With You

Κεφάλαιο 8

Άφησα τα κρινάκια στο βάζο που υπήρχε μπροστά από την ταφόπλακα της μητέρας μου. Λάτρευε τα κρινάκια. Θυμόμουν τον πατέρα μου να μπαίνει στο σπίτι κρατώντας ένα μπουκέτο κρυμμένο πίσω από την πλάτη του. Εκείνη τον φιλούσε και έπαιρνε τα λουλούδια, τρέχοντας για να βρει κάποιο βάζο. Το σπίτι μας ήταν πάντα γεμάτο κρινάκια που γέμιζαν τον αέρα με το γλυκό τους άρωμα. Μου έλειπε η μαμά μου. Γονάτισα πάνω στο περιποιημένο γρασίδι και πέρασα τα δάχτυλα μου πάνω από την γκρίζα πλάκα.

                                                                        Έβελυν Τζάκσον- Άνταμς

                                                                                      1975-2007

                                                               Αγαπημένη σύζυγος και μητέρα.

Κοινό, το ήξερα, αλλά ίσχυε. Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν να έρθω εδώ. Θέλω να πω, το χώμα που πατούσαμε είχε πεθαμένους από κάτω. Λίγο ανόητο, αλλά ήμουν μόνο δέκα χρονών. Το νεκροταφείο ήταν ήσυχο, όσο ήσυχο μπορούσε να είναι ένα κοιμητήριο με σχεδόν τριακόσιες χιλιάδες μνήματα, αλλά αυτό το κομμάτι του νεκροταφείου ήταν άδειο. Καλύτερα. Έμεινα εκεί για λίγο, συλλογιζόμενη την απόφαση που είχα πάρει.

''Συγνώμη'' είπα τελικά, με τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου. ''Προσπάθησα να είμαι καλή κόρη, αλήθεια προσπάθησα'' Δεν ξενυχτούσα υπερβολικά, δεν έμπλεκα πουθενά, οι βαθμοί μου ήταν άριστοι, και πάλι όμως είχα αποτύχει. ''Μακάρι να ήσουν εδώ. Μακάρι να μπορούσες απλά να με αγκαλιάσεις και να μου πεις πως όλα θα πάνε καλά. Τότε μπορεί και να το πίστευα'' Όμως δεν ήταν εδώ. Η μαμά μου ήταν νεκρή και τίποτα δεν θα πήγαινε καλά. ''Κουράστηκα, μαμά. Κουράστηκα να προσποιούμε'' Σκούπισα τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου. ''Πρέπει να είσαι πολύ απογοητευμένη, επειδή η κόρη σου είναι μια δειλή. Φοβάμαι μαμά, δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να αντέξω τον πόνο που θα φέρουν οι χημειοθεραπείας ούτε να σκέφτομαι ότι δεν είναι βέβαιο αν θα καταφέρω να νικήσω την ασθένεια''

Τεντώθηκα και πήρα την τσάντα μου που είχα πετάξει λίγο πιο πέρα όταν γονάτισα στο γρασίδι. Σκέφτηκα τον Τζέις, πως είχαμε ξεκινήσει και πως είχαμε καταλήξει. Ένα μικρό θλιμμένο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου. Η ιστορία μεταξύ μας είχε τελειώσει πριν καν ξεκινήσει, κρίμα γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε φτιάξει κάτι πολύ όμορφο. Ίσως όμως να ήταν καλύτερα έτσι. Θα στεναχωριόταν για 'μένα, αλλά με τον καιρό θα το ξεχνούσε. Θα μπορούσε να προχωρήσει.