chatten

H4

Ik bijt op mijn lip, de man met grote handen en het pistool trekt me mee de struiken in. Ik durf niet te reageren, hij heeft nogsteeds het pistool vast. Mijn hart raast maar door. Natuurlijk  overkomt dit mij weer. Ik zucht, opnieuw verplaatsen zijn handen. Maar deze keer doe ik niets, ik durf het niet. Ik laat het gebeuren, ik zou het liefst na vandaag nog leven dus dit is het best wat ik kan doen. Opnieuw komen de rillingen en ook de tranen, ze zijn er maar ik ween niet, niet als er iemand bij is, nooit. Misschien wel als er niemand is maar dat is zelden en geheim! Ik had hier echt samen met Isabelle moeten naartoe komen of ik had met Dylan moeten meegaan in plaats van hier alleen te blijven. De man heeft nogsteeds het pistool dicht bij hem liggen, ik zou het eigenlijk moet pakken en schieten maar hij is zoiezo sneller, ik heb echt geen keuze. Ik zucht.

'Handen omhoog!' hoor ik iemand roepen. Ver weg in mijn gedachten.

'Handen omhoog!' roept de stem nogmaals, ik schrik op uit mijn gedachten en zie een agent staan met een kogelvrijvest en een pistool, nog een pistool. De man achter me heeft me rechtgetrokken en staat nu achter me samen met het pistool dat tegen mijn hoofdgedrukt is. Ik ben nu echt bang.

'Ik zeg het nog een keer, laat. haar. los.' zegt de agent nogmaals. 

'En waarom, ik dacht het niet', zegt hij spottend. De agent zegt het nogmaals en de man gaat achter me vandaag en staat nu naast me, ongeveer een meter van mij af, maar nogsteeds met het pistool.

'Wat jij wilt', zegt de man gevolgt door het overhalen van de trekker en pijn, veel, heel veel pijn. Ik roep nog een keer en val dan op de grond, in mijn achterhoofd hoor ik nog een tweede schot, en gekreun en geroep, een tweede lichaam valt tegen de grond, die van de man.

En dan, dan wordt alles volledig donker.

*

Mijn hoofd voelt zwaar aan. Ik open langzaam mijn ogen en kijk rond in een witte kamer. Er zijn een aantal mensen die me geschrokken aankijken. Ik kijk hun vragend aan, ik heb nog geen idee waar ik ben. In mijn buik voel ik een stekende pijn. Nogsteeds kijk ik de mensen aan. Ik rol met mijn ogen en kijk de andere kant uit. Er ligt een man, breed gebouwd en hij kijkt me aan met kille grijze ogen. Ze doen me aan iemand denken, ik kijk op mijn arm en merk dat ik kippenvel heb. Als ik een langere tijd in die ogen kijk, is het net alsof er een filmpje in wordt afgespeeld. Ik schrik nog een keer en met een schok val ik uit mijn bed langs de andere kant. Ik knipper een keer met mijn ogen en zie al de mensen rond me staan met een bezorgt gezicht, waarom zeggen ze niets? Ik begin sneller te ademen, de man, het park, het pistool, alles komt terug. Mijn ogen schieten heen en weer. De man kijkt me amuserend aan. Ik geef hem een dodelijke blik maar die haalt niets uit. 

Nadat ik terug in mijn bed gelegt ben vraag ik iets. 'Mag ik een andere kamer?' stamel ik voor me uit.  Een vrouw van middelbare leeftijd kijkt verontschuldigend. 'Het spijt me maar alle kamers zijn bezet, je zult nog even hier moeten blijven', zegt ze. Ik zucht, ik heb geen andere keus dan hier te blijven. Ik kijk nogmaals de kamer rond, ik lig in een bed met wat lakens op me. Zo'n drie meter staat er nog een bed, het is die van de man. Tusens ons is een gordijn dat je kan dicht doen maar het is open. Aan de andere kant is er een deur die naar de gang leidt en een deur die voor de badkamer staat, denk ik geen idee waarvoor die anders kan zijn. De mensen lopen de kamer uit nadat ze gezegt hadden dat ik op het knopje kon duwen als er iets was. Ik slik. Ik wil niet alleen zijn in een kamer met een enge man die me wil verkrachten en me neerschoot, zijn die mensen hier nu gek geworden? Wie laat een meisje van zestien nu met een man alleen nadat hij me wou verkrachten? Ik zie de mensen de gang inlopen, ik zou ze zo graag tegenhouden. Ik draai mijn hoofd terug om naar de andere kant en kijk recht in die walgelijke grijze ogen. Ik schrik en doe men best mijn reflexen in te houden en niet te gaan slaan. Ik duw hem weg, en snel druk ik op het knopje. Maar als er na een minuut nog niemand is raak ik in paniek, de man kijkt me nogsteeds grijnzend aan. Als hij opnieuw naar me toe komt word ik pas echt gek! Ik ben normaal niet claustrofobisch maar toch komen de muren dichterbij inclusief het plafond.