Vera's pov
Louis, Zayn, Harry, Liam en ik gingen renden naar de auto. de meiden hadden besloten om te blijven vanwege de pers. het boeide me allemaal niet. ik heb dit aangericht. ik huilde, onhoorbaar. Zayn drukte me tegen zich aan. hij probeerde me te kalmeren. na 15 lange minuten waren we er. ik rende die auto uit en racte door naar de bali. weet u waar Niall Horan ligt?
6e verdieping kamer 52 mompelde de vrouw. de jongens rende achter me aan. ik drukte op het knopje van de lift. na 2 seconden wachten rende ik naar de trap en racte binnen 4 minuten op mijn hakken naar boven. ik was er. ik gleed mer mijn ogen over de nummers van de kamers. 52! yes! ik rende er naartoe en klopte op de deur. toen ik niks hoorde deed ik open..
Zayn's pov
Wow wat kan dat meisje hard rennen. en dan ook nog met haar naaldhakken. ze moest wel doodop zijn. de deuren van de lift gingen open en wij vieren rende naar buiten. Vera zal er nog niet zijn. Vera klopte op kamer 52. wij gingen achter haar staan, wat ze niet doorhad. ze was niet moe, ze was nerveus. ze deed de deur open en wij allen liepen naar binnen. Niall lag op bed, zijn lichaam was wit en er zat een groot verband omheen. Vera liet een traan ontsnappen en liep naar hem toe. ze ging op de stoel naast hhet bed zitten en pakte zijn hand. op dat moment kwam er een dokter binnen. hij keek ons aan. vrienden van Niall Horan?? vroeg hij. wij knikte. oke, dan laat ik jullie weten dat Niall in coma ligt en zijn toestand kritiek is. hij is net geopereerd aan zijn buik. dat is geslaagt dus dat zal genezen. maar ik heeft door de val een klap op zijn hoofd gehad en daardoor in een diepe coma geraakt. we kunnen alleen nog maar wachten...Vera barste in tranen uit, maar ze liet de hand van Niall niet los.
Niall's pov
waar ben ik? wat doe ik hier? ik keek om me een en zag alleen een grasveld een een grote boom staan. ik liep naar de boom. er zat bloed aan. ik keek ernaar. ik stond dichtbij de boom. ik snapte het niet, wat moest ik nou weer bij deze boom?
ineens zag ik een gedaante verschijnen. een meisje. ze lachte niet en huilde. ik liep naar haar toe om te troosten. toen ik dichterbij was bleek het Vera te zijn. wat is er? vroeg ik. Ni-niet..doo-doodga-doodgaan huilde ze. ik keek haar verbaast aan. ik ga niet dood zei ik....het bleef even stil. beloof je me dat? vroeg ze.
absoluut zei ik. ze rende weg. VERA waar ga je heen???? riep ik. maar ze kon me niet horen. ik zuchte diep. ik draaide me naar de boom. of..huh? hier stond toch een boom. dat weet ik zeker. ik keek om me heen. dit lijkt wel het kasteeltje van het bal. ik keek weer naar voren. ik zag Vera daar staan. met een andere jongen. dansend. ze was prachtig, maar wie was die jongen? ik keek naar haar en werd boos. maar ik heb geen idee wat ik hieraan kon doen. ik rende weg. ik rende en rende. tot ik ze niet meer kon zien. ik zakte ineen door een steek. ik keek op en zag de vader van Vera daar staan. ik schreeuwde het uit van de pijn. ik haal dit niet ging er door mij heen. tot ik een stem hoorde.
alsjeblieft Niall, blijf hier. ga nier dood. je beloofde het. ik keek om me heen. maar ee was niemand doe stem kende ik maar al te goed. VERA. ik stond op met mijn laatste krachten. de vader van Vera was al weg. moest dit doen ik wilde niet dood. maar Vera dan met die andere jongen.
wacht eens. keek ze wel blij. en die jongen, ik kende hem ergens van. of toch niet. Vera had een foto laten zien van deze jongen, maar ze hield niet van hem. ik wist dit weer. haar vader. maar dan van vroeger. deze foto had ze me laten zien. moest wakker worden uit deze nachtmerrie.
ik schreeuwde en probeerde spieren te bewegen. het lukte niet. harder. ik dacht aan Vera. dat hielp.
