Only Bet » styles ✓ [book two]

25 « You're going to lose »

- Jestem za Obecnością. - powiedziałam obserwując Styles'a, który podłączał laptopa do telewizora chcąc puścić film na większym ekranie.
- Nie będziesz krzyczeć? - zapytał złośliwie, a ja prychnęłam rzucając się na jego łóżko i z żalem stwierdzając, że jest wygodniejsze.
- Tylko cipy krzyczą na horrorach. - odparłam. - Także bardziej martwiłabym się o ciebie.
Parsknął lekko, a na telewizorze pojawił się zrzut ekranu laptopa.
- Johnny kazał ci powiedzieć, że jutro jest odcinek na żywo. - powiedział kładąc się na łóżku obok mnie. - A opiekunowie mają tam być.
Kiwnęłam głową posyłając mu mały uśmiech.
- Przegrasz. - stwierdziłam szybko.
Zaśmiał się głośno.
- Chyba ty. - powiedział, a ja parsknęłam.
- To jest twoja obelga? - zakpiłam. - 'Chyba ty'?
Wzruszyłam ramionami, a wtedy Styles odwrócił mnie szybko na plecy widząc nade mną z pewnym siebie uśmieszkiem.
- Teraz też jesteś taka mądra? - zapytał obserwując mnie.
Uśmiechnęłam się szeroko nie mogąc się powstrzymać.
- Ciągle mądrzejsza niż ty. - stwierdziłam, a on pocałował mój policzek zjeżdżając po chwili na szyję.
- Używasz sarkazmu aby odstraszyć od siebie ludzi. - stwierdził, a mnie zabrakło powietrza w płucach.
To było straszne jak szybko potrafił mnie rozgryźć.
Osoby, które spędziły ze mną całe życie tego nie potrafiły, a on pojawiał się i wiedział wszystko.
- Najwidoczniej słabo skoro ty wciąż tu jesteś. - mruknęłam, a on się podniósł przesuwając palcami po moim policzku i ustach.
- I jeszcze jakiś czas zostanę. - wyszeptał rzucając mi pewny siebie uśmieszek. - A nawet będziesz mnie błagać abym został dłużej.
Prychnęłam lekko nie spuszczając wzroku.
- Zawiedziesz się. - stwierdziłam. - Ja nie błagam.
Zniżył głowę namiętnie mnie całując, a każda obelga jaką trzymałam w głowie nagle wyparowała.
- W takim razie ja będę błagał abym mógł zostać dłużej. - wymamrotał i nawet jeśli nie chciałam pozwolić aby uśmiech wpłynął na moją twarz.
Uśmiechałam się jak głupia.