Destroying You

Parang Dati

Chapter 29

Parang Dati

Nanunuyo ang aking lalamunan, Umurong na ata lahat ng aking luha at hindi ko na alam ang aking gagaawin. Narinig ko ang pagpaalam ni Tito Christian na ibababa na niya ang tawag ngunit nanatili pa rin akong tulala at nakahawak sa cellphone na nakatapat sa aking tenga. Hindi ko matanggap ang pumapasok sa utak ko, Unti-unti kong ibinaba ang cellphone at inilagay sa aking pouch. Tahimik pa rin ako dahil wala akong kayang gawin pakiramdam ko nga ay namamanhid ang buong katawan ko at paralisado na ako.

"Christen, are you okay?" Napapitlag ako sa sinabi ni Zeke para akong bumalik sa realidad at nagbabaka-sakaling hindi totoo ang nalaman ko kanina lang. I looked at Zeke who were looking also at me para bang pinagaaralan niya ang aking galaw.

"Are you okay?" Okay lang ba ako? Agad akong umiling ng parang bata at wala sa sariling lumapit sa kanya nagulat siya sa aking ginawa ngunit winaksi ko na lamang iyong kanyang reaksyon, Agad akong umamba para yakapin siya ramdam ko ang pagkabigla niya ngunit maya maya ay naramdaman ko na rin iyong dalawang kamay niya sa aking likod.

"Christen, what happened?" He swiftly whispered in my right ear, Gusto kong maiyak sa kanyang boses na sobrang pagkalumanay pero ni isang luha ay walang lumabas sa aking mga mata. Kumalas na ako sa pagkakayakap at tiningnan siya sa mata

"Zeke, nastroke si Mommy pwede mo ba akong samahan sa ospital?" Kitang kita ko ang paglaki ng kanyang dalawang mata pero agad naman siya nakabawi at tumango, Inihatid niya ako sa kotse niya at iniwan muna dahil magbibihis lang siya.

Nang tuluyan umalis si Zeke para magbihis ay napahilamos ako sa aking buong muhka, Hindi ko kayang tanggapin ang mga nangyayari ngayong araw na ito. I wanted to scream para ilabas lahat ng frustration ko,Iba iba ang pumapasok sa isip ko. There are lot of things which is really messing up in my brain right now, Pilit ko iyon winawaksi but I cannot help but to think the possibilities.

Natigil lang ang pagiisip ko ng mga bagay bagay nang makita ko na si Zeke na palapit sa akin naalala ko tuloy ang nangyari kanina bago ko nalaman iyong kay Mommy pero dapat ko muna kalimutan iyon ngayon dahil I need to deal with my Mom's condition bago ang lahat, Bumukas ang pintuan ng driver seat at agad siyang sumakay. He looked at me with so much emotion on his eyes kaya umiwas ako ng tingin, I heard him sigh as I feel the warmth of his hands touched mine.

Hindi ako umimik akala ko aalisin na din niya agad ngunit nagkamali ako, He interwined our hands and I can feel how gentle he did that na para akong isang babasaging bagay na dapat ingatan.

"Christen, don't think too much. Everything would be okay," Aniya. Sana, Zeke, Sana.

***

The drive to St. Luke's just only took us minutes para makarating. Ramdam kong hinigpitan ni Zeke ang pagkakahawak niya sa aking kamay nang pumarada ang sasakyan. If this would be an ordinary day I would probably giggle or something on my stomach will twitched dahil sa kanyang gestures and actions but no, This day isn't ordinary.

Nagkabitaw ang aming kamay noong bumaba kami sa kanyang kotse but he held my hand afterwards, anyway.