Bakarken kör mü olsaydı gözleri. Yada duymasa mıydı hakkında söylenenleri... Koca bir oyunun içindeki küçük bir kız işte... İçindeki anılar pişmanlığa dönüşürken hissettikleri. Hayat niye bu kadar acımasızdı ki ? Onun suçu neydi? aslında aptal bir kızdı da . Sevgiye aşka inanırdı. Ama artık inanmıyordu. çünkü ne aşk gerçekti nede sevgi kalıcı! Tek düşünebildiği ölümken sustu. Yine yine yeniden sustu . İçindeki herkesin masum olduğunu düşündüğü kız, bir kez daha güveninin boşa gidişine üzüldü . Tekrar pişman oldu karşısında ki için, istemediği duygularını gün yüzüne çıkardığı için. Aslında yalnızlık da güzeldi. Ama o hep bir omuz istemişti ! Saçma dimi. Size göre öyle. Ona göre bu bir yapım-yıkım aşamasıydı. Güven yeniden yapılır omzun sahibi için. Sonra kız oğlanın daha fazla üzülmesinden korktuğu için o çok istediği omuzdan kaçar... Garip dimi ! Bence de garip. Hatta aptalca. Ama olmuyor işte... Hayata küfürler ederken buluyor kız kendini. Yine yine yine milyonuncu kez nefret ediyor kendinden. Neden mi ! Güçlü görünüp de aptal bir zavallı olduğu için!!!
