Vera's pov
Ik had rode gezwollen ogen door het huilen. ineens voelde ik een trekje in de hand van Niall. ik schrok. de jongens, die een hele tijd stil waren, keken naar mij.
ik...ik voelde een trekje in zijn hand fluisterde ik.
de jongens keken verrast en blij. ik ook. ik boog me over Niall heen en zei. Niall, als je me kan horen...blijf mij ons. blijf bij mij. weer voelde ik een trekje. zijn mond gaf ook een trekje. ik voelde warmte door mijn hele lijf stromen.
Niall's hand begong warmer te worden. ik werd nog warmer. ineens knipperde zijn ogen. ik boog me over hem heen. ik voelde zijn wang warm worden. jongens!!! siste ik blij. hij word wakker. zijn mond bewoog. vera hoorde ik hem zeggen. ik keek hem aan. zei hij nou Vera???? mijn naam als eerste??? ik werd helemaal rood van de warmte in mijn lichaam. zijn ogen gingen langzaam open. ik keek naar hem. opgelucht, blij...gelukkig!! dat had ik lang niet meer gevoeld. ik...voelde voor het eerst in zoveel jaar echt geluk. hij deed zijn ogen open. ik keek recht in zijn licht blauwe ogen. ik glimlachte en omhelste hem.
ik was zo bang dat je ons echt ging verlaten fluisterde ik. hij kreunde moeizaam en schudde toen langzaam zijn hoofd. er liepen wat tranen over zijn wangen. ik veegde ze weg. hij wilde opstaan maar ik legte hem terug. niet weggaan, dat kan je maag nog niet aan. hij knikte en ging weer liggen waar hij lag. hij probeerde te glimlachen maar ik zag dat hij veel pijn had.
bespaar jezelf dat fluisterde ik naar hem. hij knikte weer en deed langzaam zijn ogen dicht. de jongens die naar ons hadden lopen staren keken nu grijnzend naar mij.
ik deed alsof ik ze niet zag en zei. hij is moe, en hoe moeilijk ik het ook vind, we zullen weg moeten gaan. hij heeft rust nodig. de jongens gehoorzaamde en liepen achter mij aan.
Bijzonder hoe snel jij bent op hakken lachte Louis. Zayn knikte, ik kon je echt niet bijhouden. Liam schoot in de lach. ik grijste, als je maar graag genoeg wilt...Harry lachte ook en de spanning was een beetje weg.
ze wisten alleen niet mijn plan. dat voor hun moeilijk zou worden. maar nog meer voor mij. het plan weg te gaan en ze niet meer lastig te vallen. nooit meer.
we gingen naar het huis van Niall waar ik en de andere al een hele tijd sliepen. ik zei dat ik even mezelf ging opfrissen en liep naar boven. ik pakte spullen doe van mij waren. ik deed de jurk en schoenen uit en legte ze voorzichtig op een stoel. deze zoude hier blijven. ik besloot morgenvroeg weg te gaan. 4 uur, dan zou iedereen nog slapen. ik deed iedereen verdriet hier. terwijl ze zonder mij een makkelijk bestaan zouden hebben. fans, optreden, vriendinnetjes, en elkaar om te steunen. ik gooide dat allemaal door de war. ik verdiende het niet hier te blijven. ik liep snel even naar beneden en zei dat ik moe was. de jongens begrepen het en ik liep terug naar boven en ging in bed liggen. ik zette mijn mobiel op half drie. ik viel direkt in slaap.
mijn wekker ging. ik was even in slaap gevallen maar dat was voor 3 uur en toen werd ik wakker. ik stond moeizaam op en pakte mijn tas. ik liep naar beneden. eten. ik kon dat niet nemen, het is niet van mij.
ik deed de voordeur open en wilde net een stap naar buiten zetten. toen bedacht ik me wat ik opgaf. wilde ik wel weg. ik niet en de jongens hebben dat ook nooit gezegt. ik wist het niet meer. ik liep terug naar de bank en plofte erop neer. ik moest een brief schrijven met gevoelens, dat zou helpen. toen ik klaar was las ik het, maar ik kwam niet ver. ik viel in slaap.
