DURAK

Bölüm 4

buda neydi böyle. Hiç beklemeedğim anda hiç beklemedıgım kişiden mesaj gelmişti ve öyle böyle sıradan bir mesaj degldi bu bunun farkındaydım. Farkında olmasam böyle afallamazdım sanırım. İlk okudugumda tam anlayamadım tekrar okudum, saman alevi gbi birden çarpıntı sardı kalbimi, derin nefes aldım. Bir yandan kendim sakinleştirmeye çalışıyorum diger yandanda yazdıgı mesajı üst üste defalarca okuyorum. Yazdıgı kelimeleri tek tek okşaya okşaya okumak nedir bilir msin? Eger bilyorsan sevgiyi çözmüşsündür ve artık bir sevdalısındır.

Sandalyeyi çektim oturdum, sinirli ve kaba yüz hatlarımın yerini tebessüm ve mutluluga bırakıp kaçtıgı andı bu an. Benı bu kadar mutlu eden sadece bir mesaj atması degıldı, mutlulugumun sebebi iki haftadır ondan habersiz sırf onu görebilmek için saatlerce bekledıgım durakta, bugun benım gelmemı beklemişti. Dur yaa söylerken bile içim kıpır kıpır ediyor. Bu benı çok mutlu etsene kendıme kızmayı eksik etmiyorum o anda tabi. "sen nasıl bir odunsun ki sevdigin kızı durak köşelerinde bekletiyorsun" diye dolap aynasına dönerek söylendim. Ayaga kalkıp aynaya yaklaştım sol elimle pürüzsüs suratımı elden gecırdıkten sonra "yok be odunlukla ne alakası var, kız kendı kafasına gıtmış beklmiş sanki benm haberim vardı, haberim olsaydı neysee.." kendimi avutmaya mı çalışıyorum yoksa mutluluktan sacmalık dozlarını mı kaçırdım tam ayırt edemedim.mutfaktan gelen bagarma sesiyle son buldu zaten bu durum.

"ulan bu neee... öküüğğ ökküüğğğ.."

yapıgım şeyi sonlandırıp aynanın karşısından geriye dogru çekildim neden paniklediğim hakkında bir fikrim yok elime cabucak telefonu alıp mesajlardan çıktım ekran kilidini kapatıp masanın üzerine koydum. Bu durumu ahmetle paylaşmak istiyormuyum diye sorarsanız bende bilmiyorum. Şimdi çıkıp karşısına ben aşık oldum desem.. dalga gececegnden adım gibi emindim, bu konularda hassas oldugum için şimdilik böyle devam etsin.

Koşar adımlarla odamdan çıkıp mufaga gidilebilecek en hızlı şekilde gittim. kapıdan içeriye bir hışımla girdigim anda karşılaştıgım manzara... gülmemek için kendimi zorlasamda başaramadım. Ahmeti ilk kez bu haliyle görüyordum. Eline taktıgı eldivenler saçlarını geriye atmasını yasakladıgı için saçları kaşlarının üzerine düşmüştü, gömleginin kolları dirsege kadar katlı bir şekilde üst düğmelernden dört tanesi acık bir vaziyette, yaptıgı şeyden hiç zevk almaya aksine nefret dolu gözlerle bakıyordu bana. Ama şüpesiz ki benim yerimde bir kız olsaydı bu manzara karşısında ondan etkilenmemek için zor tutardı kendisini.

En alt çekmeceyi acarak "ya sen ne pasaklı birisin ortak! Bunlar ne yaa bunun açıklamasını yap bana bunlar ne!" gözlerini benden hiç ayırmadan açtıgı çekmeceden cıkarttıgı yarım koli yumurtayı eliyle sallayarak vurgulu şekilde göstermeye çalıştı.

Alay edici bir tavırla gülüşlerimin ayarını kısarak tebessüme cevirdim. "kör müsün ortak yumurta işte." Yumurta oldugunu oda bilyordu ama sorun yumurtanın kaç ayıdır o çekmecede durmasıydı. En az beş ay..

Burnunu koliye yaklaştırarak hafif bir koklama eyleminde bulundu. Ama fazla sürmedi 2 saniye sonra suratını ekşiterek dogruldu "nasıl koktugundan haberin yok galiba, kaç yılından kalma lan bunlar" diyerek elindeki lanet kokan yumurta kolisini çöp poşetine koyarak agzını düğümledi. Balkon kapısını acarak poşeti balkona koydu.

"neyse sorunu halletığine göre ben gidebilirim." Diyip arkamı döndüm, kapıdan çıkarken "bunu bir bedeli var biliyorsun dimi" dyerek beni yine güldürmeyi başardı. Arkamı dönerek "bana haluk replikleri yapma ortak bulaşık yıka" diyerek odama girdim. Yıkamak zorunda çünkü laf agızdan ir kere çıkar. Aslında bu bir yana benim için intikamdı. Yılbaşında dogruluk cesaretlik oynarken sen degilmiydin beni baksırıma kadar çıkarttırıp sokak ortasında karın altında şarkı söyleten. Ee yapacak bir şey yok etme bulam dünyası dimi.