Düşünceler...
Kararsızlık yine beni yormaya başladı.Bütün ihtimalleri bir kenara bırakıp onu aramalıyım biran önce.Kafamda defalarca canlandırmıştım ne konuşacağımı, bu kadar basit bir konuşma neden gözümde büyütüyorm ki,
Telefonu elime aldım ve numarasını çevirmeye başladım.
- Alo
-Efendim
-Poyraz... Ben Sedef,
-seni dinliyorum Sedef,
- Bu Akşam müsait' sen görüşelim mi?
-neyin peşindesin Sedef, ne oyunlar planladın ?
_...!
-Sedef!
-sadece konuşmak istiyorum böyle düşünmek zorunda misin?
-ne konusacaksın benimle, şimdi konuşalım
- önemli Poyraz yüz yüze konuşalım.
- müsait Falan değilim.Ayrıca bu kadar masumca bir şey için 'de görüşmek istediğini sanmıyorum.
Sinirden telefonu suratına kapattım.
Öküz ,aptal, odun işte odun kocaman bir odun!!!
Sadece konuşmak istedim. Neden böyle düşünüyor hiç anlamıyorum. Ağlamak istiyorummmmmm !!
İşte başladı yine o can sıkan duygu.
Sanki bütün dünya beni terketti.
Kendimi yanlız hissediyrm. Bu duygudan nefret ediyorum. Bütün çalışma hevesim kaçti. Aklımdan çıkmıyor kendimi işime veremiyorum.
Demet geldi. Konuşmalarımızı ona tekrarladım. "Takma, boşver o kaybetti. " diyerek beni teselli etmeye çalışıyordu.
Patronun yeğeni vardı. Çok bilgili kendine güveni tamdı.O yüzden ona google diyordum.Aradigim herseyi biliyordu, çok konuşmayı seven orta boylarda esmer tenli biri. Gülüşüyle ve konuşmasıyla bir çok kızı etkileyip, elde etmeyi basarmişti.fark edemediğim çekici bir yani vardı. Demetle aralarında farklı bir bağ vardı. Aşk arkadaşlık veya kardeş gibi bir bağ değildi.
Demet: Akşam google gidelim. Hem kafamizi dağitir, Eminim sana'da iyi gelecektir. Dedi fazlasıyla ısrarcıydı. Onu kıramazdım istemeyerekte olsa kabul ettim. Çünkü google bana çok itici geliyor kendini begenmişin teki!!
Onunla aynı ortamda bulunmak bile beni rahatsız ediyor. Ona bu kadar gıcıkken onunla görüşüp vakit geçirmek çok acı ve iğrenç bir durum.
İşten çikmiştik. İş çıkışı sürekli takıldığımız bir mekan vardı. Oraya doğru yürümeye başladık. Birer kahve içip google gitmeye karar verdik.
Yol boyunca çok sessizdik.Ortaligı koca bir sessizlik hakim olmuştu.Birden telefonum çaldı.Arayan Poyraz!!!
Hem şaşirmiştım hemde heyecanlanmiştım.
-Alo
-Nerdesin ?
- neden soruyorsun ?
-Görüşmek istemiyor musun ?
-istiyorum. Konum atarım şimdi sana.
-tamam
Dedikten sonra telefonu kapattı. O kocaman olan can, sıkıntım geçti.
Yerini heyecan ve mutluluk aldı. Plan değişti haliyle, öncelikle Poyrazla görüşüp yarim saat kadar konuşup sonsuza kadar ondan uzak duracaktım.Sonrasında google gidecektim, yani öyle düşünüyorum
Konumu attıktan sonra olduğumuz yerde beklemeye başladık. Umarım fazla bekletmez bizi. Hava çok soğuk onu beklerken soğuktan ölmek istemem.İçimde biraz korku oluştu yanliş yapmıyorumdur umarım. Böyle derin derin düşünürken tekrar telefonum çaldı
-efendim Poyraz.
-yanında kim var ?
- kimse yok
-yanında kim var diye sordum!!!
-Demet var
Telefonu kapattı sanırım ona Demet'i söylemeliydim. Ses tonundan ne kadar bozulup kızdığını anlaya biliyordum.
Ve sonunda geldi.