ik stond op en deed de gordijnen open. ik liep naar beneden en gaf mijn ouders een kus. ik ging met een appel in mijn hand de straat op. daar zat hij. een jongen met blonde krullen en kuiltjes in zijn wangen. ik liep naar hem toe en lachte naar hem. hij keek naar me. hij lachte niet. normaal deed hij dat wel. ik wilde hem een knuffel geven. maar hij deed een stap naar achter. ik...ik kan dit niet meer...ik keek hem verbaast aan. maakte hij het nou na 4 jaar uit. w...wat? vroeg ik.
jij wil andere dingen dan ik. we zien elkaar niet meer. ik..ik ben ook iemand anders tegen gekomen. ik stond stil. tranen branden in mijn ogen. ik draaide me om en rende terug.
ik werd met een schok wakker. een droom. ik keek om me heen. ik zat nog op de plek waar ik in slaap was gevallen. DE BRIEF!!!!!!
hij is weg!!!! ik heb hem toch niet opgegeten in mijn slaap????
ineens zag ik iemand naar beneden komen.
Zayn.
hij had de brief in zijn hand. ik keek hem bang aan. hij zag er boos uit. hij ging naast me zitten op de bank.
Vera, wat is dit? vroeg hij op strenge toon. niks, mompelde ik. wel. ik vond je hier, met de brief. jij hebt het gescheven. waarom wil je zo graag weg?
ik barste in huilen uit. het is mijn schuld! Niall ligt door MIJ in het ziekenhuis. Niall moet vechten voor zijn leven door MIJ. als ik niet was weggegaan bij mijn vader was alles goed. ik...ik..ik.
Zayn luisterde en wreef over mijn rug.
Niall wil je beschermen omdat hij om je geeft. heel veel net als wij. je kookt en maakt schoon. wijst ons de goede richting. je bent lief, slim grappig. met zo'n brief kom je nergens. je bent geweldig, en het word tijd dat je dat in gaat zien. Niall houdt zielsveel van je. en wij ook. geef jezelf geen schuld gevoel. ga maar slapen en morgen komt Niall naar huis. en als jij weg zou zijn....daar zou hij nooit meer overheen komen.
ik keek hem met grote ogen aan. ik hou ook van jou, zei ik en gaf hem een kus op zijn wang. ik ging liggen op de bank. met mijn hoofd op zijn schoot en viel in slaap.
ik werd wakker door geschreeuw. HOE KAN JE?!?! JE WEET DAT IK HAAR LEUK VIND EN DAN DOE JE DIT!!!! IK...IK...IK..
ik hoorde een deur dichtslaan en deed mijn ogen open. Zayn stond midden in de kamer naar de deur te staren. wat doe je? vroeg ik. Niall is terug..fluisterde hij met zijn blik op de deur gericht. hij zag jou en mij. jij slapend op mijn schoot met een glimlach.
ja mompelde ik. ik droomde over Niall. Hij is kwaad weggelopen. zo kwaad heb ik hem nog nooit gezien.
ik sprong op en rende de deur uit. daar zag ik Niall een eind verderop met zijn schouders omlaag lopen en zijn schouders naar beneden. ik rende naar hem toe en zei: Niall!!!
hij draaide zich om en toen hij mij zag draaide hij terug. ik liep naar hem toe en ging voor hem staan. hij tilde zijn hoofd omhoog. ik zag dat hij huilde. Niall, het is niet wat je denkt...
WAT DAN WEL?? riep hij. ik schrok maar praatte wel. vanacht...wilde ik ervandoor. ik keek hem aan en hij keek naar de grond. ik dacht dat ik niet goed genoeg voor je zou zijn en...dat je me zou haten na dit alles. zojn hoofd sprong omhoog en hij keek me aan. ik keek naar de grond. ik had een afscheidsbrief geschreven voor jullie...maar. vooral naar jou. ik fluisterde. ik had in elk geval zijn aandacht. Zayn heeft de brief gevonden toen ik in slaap was gevallen. tien ik wakker was hebben we gepraat en me toen omgepraat. ik was moe en viel in slaap op zijn schoot. hij wilde me niet wakker maken en heeft me laten slapen. ik keek hem voorzichtig aan, hij had een rood hoofd.
sorry...mompelde hij. geeft niet mompelde ik terug. zullen we naar binnen gaan, vroeg hij. ik knikte. ik dacht even niet na en gaf hem een kusje op zijn lippen. hij werd nog roder en ik ook. man doe vlinders werden ook nooit moe.
