Carpe Diem

M

Ito ang kadalasang plot twist sa mga pelikula, pero nagkamali sila. Pati pala sa totoong buhay nangyayari ang mga ganitong aksidente.

Nawalan ng kontrol ang van na sumalubong sa kanila sa highway. Pinalala pa ang sitwasyon ng madulas na kalsada dahil sa mahinang pag ulan.

Nagising si Keith na may benda sa kaliwang paa at kamay. Sa kaliwang banda ng sasakyan tumama ang van.

Sina Claire at Jake naman ay nagtamo ng  ilang sugat dahil tanging mga salamin lamang ang napunta sa kanila dahil sila ay sa kanang banda ng sasakyan.

Si Gail naman, hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising ngunit malaki ang posibilidad na gagaling agad ito dahil wala namang parte ng kanyang katawan ang malubhang nasugatan

Ang pinakanatamaan ay sina Niko at Rhianne na pa rin nagigising.

/---------/

Puting dingding at kisame ang sumalubong sa aking paningin. Naaninag ko ang aking mga magulang na lumapit sa akin at nagsimulang umiyak.

"Ano pong nangyari?"

Pilit akong umupo at inalala ang mga nangyari ngunit pinigilan nila ako. "Calm yourself, anak. We'll call the doctor first." Sabi ng tatay ko, atsaka lumabas ng kwarto.

My mom looked at me with eyes of pity. And that's when everything flashed back. The hugs, kisses, tears, pain, and... the accident. Biglang bumigat ang pakiramdam ko nang naalala ko yung taong kasa-kasama ko. The reason why I experienced too much happiness and pain.

Then I remembered the van. I was too preoccupied by joy that I didn't notice a vehicle that's going to hit ours. Screams of horror were even to late to let out. The last thing I knew was the sound of metal crashing and.... Niko's bruise. I suddenly freaked out and tried to get off my hospital bed.

"Ma. Si Niko kailangan ko pong puntahan! Yung... dugo..." I can't contain my feelings that I just burst out crying on the floor. With my hair all strangled, dextrose bag on the ground, and this tube on my wrist containing a little amount of blood, I looked more of a patient from an asylum than a lady who has her love lost. I don't care about how I looked right now. I hope he's okay.

Naghalo lahat ng emosyon ko. Para silang bola ng kuryente guston makalabas pero hindi ko magawang mapakawalan. And just like a kid throwing tantrums, I kicked my feet anywhere I can and banged my head on the wall until I could see blood staining the purity of it. I am losing consciousness right now and the pain of my knuckles being bruised doesn't stop me from making more.

The next thing I knew was a needle injected on my arm and my doctor with a look of disbelief. "Ma..." I said in between of sleepy eyes and tears. "Si Niko..."

Everything went black again.

Nagising muli ako sa pagkakatulog dahil nakaramdam ako ng gutom at uhaw. Hinawakan ko ang mga labi kong natuyo na. Hindi pa ako nakakakain mula nung nagising ako. No one's in my room right now, and the usual feeling of being alone somehow... calms me.

Naramdaman ko ang sakit ng panibagong nga sugat na naging bunga ng pagwawala ko. How stupid of me to do this to myself.

I look pale and I feel weak but I still reached for the glass of water on the side table just beside my bed.

Nang iaangat ko na ito ay sumakit ang ulo ko kaya bigla ko itong nabitawan na naging cause ng pagkabasag nito. Sakto naman ang pagpasok ng ate ko na may dala dalang supot sa magkabilang kamay.

"You're awake." She seemed frightened but she still smiled. "Don't worry. Hindi na ako magwawala." Tumawa lang ito at pinulot ang basag na baso. Nasugat nga siya nang masagi ang daliri sa bubog. "Gusto mo ng gasa?" Sabay turo sa ulo ko na may gasa, dala nang pag untig ko sa sarili ko noon.

Tumawa na lamang siya at hindi na inalintana ang sugat. "Gano na ako katagal dito?"

"Nine days kang tulog. Kaso nung gumising ka raw, nagwala ka kaya nag inject sila ng tranquilizer sayo. Halos mag dadalawang araw ka nang tulog. Buti nga nagising ka na." Sabi nito habang nilalabas ang pagkain sa plastic na dala nito kanina.

Kumuha siya ng upuan at inilapit ito sa kama. "Kumain ka na muna." Hindi naman na ako tumanggi dahil gutom na ako. Hinayaan ko ring subuan niya ako dahil masyado pa akong mahina para pakainin ang sarili ko. "Sina Gail? Ayos na ba sila?"

Natahimik siya ng ilang saglit at saka pinilit ngumiti. "Gail's already conscious, pero may delay sa memory niya." Kumuha muli siya ng panibagong pagkain at inilapit sa akin. "Si Niko naman, unconscious pa rin. But he's doing good daw."

Napatango na lang ako at naubos ang pagkaing dinala niya. Nakaramdam ako ng panibagong enerhiya, medyo nagkakulay na rin ang katawan ko.

"Can I visit Niko?" Tanong ko sa ate ko. Tumango naman siya. "Tatanungin ko lang yung doktor." She made her way outside while I try to fix myself. Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang kamay ko at sinubukang ayusin ang hospital gown ko nang bumukas ng marahan ang pinto. "We're given 10 minutes. Sasamahan nna lang kita."

She dragged the dextrose stand while I familiarize myself with the hallways. Nanghihina rin ang mga paa ko ngunit kinaya ko, makarating lang sa room niya.

I was greeted by a white door with a transparent box on the upper center part of it. I can see my knight in a hospital gown with tubes all over the bed. He looks horrible and dead.... But still handsome.

Sinamahan ako ng ate ko hanggang sa makaupo ako sa upuan na katabi lang ng kama niya at sinabing maghihintay sa labas ng kwarto.

I held his hand tight, but careful. Hoping that he'll be awakened by the slightest touch that I'd give.

Why does this have to happen? Kung kailan maayos na ang lahat, saka pa nagkaroon ng ganito. Kung kailan ko natreasure yung mga sakripisyo ng bawat isa sa amin, saka pa gumawa ng paraan ang mundo para masayang ang lahat ng mga 'to.

The world is very ironic. When you're happy, it makes a move to make you sad, not the other way around.

Ayokong makita siyang ganito. Tila walang buhay at walang kamuwang muwang.

I kissed his hand and put it on my cheeks wet with tears. Still hoping that these tears would be cure to everything.

Napatigil ako ng naramdaman ko ang paggalaw ng isa sa mga daliri niya. Tumingin agad ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya ng mas mahigpit, even though the pressure hurts me too.

He's awake!

Dahan dahan niyang binuksan ang kanyang mga mata at muli kong nasilayan ang mapupungay niyang mata. Pinindot ko agad ang intercom at sinabing nagising na siya.

"Niko!" I said, cupping his face, and nearly crying. And the next thing he did made me cry more.

"Nasaan si Gail? Yung girlfriend ko?"