[ Love Story III ] หลุมรักอำพราง พิฆาตใจนายกะล่อน

ตอนที่16.. หลงทาง!

เงารัตติกาลลาลับขอบฟ้า แสงจ้ายามอรุณเคลื่อนเข้ามาแทนที่ สายลมอ่อนๆท่ามกลางฤดูหนาวพัดพาไอเย็นมาสัมผัสผิวอ่อนนุ่มจนสั่นสะท้าน

หนาวจัง!!

วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนความฝัน เรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตฉันมันเหมือนกับเรื่องโกหก ความรู้สึกสับสนถาโถมเข้าใส่จนชาชินไปทั้งใจ

เอี้ยดดดดด!!!

เสียงเบรกรถกะทันหันพร้อมกับเสียงตะโกนด่าทอจากคนบนรถเรียกสติฉันให้ลอยเข้ามาอยู่กับปัจจุบัน

เฮ้ยย!! กลางถนน ทำไมฉันถึงมาเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่บนนี้ได้เนี่ย

"ขะ..ขอโทษค่ะ "

ฉันรีบลนลาน ก้มหัวลงนิดหน่อยเดินออกจากจุดอันตรายทันที

อะไรกัน!มันเหมือนฉันกำลังฆ่าตัวตายชัดๆ

ไม่นานนักรถเมล์สายประจำของฉันก็มาจนได้ ฉันขึ้นไปนั่งตามปกติหันหน้าออกทางด้านข้าง จิตใจเริ่มล่องลอยอีกครั้ง

'พวกมันจะไม่มีทางแตะต้องเธอได้อีก ฉันสัญญา '

เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหูฉัน ภาพใบหน้าผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มราวกับเทพบุตรในนิยาย แต่น่าเสียดาย..เขาเป็นเทพบุตรที่แฝงอยู่ในร่างซาตาลซะนี่

ป่านนี้! จะตื่นรึยังน่า ??

.
.
.

"เป็นอะไรของแกว่าสายขิม ช่วงดีดูใจลอยนะ "

บลายธ์ทักฉันของน้ำเสียงแกมเป็นห่วงพลางขยุกขยิกควานหาของกินใต้โต๊ะ!

"เฮ้ยย!!ยัยบ้า อยากตายรึไง นี่มันคลาสมิสเตอร์จอร์น "

มะขิ่นติเพื่อน
บลายธ์เหล่มองนิดหน่อย ก่อนจะหันมาหยิบมันฝรั่งแผ่นชิ้นใหญ่เข้าปากอย่างไม่รู้สึกรู้สา

หึ!ก็แค่ตาลุงฝรั่งหัวเม่ง กับบทบรรยายประวัตศาสตร์อังกฤษงี่เง่า ที่ชอบเก๊กหน้าโหดตวาดนักเรียนไปวันๆ ไม่เห็นจะเจ๋งเลย! งี่เง่าชะมัด