FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

10- ''You don't have to pay for this sweatheart''

'FLASHBACKS'

''Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik word later toch de baas van Chelsea FC en dan laat ik jou in mijn beste team spelen'' riep hij blij, 5 dagen na de dood van mijn vader.   -> 2008

x x x

''Look, you don't have to pay for this, sweatheart. Give it to madame Brady, please.''

We waren nog maar 16, maar hij deed zich voor alsof hij 20 was en kocht een dure Tifanny ketting voor me. Hij dacht dat hij me hiermee een leuk cadeau gaf, maar eigenlijk gaf het me een nog slechtere gevoel, een leegte van binnen, want ook hij wist dat ik geen geld had om maar iets voor hem te kopen en hij wist het maar al te goed. -> 2012

x x x

''Jij hebt geen keus, Jean. Jij hebt mij nodig zoals-'' begon hij.

''Ik heb jou niet nodig, Andrew. JE KAN NIET DOEN ALSOF JE MIJ IN JE BEZIT HEBT'', riep ik kwaad uit. ''Nee ik doe ook niet alsof ik je in mijn bezit heb. Je bent van mij'', hij boog zich licht voorover en pakte mijn hand vast. -> 2013

x x x

''Andrew?'' het rolt al mijn mond uit voor ik er zin in heb. Mijn hart klopt razend bij het uitspreken van zijn naam na elkaar 2 jaar niet meer gezien te hebben.

Hij kijkt me met een verharde blik aan (GIF), maar al snel verzacht hij en komt enthousiasten mijn kant op lopen. Een meter voor me blijft hij staan en lacht naar me, meer doet hij niet. Hij blijft voor me staan en lacht naar me, serieus.

''Wat doe je hier?'' vraag ik als ik de controle weer terug heb.

''Ik ben hier voor werk'', zegt Andrew. Zijn stem doorboort me van binnen, want dit is niet de stem dat ik van hem gewend ben. Hij is volwassener geworden.

''Werk?''

''Ja werk. Jean, je kijkt me aan alsof je een spook hebt gezien'', lacht hij sarcastisch. Dat was ik vergeten, bijna alles aan hem is een en al sarcasme.

''Wat voor werk doe je?'', vraag ik voorzichtig.

''Mijn droom is voor de helft uitgekomen.'' Zegt hij in een adem en hij kijkt me onderzoekend aan. ''Ik ben de baas van Chelsea. Ik zoek alleen nog een speler voor mijn vrouwelijke voetbalelftal.''

Andrew mijn mensen, is Andrew en zoals hij altijd zegt:

''En je weet het Jean, als ik iets wil- dan krijg ik het.''

---

Een kleine 10 minuten later zitten we een van zijn nieuwste sportwagens op weg naar mijn huis. Ik voel me een beetje oncomfortabel, want jeetje, in vergelijking met de Bugatti Veyron van David rijd deze wagen echt niet lekker.

''Wat doe jij in Parijs?'' vraagt Andrew. Hij bekijkt in de achteruitkijkspiegel.

''Ik logeer voor een tijdje bij Kyle'', antwoord ik eerlijk. Meer hoeft hij niet te weten.

''Hmm-'' neuriet hij. ''Meer niet?''

Ik schud mijn hoofd en keer me af. Verder zeg ik niks meer.

Als we aankomen mompel ik bedankt en open de deur.

''Jean, wacht'' Roept hij en hij stapt uit van aan de andere kant.

Stokstijf in de regen blijf ik staan als hij mijn kant op komt aangelopen.

''Maak je geen zorgen. Ik ben hier niet om vrienden met je te worden ofzo. Ik probeer gewoon mijn werk te doen en zal zo snel mogelijk weer weg gaan, oke?'' Vraagt hij met zijn doordringende ogen.