FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

11- ''We kunnen ook in de auto slapen'' DAVID POV #1

SUPRISE SUPRISE. DAVID KRIJGT OOK EEN POV. POINT OF VIEW. ENJOY.

---

Ik zit achter een bosje. Yes, een bosje. Nee echt gewoon een bosje met groente. Wat? Nee. Een plant bedoelde ik. Ik ben me aan het verstoppen voor Gregory, want hij wil me nat maken. Ik ben al nat, maar dat boeit niemand wat. Soms. Maar dan heel soms weet ik zelf niet wat ik allemaal denk.

''GOT YOU'', hoor ik opeens op mijn hoofd.

''NEEEE. SHUT UP, BASTARD'', schreeuw ik zo hard ik kan en probeer hiermee Gregory doof te maken. Ik duw hem snel omver en ren ervan door voor hij het flesje water over me heen kan gooien. Ik ben nu als een malloot aan het rennen met 3 man achter me aan. Ik gil het uit van de adrenaline en de jongens achter me moeten nog harder lachen.

Plots zijn me gedachten helemaal ergens anders. Ik sta ergens in het middenveld en moet aan Jean denken. Aan Jean en aan haar middenveld-syndroom. Ik noem het haar middenveld-syndroom, maar dat weet zij nog niet. Ik noem het eigenlijk zo, omdat ik nog steeds niet weet wat er met haar vader is gebeurd- behalve dat het op het middenveld gebeurde.

Ik voel een hand mijn arm vastpakken en ik word onderuit getrokken. Een seconden later voel ik de eerste waterstralen op mijn gezicht belanden.

''Je bent soms echt dom bezig, David'', zegt Gregory. Cavani zit hard te lachen en Thiago steekt zijn hand uit om me overeind te helpen.

''Ik was even verzonken in mijn gedachten'', leg ik uit en ik veeg met de achterkant van mijn hand mijn broek af.

''Letterlijk en figuurlijk'', zegt Thiago in het Portugees en alle 3 schieten we in de lach op Gregory na.

''En nu in het Engels?'', vraagt hij met een nieuwsgierige blik. Thiago vertaald het voor Gregory.

---

Laat in de avond zitten we na het trainen in mijn kamer met Thiago.

Chocola, cactusplant, plas, nog een keer chocola en Lady Gaga, dit zijn alle gedachtes dat ik op dit moment in mijn hoofd heb.

''Maar Davie, je weet toch wel dat je weer in elkaar geslagen word?'', vraagt Thiago plots.

''Huh?''

''Nou. Denk je echt dat Jean- kom op. Je weet hoe al die mensen zijn, je moet pas echt goed zijn of ze nemen je niet aan'', zegt hij.

''Gast, ik denk dat Jean eerder word aangenomen dan die banaan van jou'', zeg ik verontwaardigt. Hoezo Jean word niet aangenomen? ''Nee echt, thiago. Jean is beter dan je denkt'', voeg ik eraan toe. Thiago kijkt me aan met een blik alsof hij me niet gelooft.

''Fernanda zit al sinds ze kan lopen op voetbal'', zegt hij. Het erge aan Thiago is dat hij overal een discussie van kan maken zonder zich ergens rot over te voelen. Hij denkt gewoon aan zijn eigen 'blijheid' om maar zo te zeggen, maar ik kan wel echt boos worden als ik gelijk heb.

''Als je niet getrouwd was zou ik denken dat je haar leuk vind ofzo, jezus Thiago. Je kan geen eens optimaal kijken'', zeg ik.

''Je bedoeld optimistisch'', corrigeert Thiago me.

''Nee, ik bedoelde optimaal. Jezus Thiago, ben je hoogbegaafd ofzo?'', vraag ik.

''Waarom zeg je steeds 'Jezus Thiago'? Dat heb je ook van Jean, hé?'', zegt hij vrolijk.

''Jezus- shit. Jezus- god. Laat maar. Ik ga even douchen en eraan denken hoe Jean vandaag of morgen word gebeld met het bericht dat ze is aangenomen'', zeg ik en voor Thiago wat kan zeggen vlucht ik de badkamer in.