Zagubione Dusze /Jeff The Killer

Rozdział 9

Trzymali mnie za obie ręce, targając mnie na komendę. Byłam przybita tym, że udało im się mnie złapać. Ich uściski coraz bardziej zaciskiwały się na moi ramionach. 

-Puśćcie mnie!-krzyknęłam-to boli!

-Tak?A czy to boli?-zapyta funkcjonariusz waląc mnie pięścią prosto w brzuch. Miałam łzy w oczach od bólu. Chęć mordu wzrastała-twoje ofiary też to bolało.

Dosłownie wrzucili mnie do pokoju bez okien. Przede mną stał wysoki brunet o złośliwym spojrzeniu. 

-Tak więc, zaczynajmy. Dlaczego zabiłaś tych ludzi i naszego polityka?

-Chciałam wam pomóc.

-W czym pomoże nam ich śmierć?

-Może, których z tych potworów, zwanymi ludźmi zorientuje się, że zachowuje się jak idiota i świna....

-Że niby mi jesteśmy potworami? Ty jesteś potworem i ten twój paskudny chłopak... Jak można... Wiesz dziewczynka, którą zabiłaś była moją bratanicą... Chciała zostać kosmonautką, miała tylko pięć lat, marzenia i chęć do życia...

-To nie moja wina. Pad Celebryta ją zabił. 

-Kto strzelił prosto w jej małą główkę?

-Pan nic nie rozumie... Jest pan jak ta banda nędzników chodzących po tym świecie.

Walnął mnie z prosto w policzek. Zrobiłam się czerwona ze złości. Skoczyłam na niego, przewracając go i okładając pięściami. Wtedy do pokoju wbiegło około pięciu innych funkcjonariuszy, którzy najpierw uderzyli mnie plecy, na co ja wygięłam się do tyłu, a potem zakuli w kajdanki trzymając za ramiona. Pan, który mnie przesłuchiwał wstał. Miał krew na twarz, ale się uśmiechał.

-Pójdziesz siedzieć. Na długo. Całe życie. Może w psychiatryku. Może w wiezieniu. Nie wiem. Ale doprowadzę do tego by były to najgorsze lata twojego, nędznego życia! 

Zaczęłam się wyrywać. Chciałam go zabić, by nie powiedział już żadnego słowa .

-Mam do ciebie ostatnie pytanie. Gdzie jest ten zwyrodnialec, jak mu tam... A no tak Jeff the Killer?

-Nigdy ci tego nie powiem zasrańcu...

Podszedł do mnie i huknął pięścią z całej siły w twarz. Widziałam gwiazdki przed oczami. 

Czy to już koniec?