Ada

7. Bölüm

Mert kekeliyordu. "A-ama k-kamera buradaydı. Bi-bir kadın Y-ya-yağmur'a bir Şeyler ya-yapıyordu!" Ceylan Mert'e sarıldı. "Tamam sana inanıyoruz. Kendine gel ve her şeyi anlat. Tamam mı?" Mert'in kendine gelmesi uzun sürmedi ve olanları Ceylan ve Defne'ye anlattı. Kızlar panikten ne yapacaklarını şaşırmışlardı. "Yani şimdi Yağmur öldü mü?" Defne ağlıyordu. Ceylan ise olayları sorguluyordu. "Peki neden? Kim ona bunu neden yapsın ki?!"
Tam o sırada bir çıtırtı duydular. "Ceylan. Defne. Sakın. Arkanıza. Dönmeyin. " Mert sakin olmaya çalışıyordu ama korktuğu suratından belliydi. Ceylan arkasındaki şeyin nefesini hissetti. Omzunun üzerine elini koymuştu. Elleri kanlıydı. Ceylan bunu kokudan anlayabiliyordu. Defne dayanamadı ve arkasını döndü. Dönmesiyle Çığlık atması bir oldu. Ceylan korkudan ağlıyordu. "Arkamda ne var." Acıyla fısıldadı. Bir el omzuna vurdu. Ceylan arkasını döndü. "Ahhh!" Bu asılan kadınlardan biriydi. Elinde kameraları vardı. Gözleri beyazdı ve suratında yaralar vardı. Elleri kanlıydı ve kadın çırılçıplaktı.
"Hayırr!!" Ceylan koşmaya başladı. Defne ve Mert onu takip ediyorlardı. Koşarak plaja gittiler. "Burdan gitmeliyiz! Bu adada ölüler var! Garip Şeyler oluyor! Gitmeliyiz!" Herkes onlara inanmıştı. Zaten garip Şeyler olduğunu hissediyorlardı. "Hadi çabuk!" Ceylan bağırıyordu. O kadar paniklemişti ki kendinde değildi. Adadan Koşarak uzaklaştı ve kendini denize attı. Mert arkasından bağırıyordu. Ceylan yüzmeye çalıştı ama mıknatıs gibi bir şey onu çekiyordu. Ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsın adaya geri gidiyordu. "Bu lanet şey de ne böyle!!" Mert yanına koştu. "Ceylan sakin ol. Yanındayım. " Mert'in sakinleştirici sesi ona iyi gelmişti. Kendini onun kollarına bıraktı. Kalabalıktan İpek adındaki bir kız çıktı. "Bu şey bir tek Ceylan'a mı oluyor acaba?" Her kafadan sesler yükseliyordu. "Bunu Öğrenmenin tek bir yolu var." İlayda ve İpek birbirlerine baktılar. Sonra denize doğru yürüdüler. Yüzmeye başladılar ama onlar da adadan çıkamıyordu. Mert Ceylan'ın elini Bıraktı ve o da denize gitti. O yüzebiliyordu. Kısa bir süre sonra yalnızca kadınların adada kaldığı anlaşıldı. "Peki ama neden?!" Kadınlar isyan ediyordu. Bazı erkekler ise yüzerek kaçmaya çalışıyorlardı. "Çünkü kadınlar lanetlendi. Onlar kötüler. Adanın sonunu onlar getirdi. Siz de onlar gibisiniz. Ama bu sefer sizin sonunuzu ben getireceğim!" Sese doğru döndüler. Bu Anna'ydı...