FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

Proloog

Voor je begint met lezen...
*Dit verhaal is fictie. Dus niks is waargebeurd.
*Ik heb alles ZELF verzonnen. Niks is overgenomen uit andere verhalen/ideeën.
*Ik heb er heel veel tijd in gestoken en waardeer het als je reageert met een lieve tekst of vote.
*Alle rechten voorbehouden en niks overnemen zonder toestemming van de auteur!

X X X
CAST:
Taylor Hill- Jean Brady
David Luiz- as himself
Francisco Lachowski- Kyle Meijer
Paul Wesley- Andrew Thompson
Lais Ribeiro- Fernando Oliveiro

X X X
Proloog:

'Het begon eigenlijk als een soort spel. Ik wilde met haar spelen en zo ook andersom. We hadden alle twee gewed op ons contract, als het ons niet zou lukken, zouden we alle twee ons contract ontbinden. Alleen ik speelde vals en zij kreeg dat door', hoor ik David zeggen.

'Waarom speelde je vals?' vraagt de vrouw die tegenover hem zit.

'Ik wilde haar niet kwijt raken, toen, toen ik eigenlijk nog niks van haar wist. Ze leek net op een gesloten boek en ik wilde het lezen. Ik kon haar niet loslaten, ik had tenslotte zo veel vragen over haar'', legt hij uit.

'En nu? Zou je het nu anders doen? Nu je weet wat het allemaal heeft veroorzaakt?', vraagt ze.

Even kijkt David op en we komen oog in oog. Hij heeft een betekenisvolle blik op zijn gezicht en even opent hij zijn mond, maar sluit het dan weer. Hij schudt zijn hoofd en geeft dan antwoord, het antwoord dat ik ook van hem zou verwachten; 'Nee, ik zou het niet anders doen. Als ik het anders had gedaan dan zou ik nu niet zoveel van haar houden'.

'Dat is een belangrijk punt.  Denk je dat zij het anders wou?', vraagt ze.

'Ik was nooit op de hoogte van haar. Ze was altijd... gewoon zichzelf. Ik vroeg haar altijd of het wel goed met haar ging, ook al was ze blij, ik deed het om er zeker van te zijn dat ze niks mankeerde. Ik wist zeker dat ze er op een gegeven moment genoeg van kreeg, maar voor mij was het een gewoonte geworden.'' David kijkt me niet meer aan zoals net. Hij staart naar zijn schoenen met de tranen in zijn ogen. Ook al kan ik zijn gezicht niet zien, altijd als hij naar zijn schoenen kijkt voelt hij zich rot.

'Weet je ook waarom je dit deed?'

'Ja,' zegt hij zacht en hij wrijft even in zijn ogen. Hij kijkt op en maakt weer oogcontact met zijn honingbruine ogen. 'Wanneer ik pijn had en uiteenviel heeft niemand me ooit gevraagd of het wel goed met me ging', zegt hij en de eerste tranen vallen over zijn wangen.