Herşey neden bu kadar anlamsız geliyor ?
Büyüdüğümü sanıyordum, daha'da çocuklaşiyorum.Yavaş Yavaş duygularımı kaybediyorum sanki oysa 1 sene öncesine kadar herşey normaldi tabi çok şey kaybettim. öncelikle babamı, sonrada annemi, sanırım onlarla birlikte kendimi'de. Hayat herşeye rağmen devam ediyor. her ne kadar toparlamakta zorluk çeksem 'de
İnsanı ya yaşadıkları yoruyor yada düşünceler bu konuda hala kesin bir karar veremedim. Beni hangisi yordu ?
Hayat aile arkadaş derken birde poyraz çıktı karşıma! ismi bile beni güldürmeye yetiyor, onu ilk gördüğümde çok farklı hissetmiştim. Bambaşka birşey daha önce hiç kimsede hissetmediğim bir duygu, kocaman bir boşluğa düşmüş gibi, yâda o hiç bitmesini istemediğin o güzel rüyalardan biri gibi, dünya küçülmüş sadece ben ve o varmış öylece tarifsiz. " Allah'ım ne olur bu o olmasın aşık olacağım erkek bu olamaz, ona bakınca hiç bir düşünce oluşmuyor kafamda.Bana çok ağır gelir taşiyamamm! " diye düşünmüştüm ve haklıydım böyle düşünmekte ona aşık oldum, herşey iyi olması gerektiği yerde daha'da kötü bir hal aldı. Çünkü poyraz tehlikeli biriydi bana zarar vermemek için kendini benden uzaklaştırdı. Bana söylediği sözler canlandı kafamda " bak sedef sen çok güzel ve iyi bir kızsın her erkeğin sevebileceği, fakat ben birini sevmek istemiyorum benden uzak dur!" ona bu kadar aşıkken nasıl uzak durabilirdim ki, durmadım 'da zaten çünkü hayatımda ilk defa ne istediğimi biliyorum. inatçiyim ve kolay kolay pes etmeye hiç niyetim yok.
