FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

08- "Dus, wat trek je uit?"

''Wat doet hij?'', vraag ik zodra Thiago de verkeerde afslag neemt. Ik zit samen met David en we zijn op weg naar zijn huis. Thiago reed met Fernanda nog kort voor ons, maar ze hebben de afslag naar David's huis gemist.

''Ik heb gene flauw idee, kijk eens op mijn mobiel'', vraat hij. Ik pak zijn mobiel uit de standaard en lees zijn wapp berichten voor.

''Tante is plots ziek geworden, breng Fernanda naar het vliegveld'', lees ik hardop voor. ''Betekend dat dat hij niet meer komt?'', vraag ik me af.

''Het is al richting een uur of 9, denk niet dat hij vanavond nog zal komen, nee'', antwoord David. We rijden langs de beveiliging van de wijk en nemen de laatste afslag naar zijn huis.

Nu Thiago en Fernanda ook niet meer komen, wat moet ik in hemelsnaam met David doen? Schaken?

''Wat zullen we doen?'', vraagt David. Telepathie.

Ik haal mijn schouders op, als David de auto voor zijn moderne villa parkeert en we uitstappen.

''We kijken wel een film ofzo'', zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij.

''Ja, we kijken wel een film'', zeg ik luchtig.

''Netflix?'' vraagt David met een arrogante grijns.

''Doe normaal'.

We lopen naar binnen en ik krijg een raar gevoel in me buik als ik aan de vorige keer denk dat ik hier was. Tranen, scheldwoorden, vechtpartijen.

''Wat drink je?'' vraagt David dat aan de minibar staat.

''Doe maar wat jij ook neemt'', zeg ik vlot. Even later komt hij met twee bekers aanzetten en legt het voor me neer. Ik neem een paar slokjes. Het is muisstil in zijn huis.

''Stil, hé?'', zegt David. ''En ik haat stiltes, soms lijkt het me zo veel leuker om een vrouw en kinderen te hebben.''

''Hoeveel kinderen wil je later dan?'' vraag ik nieuwsgierig. 

''3'', zegt hij.

''Omdat 2 te weinig en 4 te veel is?'' maak ik zijn zin af.

''Precies'', zegt hij met een glimlach.

''Je familie is zeker in Brazilië?'', vraag ik.

'''Ja, mijn ouders wel. Mijn zus woont in Londen'', zegt hij.

''Dus daarom ga je vaak naar Londen, voor je zus'', merk ik op.

''Eigenlijk is het me halfzus'', zegt hij.

''Ben je geadopteerd?!'' schreeuw ik uit.

''Rustig. Nee, zij is geadopteerd. Uh, ja. Mijn ouders konden in eerste instantie geen kinderen krijgen. Dus...'', zegt hij aarzelend. Hij heeft zijn handen in elkaar gevouwen en hij kijkt naar zijn voeten als hij praat. En dan opeens kijkt hij op. ''Waarom vraag je zoveel? Ik vraag toch ook niet aan jou waarom je je angst niet onder voeten kan komen?''

''Jezus, David'' klaag ik.

''Stop met 'jezus David' zeggen'', zegt hij geirriteerd.

Een paar seconden lang is het stil.

''Doen of waarheid?'', vraagt hij.

''Waarheid'', zeg ik.

''Wat zou je willen veranderen in je leven'', vraagt hij na een korte stilte.

''Ik zou mijn vader in me leven willen, David.'', zeg ik zonder aarzel. ''Doen of waarheid?'', vraag ik.

''Waarheid'', zegt hij.