FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

09- ''Andrew Thompson''

Ik heb in de afgelopen dagen geleerd dat je David niet kan haten. Het kan gewoon niet, want het is gewoon onmogelijk. Ik weet dat dit een beetje cliché of a little bit awkward klinkt in je oren, maar kom op. Hij zorgt er altijd voor dat je je op een of andere manier speciaal voelt. Hij is bij je wanneer je hem nodigt hebt. Hij doet er alles voor om je voor te bereiden op je ergste nachtmerries. Hij laat je lachen en zorgt er voor dat je buikpijn en tranen krijgt door het lachen. Hij is er wanneer je moet huilen en hij is er wanneer je lacht. En het belangrijkste, met hem kan je froesties eten, want kom op, niemand zegt nee tegen froesties.

Vandaag heeft David een wedstrijd. In de 7 (8/9/10?) dagen dat we elkaar kennen heb ik nog geen één wedstrijd van hem bij gewoond, maar vandaag is het mijn speciale dag. Hij heeft me 2 tickets gestuurd naar zijn wedstrijd tegen Lion, die btw 2e staat, onder PSG.

Je zult nu denken dat de ene ticket voor mij en de andere voor Kyle is. Maar nee, de andere ticket is voor Louise en vandaag moet ik Louise zo ver krijgen dat ze met me mij gaat naar de wedstrijd van David. Aan het einde van de wedstrijd heeft David dan een verassing voor Louise en tada, ze zijn weer bij elkaar. Tenminste, dat hopen we of dat hoopt hij, want eerlijk gezegd boeit het me geen reet wat hij wel of niet met Louise doet.

En dan heb je natuurlijk ook het feit dat Louise vreemd ging en nu een andere heeft. Maar hé, dat is ook niet mijn probleem, want alles kan kapot. Right?

Ik klop 7 keer op de deur van Louise als er eindelijk open wordt gedaan. Ik kijk haar aan met een van mn beste nep glimlach, ook al zegt Kyle dat mijn nep glimlach er echt nep uit ziet.

''Hoi, ik ben Jean. Je muurmeisje'', herhaal ik de zin dat ik een paar dagen gelden ook had gebruikt.

''Hoi Jenna. We hadden elkaar al eerder-''

''Ja ja, dat klopt. Je had me zelfs uitgenodigd om thee bij je te drinken, maar ik kon helaas niet komen'', ratel ik door.

''Oh'', zegt ze droog.

''Dus ik dacht; hé vandaag is de grote dag'', ga ik verder en ik glip bij haar naar binnen.

HELLNO. Alles, maar dan ook alles is ROZE. Hoe heeft David het hier overleefd? niet< correct answer.

''Ja, tuurlijk'', zegt ze bedenkelijk met haar irritante accent. UGH. die Fransen.

Ik loop haar woonkamer binnen en ga met mijn nep lach in de (roze) sofa zitten.

''Dus?'', vraagt ze. Even trekt ze haar wenkbrauw omhoog, maar al snel kijkt ze weer serieus, omdat ze doorheeft dat ze haar botox op die manier kan verpesten.

''Hoe gaat het met jou en je ex?'', spring ik erin. Ja, ik spring erin, want ik wil niet een eeuwigheid in haar (roze) huis blijven, right.

''David?'', vraagt ze verward. Volgens mij is ze dronken of stoned.

''Ja'', zeg ik sloom. Misschien begrijpt ze me niet als ik snel praat.

''David. Ja, David. David was een goeie jongen, Jenna. Hij was misschien te goed voor mij'', zegt ze melo dramatisch.

''David is ook hartstikke aardig'', merk ik op.

''Ja, alleen soms is het net een klein kind met te veel geld, weet je'', zegt Louise.

''Oh?''

''Hij kocht altijd alles wat ik wilde, zelfs dit huis. Ik heb zelf geen baan, vandaar'', zegt ze. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ''Nu ben ik een actrice weet je, Jenna. En ik verdien mijn geld zelf'', zegt ze trots. Ofcourse, schat, ofcourse.

''Maar?'', vraag ik als ik haar sippe gezicht zie. Ze forceert het heel erg, want anders verpest ze haar botox.

''Ik mis mijn honeybooboo wel een beetje, moet ik toegeven'', zegt ze met getuite lippen.