With You

Kεφάλαιο 2

'Ήταν στο δεύτερο έμφραγμα του πατέρα μου''
Ο Τζέις είχε μείνει σιωπηλός στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής αλλά έβλεπα πως ήθελε μια εξήγηση. ''Περνούσα πολλές ώρες στο νοσοκομείο. Μια νοσοκόμα παρατήρησε το χρώμα μου και δεν της άρεσε. Υπήρχαν κι άλλα, πονοκέφαλοι, κόπωση, μελάνιαζα χωρίς να έχω χτυπήσει κάπου, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Νόμιζα πως ήταν από το άγχος για τον μπαμπά μου. Με έβαλε να κάνω εξετάσεις αίματος για αναιμία και έτσι το έμαθα''
''Και δεν το είπες στον Ντέρεκ;'' με ρώτησε.
Κάρφωσα τα μάτια μου έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. ''Σε κανέναν''
''Πως γίνεται να κράτησες κρυφό κάτι τέτοιο;''
''Είμαι δεκαοχτώ και με προστατεύει το απόρρητο'' αποκρίθηκα απλά.
''Όχι, εννοώ πως εσύ το κράτησες κρυφό''
''Ο πατέρας μου είναι καρδιακός, Τζέις. Μόλις πριν λίγους μήνες μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Πως μπορώ να του πω πως η κόρη του έχει λευχαιμία χωρίς να ρισκάρω ένα ακόμα καρδιακό επεισόδιο; Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν θα πεις κι εσύ τίποτα''
''Χρειάζεσαι βοήθεια''
''Δεν χρειάζομαι τίποτα!'' αντεγύρισα αμυντικά. ''Έχω τα χάπια μου, άρα είμαι μια χαρά''
''Ο καρκίνος δεν είναι πονοκέφαλος Άρυα. Δεν περνάει με ασπιρίνη''
''Μη μου κάνεις μάθημα για τον καρκίνο. Ξέρω πολύ περισσότερα από εσένα, ζω με αυτό. Και αν θες να μάθεις άσχετε, στη ΧΜΛ το πενήντα τοις εκατό των ασθενών μπορούν να ζήσουν μέχρι και πέντε χρόνια με τα φάρμακα''
''Και πως ξέρεις πως είσαι μέσα σε αυτό το πενήντα τοις εκατό;''
''Παράτα με''Στην υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το σπίτι ήμασταν αμίλητοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως μετά από όλη αυτή τη προσπάθεια για να το κρατήσω κρυφό το είχα πει στον Τζέις. Όχι στους γονείς μου, όχι στις φίλες μου, στον Τζέις, τον πιο ενοχλητικό άνθρωπο πάνω στον πλανήτη. Το σύμπαν πρέπει να μου έκανε πλάκα.
''Αν πεις τίποτα για αυτό σε κανέναν'' του είπα καθώς μπαίναμε στο σπίτι. ''Ορκίζομαι πως θα σου κάνω τη ζωή κόλαση''

''Σταμάτα να με κοιτάζεις έτσι'' είπα, κυνηγώντας με το πιρούνι τα καρότα στο πιάτο μου.

''Δεν σε κοιτάω'' αντεγύρισε ο Τζέις, με την προσοχή του αποκλειστικά στραμμένη στο φαγητό του.

''Ναι, ό,τι πεις'' μουρμούρισα ξινά. Εδώ και τρεις μέρες μου συμπεριφερόταν λες και ήμουν φτιαγμένη από γυαλί. Ήταν συνεχώς τριγύρω, μαγείρευε και έπλυνε τα πιάτα χωρίς να με αφήνει να κάνω τίποτα, είχε κόψει τα ειρωνικά σχόλια. Το τελευταίο ειδικά μου είχε τσακίσει τα νεύρα. Αν δεν με έβριζε πως θα τον έβριζα κι εγώ; Δεν θα χαλούσαμε τις καλές μας συνήθειες για την ηλίθια λευχαιμία.