Anti-bullying Story {Πίσω από τις μάσκες}

Ο καθρέπτης του εαυτού μου

-Είσαι άχρηστος το καταλαβαίνεις; Ένας ηλίθιος, καθυστερημένος. φώναξα, γελώντας και τον έσπρωξα με όλη μου τη δύναμη ρίχνοντας τον στα κρύα πλακάκια.

-Είσαι ένα μεγάλο τίποτα. του φώναξα ξανά και ενώ εκείνος προσπάθησε να σηκωθεί από το πάτωμα μια κλωτσιά μου τον βρήκε στην κοιλιά και ξανά σωριάστηκε στο έδαφος.

-Καλύτερα να πέθαινες φύτουλα. λέει από δίπλα μου ο κολλητός μου και βάζουμε και οι δύο τα γέλια.

-Θα έκανες μεγάλη χάρη στην ανθρωπότητα. του λέω μέσα από τα γέλια μου και του ρίχνω άλλη μια κλωτσιά στα πλευρά και εκείνος μουγκρίζει από τον πόνο, κλαίγοντας.

Στρέφω το σώμα μου προς την κατεύθυνση της πόρτας και αρχίζω να περπατάω με βήμα γεμάτο αυτοπεποίθηση με τον φίλο μου να με ακολουθεί πίστα πάντα από πίσω.

Μόλις άνοιξα την πόρτα γύρισα το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον συμμαθητή μου και αφού κατακλύζομαι με ένα συναίσθημα περηφάνιας για το πόσο δυνατός και ανίκητος είμαι του αναφέρθηκα με όση πιο πολλή ειρωνεία μπορούσα.

-Τα λέμε αύριο Θανασάκη.

και χωρίς τίποτα άλλο εγώ και ο φίλος μου φύγαμε από τις τουαλέτες αφήνοντας τον Θανάση στο πάτωμα, εκεί που του αξίζει δηλαδή να βρίσκεται.

*****

Νομίζω η ώρα ήταν περίπου 12 το βράδυ όταν άκουσα την πόρτα του σπιτιού μου να κλίνει και την ενοχλητική φωνή του πατέρα μου να γεμίζει με φωνές το σπίτι.

Πέρασε έξω από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου μου, παραπατώντας και φωνάζοντας το όνομα της μητέρας μου.

Αμέσως το σπίτι μύρισε αλκοόλ και τσιγάρο και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι και σήμερα ήταν ένα από αυτά τα βράδια.

-Φέρε μου το μπουκάλι με το ουίσκι. τον άκουσα να προστάζει την μητέρα μου.

-Δημήτρη μου, μήπως δεν πρέπει. Έχεις πιει πολύ. είπε σιγανά και φοβισμένα η μαμά.

-Τι είπες; ρώτησε απειλητικά εκείνος.

-Δεν εν..

-Ποια νομίζεις ότι είσαι ηλίθια που θα μου λες τι να κάνω! ούρλιαξε και ένιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος καθώς ήξερα τι πρόκειται να επακολουθήσει.

Μετά από λίγη ώρα δεν ξεχώριζα λέξεις. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι λυγμοί της μητέρας μου και οι φωνές αυτού που φιλοδοξεί να ονομάζεται πατέρας μου.