dit moest die dode vrouw zijn waar ze het over gehad had. Hij liet de mobiel uit zijn ijskoude vingers vallen en schreeuwde Janine's naam voor de zoveelste keer en rende het huis weer door.

Toen hij weer bij de voordeur kwam zweefde een lage mist over de vloer heen die via de nog steeds open voordeur kwam. Buiten was het iets mistiger en hij kneep zijn ogen tot spleetjes om goed te kunnen zien wat hij zag. Een schim.

Hij snelde zich meteen naar buiten en hoopte met heel zijn hart dat het Janine was. Het was een vrouw, maar zodra hij in de buurt kwam verdween ze in de mist. 'Janine!' riep hij weer. Gefluister kwam overal vandaan en een windvlaag leek te komen vanuit het huis.

'Geen enkele vrouw is gelukkig in dit huis' hoorde hij. 'Geef mijn vrouw terug!' schreeuwde hij tegen de mist. Hij hoorde niks dus bleef hij haar roepen. 'Ze is nu gelukkig' werd er ineens gezegd. En met dat klapte de voordeur keihard dicht en trok de mist weg. Nathan zakte door zijn knieën en staarde doelloos vooruit.

Ze was weg en hij wist van de verhalen......

dat de vrouwen nooit meer terug kwamen.

------------------------------------

Nou dat was het, ander verhaal al zoals ik al zei, hopelijk hebben jullie ervan genoten. Wie weet dat er volgend jaar weer wat komt met Halloween maar dat zie ik dan wel;)

Het plaatje hierboven probeerde ik datgene na te bootsen wat Nathan zag maar ik kreeg het niet mistig:( En vond zo snel ook geen ander mistig plaatje met een gedaante erin....