FALLING, FORWARD, FOOTBALL. (David Luiz Fanfiction- Dutch/Nederlands)

05- ''Je kunt ook in je pyjama trainen''

''Schiet naar mij Jean'', roept hij helemaal van de andere kant van het veld.

''Ik kan niet zover schieten'', roep ik terug.

''Je kan alles als je het maar wilt Jean, vertrouw me'', roept hij weer, ''hoe moet je later in een volle stadion spelen?''. Ik doe mijn ogen dicht en haal een paar keer diep adem. Als ik mijn ogen weer open doe, staan we in een groot stadion die helemaal vol zit, 50.000 man zitten op en neer te springen op de tribune. Het lijkt net alsof ze allemaal zijn naam roepen. Ik kijk om me heen of ik hem nog ergens kan zien. En hij staat er nog, precies in het midden van het veld. Ik neem nog een keer diep adem, dan neem ik een aanloopt, maar er klopt iets niet. Net als ik wil schieten, stort hij neer.

''PAPA'', schreeuw ik uit, ''NEE, PAPA, ALSJEBLIEFT!''. IK ren naar het midden van het veld toe en hurk neer op mijn knieen naast hem. ''Ik weet wat ik moet doen, ik weet wat ik moet doen, je gaat niet dood pap, ik--''...

''TRINGG'', het geluid van de deurbel maakt wakker, ''JEAN BEN JE NIET THUIS?'', hoor ik een stem roepen. Ik kan niet zo goed onderscheiden van wie het is.

Ik sta op en kijk of mijn sloffen naast me bed zijn, maar ze zijn nergens te vinden. Ach fack it. Met blote voeten loop ik naar de deur toe. Ik kijk door het kijkgaatje om te kijken wie er is. Het enige wat ik zie is een reuzenoog, degene aan de andere kant kijkt ook recht in het gaatje. Urgh, ik doe net weer een stap richting mijn kamer, als ik degene aan de andere kant van de deur hoor praten. ''Loop niet weg!, ik weet dat je er bent!''. David. Door die sukkel heb ik mijn vader niet kunnen redden. En hoe durft hij zich hier te vertonen na wat er gister is gebeurd?

Met veel kracht trek ik de deur open en David valt bijna naar binnen. ''WHAT THE FACK DOE JE HIER?'', ik moet nu al mijn woede uiten, ''VIND JE DIT NORMAAL?''. Even stop ik om adem te halen, ''JE HEBT ALWEER ALLES VERPEST, IK HAD HEM KUNNEN REDDEN, IK HAAT JE'', hij kijkt me aan alsof hij er niks van begrijpt, DE LEUGENAAR! ''BEN JE DRONKEN, BEGRIJP JE HET NIET?'', ik sla hem hard met mijn vuist op zijn borst waardoor hij een stap naar achter moet zetten, ''DOOR JOU IS HIJ WEER GESTORVEN''. Maar hij was al dood... De realiteit raakt me als een baksteen en ik zak neer op de grond. Ik doe moeite om mijn tranen binnen te houden. Dan sta ik op, ik zie dat hij me nog steeds met een blik van medeleven aan zit te staren, alsof hij worstelt met zichzelf omdat hij niet weet wat hij moet doen. Ik wil dan net de deur dicht doen, maar hij doet zijn voet ertussen.

''Kom je nog mee trainen?'', vraagt hij dan.

''Nee. Ga weg'', antwoord ik.

Hij grijpt me opeens vast en probeert me mee te sleuren.

''STOP, ik ben in nog in mijn pyjama'', roep ik.

''Je kunt ook in je pyjama trainen'', zegt hij rustig terwijl hij nog steeds probeert me mee te sleuren.

''Neee, ik heb ook nog niet gedoucht'', zeg ik met een zucht.

Dan gooit hij me opeens over zijn schouder heen en loop richting de eerste deur dat open staat, met mij schreeuwend op zijn schouder.

''Dan ga je toch douchen'' zegt hij droog als hij me onder de douche neer legt. En op de volgende moment zet hij het water aan. Het koude water stroomt langs me heen en verdwijnt via de douche putje. Ik doe mijn ogen dicht en blijf een aantal minuten in de douche staan, met mijn kleren nog aan. Als ik een beetje ben gekalmeerd trek ik de natte kleren uit en doe een donzige badjas aan. Ik kijk naar het meisje aan het einde van de badkamer aan in de spiegel. Haar ogen zijn rood doorlopen van het huilen en haar haren vallen slordig over haar bleke gezicht heen. Ik draai me om en kam mijn haren en poets mijn tanden en neem er alle tijd voor.

Als ik weer de kamer in loop zie ik David op het midden van het bed zitten. Als hij me heeft opgemerkt kijkt hij op met een vreemde, medelevende blik in zijn ogen. Ik glimlach even als teken dat het goed met me gaat. Als ik verder kijk zie ik dat hij wat sportkleren op mijn bed heeft gelegd dat ik aan kan doen.