เงารัตติกาลลาลับขอบฟ้า แสงจ้ายามอรุณเคลื่อนเข้ามาแทนที่ สายลมอ่อนๆท่ามกลางฤดูหนาวพัดพาไอเย็นมาสัมผัสผิวอ่อนนุ่มจนสั่นสะท้าน
หนาวจัง!!
วันเวลาผ่านไปเร็วเหมือนความฝัน เรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตฉันมันเหมือนกับเรื่องโกหก ความรู้สึกสับสนถาโถมเข้าใส่จนชาชินไปทั้งใจ
เอี้ยดดดดด!!!
เสียงเบรกรถกะทันหันพร้อมกับเสียงตะโกนด่าทอจากคนบนรถเรียกสติฉันให้ลอยเข้ามาอยู่กับปัจจุบัน
เฮ้ยย!! กลางถนน ทำไมฉันถึงมาเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่บนนี้ได้เนี่ย
"ขะ..ขอโทษค่ะ "
ฉันรีบลนลาน ก้มหัวลงนิดหน่อยเดินออกจากจุดอันตรายทันที
อะไรกัน!มันเหมือนฉันกำลังฆ่าตัวตายชัดๆ
ไม่นานนักรถเมล์สายประจำของฉันก็มาจนได้ ฉันขึ้นไปนั่งตามปกติหันหน้าออกทางด้านข้าง จิตใจเริ่มล่องลอยอีกครั้ง
'พวกมันจะไม่มีทางแตะต้องเธอได้อีก ฉันสัญญา '
เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหูฉัน ภาพใบหน้าผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มราวกับเทพบุตรในนิยาย แต่น่าเสียดาย..เขาเป็นเทพบุตรที่แฝงอยู่ในร่างซาตาลซะนี่
ป่านนี้! จะตื่นรึยังน่า ??
.
.
."เป็นอะไรของแกว่าสายขิม ช่วงดีดูใจลอยนะ "
บลายธ์ทักฉันของน้ำเสียงแกมเป็นห่วงพลางขยุกขยิกควานหาของกินใต้โต๊ะ!
"เฮ้ยย!!ยัยบ้า อยากตายรึไง นี่มันคลาสมิสเตอร์จอร์น "
มะขิ่นติเพื่อน
บลายธ์เหล่มองนิดหน่อย ก่อนจะหันมาหยิบมันฝรั่งแผ่นชิ้นใหญ่เข้าปากอย่างไม่รู้สึกรู้สาหึ!ก็แค่ตาลุงฝรั่งหัวเม่ง กับบทบรรยายประวัตศาสตร์อังกฤษงี่เง่า ที่ชอบเก๊กหน้าโหดตวาดนักเรียนไปวันๆ ไม่เห็นจะเจ๋งเลย! งี่เง่าชะมัด
VOUS LISEZ
[ Love Story III ] หลุมรักอำพราง พิฆาตใจนายกะล่อน
Aléatoireฉัน(สายขิม)ตกที่นั่งลำบาก ถูกดึงเข้าไปพัวพัล ในสมรภูมิรักหลายเศร้า เพราะเขา(เทลโอ) ที่มีฐานะเป็นนายจ้างชั่วคราว ใช้ฉันเป็นเครื่องมือทำลาย ความรักของคนอื่น เรื่องราววุ่นว่ายจึงเกิดขึ้นเพราะทุกคนดันตกหลุมพรางที่เขาสร้างไว้ รวมทั้งฉันที่เผลอใจ หลงรักน...