Fadime insanın Kendisi ( BİTTİ )

Hayatı, kendine göre ya da kişiye göre düşünme, hayatı insana göre düşün.

Aynanın karşısında kendini seyrediyordu. Aslında gördüğü şey kendisi değildi. Aman Allah'ım, ne hayaller kuruyordu. Belki bir pop sanatcısı, belki de çok iyi bir iş kadını oluyordu. Sahne açılıyor ve o giriyordu. Tam müziğe başlayacağı sırada, annesinin sesiyle irkildi.

"Fadime kız Fadime!"
"Efendim anne! "
"İnekleri sağdın mı? "

Fadime cevap vermedi. Zaten pek de cevap vermezdi. Ama hep yapardı,iş buyurulunca kendini orada bulurdu. Kendiliğinden hiç bir şey yapmazdi; çünkü o köyde Paris 'i yaşıyordu. Çok güzel olmamasına rağmen, saatlerce aynada kendisini seyrederdi.Fadime, orta boylu,esmer tenli, saçlarını uzatmasina hiç izin verilmeyen hep kısacık saçları olan,on yedi yaşında bir genç kızdı.
İnsan denilince illaki kendimizi begenecegiz ya... Fadime de öyleydi işte, ona kizmiyorum aslında ,o bir insan ve olduğu gibi davraniyordu. Kin ,öfke kıskançlık hepsi bizler için değil mi bunların hepsi bir insan da olması normal olan şeyler değil miydi, ama bunların bir tanesi aşırı olsun,işte o zaman bağlı olan düğümlere bir de sen atarsın.

Fadime düğümlerini nasıl çözecekti ..

Fadime nin iki ablası iki de ağabeyi vardı. Babası çiftçiydi. Köy yerinde kızlar pek okutulmak istenmediginden, Fadime de dördüncü sınıftan terkti. Hayalleri büyük ,beklentileri kocaman, ama yaşamları küçük olan kızlar. Keşke gönlümüzdeki her dilek oluverse ama olmaz ...burası imtihan dünyası, biraz sıkıntı çekmeden gelir mi mutluluk.. sabır biraz sabırlı olsak tevekkül ile ne sıkıntı kalır ,ne de dert.

Çok sıcak bir yaz günüydü. Fadime o gün çok heyecanlıydı. Ankara'daki Teyzesi ve Kuzenleri geliyordu, kendince hazırlıklara başladı, Mutfakta kendini göstermek istiyordu.Teyzesi onu yemekleriyle takdir edebilirdi. Evi güzelce temizledi, yapabileceği yemeklerden yaptı, sıra kendisine gelmişti, kırmızı bluz ve siyah eteğini giyindi, zaten en iyi kiyafeti de bu giyindikleriydi.
Aynanın karşısında kendini seyretti,taragi eline aldı, saçlarını yana gelecek şekilde taradı, bundan başka da yapabilecek bir şeyi kalmadığından, derin bir nefes aldıktan sonra odadan dışarı çıktı. Ablalariyla göz göze gelince, bir an şaşırdı, çünkü onlara genelde bakmazdı, bu gün göz göze gelmişlerdi, şaşırsada üstünde durmadı , pencerenin önüne geçti ve hayalleriyle baş başa kaldı.

Akşam olmuştu artık, şimdiye kadar gelmeleri lazımdı, yüreği ağzında otururken birden araba sesi duyuldu.

"Aman Allah'ım,! geldiler, "

"Gız bu kadar heyecanlanacak ne var. .."

Annesiydi bunu söyleyen,sanki sezmişti kızının yüreğindekileri ,her ne kadar kızıyla vakit geçirmesede, görüyordu ondaki bu farklılığı, bunun çaresinide, Fadime' yi evlendirmekte buluyordu. Annesi , daha on altı yaşına gelmeden evlendirilmis, kaynana , kayinbaba yanında sürekli işle güçle meşgul olmuş, başını kaldırmasına bile izin verilmemiş, tarlada çalışmaktan elleri nasırlaşmiş güneşten yanakları pul pul olmuş, ağzında dişi kalmamis, ama yinede her an çok şükür diyebilecek kadar yürekli bir Anadolu kadınıdır. Onun için herşey hoştur. Belki görseydi, kolay yaşamı üzülürdü haline ama İyi ki de tanımıyor o hayatı.

Bazen bilmemekte güzel değil midir? .

Fadime hiç bir zaman annesi gibi olmayacaktı, annesini ezilen bir kadın olarak görüyordu. Ablalarindan da aynı derecede uzaktı, onlar sarı bir kıyafet alınca o tam tersini siyah alırdı. Ağabeyiyle arası çok iyiydi, onu farklı görüyordu çünkü o istanbulda çalışıyor , köyde çok az kalıyordu. Konuşması buralar gibi değildi. İstanbuldan hediyeler getirdiği vakit heyecanlanir, kullanmaktan ziyade onları saklar bakar bakar , hayallere dalardi. İstanbul kimbilir ne kadar güzeldi. Orada yaşamayı ,oralı olmayı ne kadar çok istedirdi.

Kimbilir, Fadime hayallerine kavuşacak fırsatı bulacaktır ya da yaşadığı hayatta mutlu olmayı ögrenecektir, ya da bir şeyler değişmiyor diye ömrü boyunca mutsuz kalacaktır, hepside kendi elinde mutluluk ve mutsuzluk. ....