FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

01- ''DAVID! FLIKKER OP SNOTJONG!''

''Van Londen naar Parijs, eh. Een grote stap voor de mensheid, maar een kleine stap voor Jean'', zegt Kyle. Hij zit tegenover me in het busje dat hij heeft gehuurd om me op te halen van het vliegveld. Zijn joggingsbroek zit halverwege zijn heup en zijn zwarte verwassen shirt zit strak om zijn borstkas. Zijn spieren komen er goed in uit. Zijn handen heeft hij laten rusten in zijn schoot en zijn mond heeft hij in een kleine 'o-vorm' als hij me aan staart. Stiekem kijkt hij me van onder zijn wimpers aan. Dat doet hij altijd als hij zenuwachtig is voor iets, maar na 6 jaar beste vrienden te zijn geweest van elkaar weet ik dat hij bang is om me een vraag te stellen of over een totaal andere 'genante' (9/10) onderwerp te beginnen.

Vandaag begint namelijk mijn eerste dag van mijn nieuwe leven. Wat vind ik dit toch raar klinken, 'nieuwe leven'. Alsof ik mijn oude leven heb ingeleverd om er een nieuwere veel betere versie van terug te krijgen. Dit klopt wel een beetje als ik eerlijk moet zijn.

''Wat als je toch niet wordt gekozen, hé.'' begint Kyle.

''- Dan ben ik dus niet goed genoeg, denk ik.''

Kyle knikt zachtjes en trommelt met zijn hand op de zwartleren bank. ''Dus Parijs is dan ook helemaal afgelopen voor je?'' Vraagt hij.

''Kyle! Waar zie je me voor aan? Ik heb jarenlang op dit moment gewacht. Parijs is gewoon de stad om het te maken al is het niet bij PSG.''

''Right,'' antwoord hij ''we gaan zo eerst naar mijn appartement''.

Jarenlang heb ik gedacht dat ik een voetballer zou worden en ik samen met Cristiano Ronaldo bij Real Madrid zou spelen. Ik dacht dat ik net zoveel goals als hij zou scoren en dat ik net als hem geëerd zou worden. Ik zou net als hem naar alle party's gaan en ik zou heel veel villa's en huizen hebben, maar dat was natuurlijk niet de voornaamste reden. Ik wilde de beste vrouwelijke voetballer worden. Maar de realiteit is helaas anders.

Als we aankomen stapt Kyle als eerste uit het busje en pakt me bij mijn arm als ik ook uitstap. Hij draait zich om naar de achterkant van het busje, pakt mijn bagage eruit en legt het op de stoep. Hij overhandigt me een sleutel en zegt dat ik maar alvast naar binnen moet gaan en dat hij er over een paar minuten aan komt.

Ik pak alvast een paar tassen vast en slenter naar de lift. Als de liftdeuren openspringen stap ik in en search ik met mijn ogen naar het knopje '4'. Net als de deuren willen sluiten komt er een man aan gerend in een trainingspak.

'Attendre!'

Vluchtig steek ik mijn hand uit en de deuren klappen weer open.

De man heeft een kleine glimlach op zijn gezicht als hij in stapt. Door zijn zonnebril kan ik zijn gezichtsuitdrukking niet zien. Zijn lange krullen heeft hij onder een pet, maar de kleine krullen springen er toch uit, wat er moet ik toegeven, best grappig uit ziet.

''Weet jij waar nummer 4 staat?'' vraag ik hem in het Engels als ik het knopje niet ontdek. 1 is er wel, 2 ook, 3 is er ook, ook al is het er bijna eraf gekrabd en de rest van de nummers hebben ze ook.

Hij gaat naast me staan en kijkt even naar de knoppen.

''Dit,'' hij wijst naar de knop waar de cijfer 5 op staat.

''Niet, daar staat 5 op'' merk ik heel handig op.

''Waarschijnlijk hebben ze op nummer 4 gewoon het cijfertje 5 gezet'' legt hij uit en hij drukt op het knopje 5 wat ons naar de 4e verdieping moet brengen. ''Volgens mij is dit door een Aziatische architect in elkaar gezet. In China brengt nummer 4 ongeluk.'' Zijn Engels is heel goed voor een Fransman en de Franse accent maakt zijn stem alleen nog maar sexyer, als dit een woord is.