Neyse işte cezalı olduğum için 1-2 hafta kadar çarşıya çıkamamıştım.. Bu yüzden de internet kafeye uğrayamamıştım.. Ama içten içe de kendimi yiyordum acaba ne yaptı, beni söyledi mi o çocuğa, verdimi verdiğim şifreyi ona diye.. Nihayet cezalarımın bittiği bi haftasonu daha gelmişti.. Yine kafeye gidiyordum ama bu sefer o günkü istek ve heyecanla koşmuyordum.. Ne olduysa olmuştu artık.. Hem amacıma ulaşmış o piçin hesabını çalmayı başarmıştım.. Benim için önemli olan buydu.. 15 dk yürümenin ardından girdim yine kafeye selamınaleyküm diyip.. Oturdum bir masaya, açtım bilgisayarı.. Bilgisayar açılırken de düşünüyorum öyle noldu acaba, tekrar girebilecek miyim o hesaba ? Eğer girebilirsem demek ki şifreyi vermemiştir.. Çünkü eğer verseydi şifreyi değiştirirdi de mi ? E peki ya beni söylediyse.. Reel hesabımın linkini atmıştım çünkü ona.. Senin hesabını ******** diye biri hacklemiş deseydi.. Sikerim amınakoyim söylediyse söyledi ne yapayım bu sefer hackle falan dolaylı yoldan uğraşmam direk sikerim anasını.. Mal mal da gülüyorum öyle, derken bilgisayar açıldı.. Açtım hemen bi sekme ilk önce kendi hesabıma girdim.. Bir arkadaşlık isteği vardı yukardaki sol tarafta.. Kırmızı yanıyordu çünkü.. Tıkladım, bi baktım ki o..Papatya... Onayladım hemen ve duvarına girdim.. Baktım ki açık.. Bildirimim gitmiş olacak ki mesaj attı hemen.. Teşekkür etti öncelikle isteğini kabul ettiğim için.. Ve yine başladı iyi biri olduğumu söylemeye.. Saatlerce konuştuk.. Benimle böyle hergün sürekli olarak konuşmak istediğini söyledi... Nedendir bilmiyorum ama ona karşı içimde diğerlerine hissetiğim gibi kin nefret gibi duygular yoktu.. Onunla konuşunca sanki kendimle konuşuyormuşum gibi hissediyordum kendimi.. Çünkü askeri öğrenciydim ve oda hapsi cezası aldığım zamanlarda beni bi odaya kapatırlardı ve ben hep suçsuz olduğumdan, iyi birisi olduğumdan, kendimi sevdiğimden bahsederdim.. Bu kız da bana aynı şeyleri söylüyordu.. Bu yüzden onunla konuşunca sanki o benmişim gibi oluyordu.. Sürekli olarak bana iltifat etmesi, iyi biri olduğumu söylemesi diğer insanlara olan içimdeki kini nefreti alıp beni biraz da olsa yumuşatıyordu.. Bu kız sayesinde değiştiğimi farkedebiliyordum..
Normalde 20 kişilik koğuşta sabahları kalktığımzda kimseye günaydın demeyen biriyken o kızla konuşmaya başladıktan sonra bir melek olmuştum adeta.. Koğuştaki arkadaşlarıma günaydın demeye başlamıştım, sınıfımdaki arkadaşlarımın derslerde yaptığı espirilere kötü de olsa gülmeye başlamıştım, moralim ne kadar da bozuk olursa olsun alt devre bulup onların derdini dinlemeye başlamıştım, özetle eğlenmeye, hayatımı yaşamaya başlamıştım amk..
İyi de bu yaşadıklarımın, geri kalan hayatımın mahvolmasına zemin hazırlayacağını nerden bilebilirdim ki ?
