Rivaliteit vs Liefde -Voltooid-

Hoofdstuk 32

Francesca pov.
Na het eten worden we weer terug aan elkaar geboeid en Lucinda heeft zoals gewoonlijk weer een uitvlucht.
"Maar Pablo, ik moet heel erg dringend naar het toilet toe. Mag alsjeblieft gaan?" "Ga snel ! Ik wil je hier binnen vijf minuten terug zien want anders mag je nog een uurtje nablijven terwijl de andere iets leuk gaan doen," zei hij.
Lu liep zo snel ze kan naar het toilet toe en ik sta er nog steeds van versteld hoe snel ze kan lopen op die hakken.

Opeens is het onze beurt en steken Diego en ik onze handen naar voren. Pablo boeit ze aan elkaar vast en hij gaat verder met de volgende.
Ook loopt ineens Lu binnen en gaat ze naast Federico staan.
"Ben ik nog op tijd Pablo? Ik ben hier door de gangen gecrost en ik vond geen toilet dat open was dus moest ik helemaal naar boven op onze kamer naar het toilet gaan," zei ze.
"Geen zorgen, je bent op tijd," zei Pablo dan weer.
Pablo ging verder met het vastboeien van iedereen.
"Oké, ik heb met de andere leerkrachten overlegt en jullie mogen morgenavond al bevrijd worden van de boeien. Maar voor vanavond gaan we een spelletje spelen. Zoals jullie al wel gezien zullen hebben is het al donker en zijn de sterren goed te zien. Jullie gaan samen met degene waar je mee vastgeboeid zit van mij een paar sterrenbeelden krijgen en die moeten jullie gaan zoeken. Jullie gaan daar dan een foto van nemen en de groep die hier als eerste terug is krijgt een heel uur dat hun handboeien los mogen. Begrijpt iedereen het?" zei Pablo.
Iedereen knikte instemming en Pablo deelde de sterren beelden uit.
Ieder groepje kregen 3 sterrenbeelden.
We stonden allemaal recht en Pablo gaf het startsignaal.

Diego spurtte ervan door en ik werd achter hem aangesleurd.
"Waarom zo snel?" vroeg ik.
"Omdat we de eerste moeten zijn!" antwoordde hij daarop.
Ik stopte hem en liet hem recht in mijn ogen kijken.
"Heb je zo'n hekel aan me?"
Ik hoorde dat mijn stem er minder zelfzeker uitkwam dan vewacht dus zonder op het antwoord te wachten liep ik verder.

Opeens zag ik een sterrenbeeld dat ik dacht dat op een van de kaarten stonden.
Ik greep de kaarten uit Diego's hand waar natuurlijk weer een reactie van moest komen.
"Hé!"
"Kijk even, is dit niet het sterrenbeeld dat overeenkomt met de kaart?"
Ondertussen wees ik van de kaart naar de sterren.
Ik zag Diego knikken dus, zonder er bij na te denken, nam ik die foto.

Ik keek rond op de plek waar we nu waren. Er waren niet veel sterren te zien.
Of toch?
Ik keek wat beter en herkende een van de andere sterren en nam nu weer een foto.
"Fran, i-," begon hij maar ik kapte hem af.
"Francesca voor jou."
"Francesca, ik heb geen hekel aan je! Alleen zit dit ding zo strak dat ik mijn pols niet eens normaal kan bewegen. Het spijt me als je dacht dat ik een hekel aan je had," zei hij.
Best wel lief moet ik zeggen.
"Oké, het is al goed! Breek je hoofd er niet over en help mij liever te zoeken naar het laatste sterrenbeeld," zei ik dan maar.
Ik duw het laatste papier in zijn armen en hij keek mee rond.

Na even rondgewandeld te hebben leek het echter of Diego het had gevonden. We trokken meteen een foto en liepen zo hard we konden terug naar de studio.

Daar aangekomen leek het alsof we de eerste waren. We renden het kantoor van Pablo binnen en hij keek verbaast op toen hij ons zag.

"Nu al terug?" vroeg hij.
"Jep!" antwoordde Diego en ik tegelijkertijd.
We lieten alle foto's zien aan Pablo en hij keurde ze goed.
Vanaf dat iedereen er was mochten onze boeien voor een uur los.

Toen we uit het kantoor van Pablo kwamen kwam Cami binnen lopen met een rood hoofd en met Broadway achter haar.
"Nu heeft het geen zin meer! We zijn te laat Broadway ! Het is jouw schuld! Jij moest zo nodig bij die popcornverkoper stoppen!" zei ze.
"Relax, Cami," zei Broadway.
"Het is nog altijd Camilla voor jou!" snauwde ze hem af.

Lucinda pov.
Het is ondertussen al tien uur en ik begin het stilaan koud te krijgen. Ook hebben we nog geen enkel sterrenbeeld gevonden.
Ik bibberde omdat ik het koud had en ik wou gewoon dat het zou opvallen omdat we dan misschien terug naar de studio zouden kunnen gaan.
Spijtig genoeg is Federico een echte gentleman en hij legt zijn jasje over mij heen waardoor ik het inderdaad minder koud krijg.
Ik had dan ook een kleedje aan met niet eens lange mouwen.
"Dank je," mompelde ik nauwelijks hoorbaar.
Hij keek recht in mijn ogen nu en ik kreeg het er even benauwd van. Nog nooit waren mij die prachtige bruine ogen opgevallen.
Oké Lucinda, je bent aan het afdwalen en dat is niet de bedoeling.
"Waar woonden jullie eigenlijk voordat jullie hier naar school kwamen? Of woonden jullie hier al?" Hij keek me met een vragende blik aan.
"We wonen hier nog maar net en hiervoor woonden we in Spanje.
Waarom?" Nu keek ik weer even vragend naar hem.
"Euhm, dan hebben we een klein probleempje." Hij keek me met een blik aan waaraan te zien was dat hij zenuwachtig was.
"Vertel," zei ik nu tegen hem.
"Wel, ik woon hier nog maar een paar jaar en ken de stad niet zo heel erg goed en dus nu weet ik niet waar we zijn," zei hij. "Sorry," piepte hij er ook nog achter.

Even logisch nadenken.
"Ik bel wel even iemand. Probeer jij dat ook," zei ik tegen hem.

Hij nam zijn GSM en ik deed hetzelfde.
Ik belde Violetta.
Neemt niet op.
Nadia dan.
Neemt ook niet op.
Francesca?
Ook al niet.
Cami?

Ook niet !

Wat nu???

Ik kijk Federico aan en hij lijkt ook niemand te kunnen bereiken.

Ik hoop dat dit goed afloopt...

Hey lieve lezers,
Zoals jullie zien is dit hoofdstuk langer en dat gaat vanaf nu altijd zijn maar daarom zullen jullie wel ietsjes langer moeten wachten want het kost wel erg veel moeite om zo'n lang hoofdstuk te schrijven.
Alvast dank je wel voor de votes en comments!
Groetjes
MechistaForEver