Together (Twilight Fanfic)

32. The drawing

Maggie's POV.

Ik loop de trap op naar de babykamer. Ik zie Rose al in een stoel zitten naast het bedje. Ze kijkt opgelucht op als ze Jayden ziet. Ik leg hem in zijn bedje die naast Samuel's en Gabby's bedje staat. Rose loopt naar me toe en geeft me een knuffel. Ik had die knuffel toch echt nodig. Alles is zo vermoeiend. Ik heb altijd problemen met mijn familie en als ik die niet heb ik die met vampieren en als ik die weer niet heb, zorgt iemand anders wel voor problemen. Ik ben gewoon moe van alles. Soms... Nee, niet soms ik wil gewoon een normaal leven zonder mensen die me dood willen. Dat zou veel beter zijn. Wat ik daar zag was vreselijk! Ik moet nu uitgaan zoeken wat het allemaal is. Rose loopt naar beneden en ik ga naast mijn kinderen zitten. Het blijft gek om zoiets te zeggen. Ik pak een blaadje en een potlood. Het beste om erachter te komen wat het immers is is door het te tekenen. Daardoor vergeet ik het hopelijk niet. (Plaatje zit erbij. Tenminste. Dat hoop ik) Ik vond een geheime kamer. Seth was daar al aan het zoeken. Bij de boekenkast. Echt een cliché. Je moest niet aan een boek trekken maar achter de boeken zat een schakelaar. Daarachter lag een vrouw. Er was een cirkel van een soort stof om de vrouw heen gemaakt en er stonden brandende kaarsen om haar heen. Ik probeerde naar de vrouw toe te gaan maar ik kon niet door de cirkel heen. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Er stonden allemaal tekens in de cirkel van hetzelfde soort stof. Er lag een dode slang in de cirkel met overal bloed van de slang. De slang was helemaal opengereten. Niet echt een charmant gezicht. De vrouw had een teken op haar voorhoofd. Ik heb nooit één van die tekens gezien. Het leek alsof er een schild om de vrouw heen zat. De stof was degene die voor het schild zorgde. Toen ik het schild raakte was het alsof ik in contact kwam met die vrouw. Ze was in pijn. Geloof me. Vreselijke pijn. Ik zag Jayden in haar gedachten. Op de bovenverdieping. Ik kon Jayden niet ruiken of horen door een schild om hem heen. Maar ik kon wel door dit schild komen. Later dan. Ik was op de bovenverdieping en toen kwam Seth binnen. Toen ik binnenkwam hoorde ik dat gehuil. Het was van de vrouw. Van de pijn waarin ze zat. Het werd luider naarmate ik dichter naar de boekenkast kwam.

"Maggie!" Ik schrik op uit mijn gedachten. Seth staat in de deuropening. "Hey," zeg ik en ik leg mijn spullen op tafel. Hij loopt naar me toe. "Alles oké?" vraagt hij. "Moet je dat serieus nog vragen?" vraag ik. Hij grinnikt en hij gaat op zijn knieën voor me zitten. Hij pakt mijn handen vast. "Na een tijdje is dit voorbij en kunnen we terug gaan naar een normaal leven. Dat beloof ik," zegt hij. "Ik weet niet eens meer hoe een normaal leven voelt," zeg ik. "Oké, het wordt niet helemaal normaal want jij bent een Elysian en de pups ook. Ik ben een gedaanteveranderaar maar dat is niet mijn punt," zegt hij. "Je peptalk begon goed maar nu lijkt het niet echt op een peptalk," zeg ik. Hij grinnikt. "Een normaal leven lijkt me ook niks. Maar geen tantes die me proberen te vermoorden," zeg ik. Hij komt overeind en ik sta op. Hij gaat op de stoel zitten en hij klopt op zijn schoot. Ik ga op zijn schoot liggen en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Hij doet zijn armen om me heen en we kijken allebei naar onze kinderen. Af en toe wil ik gewoon gaan slapen en voor eeuwig in dromenland blijven. Niet om een zelfmoord reden maar mijn dromen zijn gewoon dromerig. Tenzij het nachtmerries worden dan. Dan mag ik best wakker worden. Of niet. Want als ik wakker word ben ik meestal nog bang van de nachtmerrie. Gelukkig is Seth er. Tenzij hij een nacht wacht heeft. Gelukkig heeft hij die weinig.

Ik voel warme zonlicht op mijn huid schijnen. Ik open mijn ogen en ik lig in mijn eigen bed. Ik moet inslaap gevallen zijn. Dat is eigenlijk best wel logisch. Seth moet me hierheen hebben gebracht. Hij heeft zijn armen sterk om me heen geslagen. Ik voel zijn warmte branden tegen mijn huid. Het voelt best wel fijn. "Zou het heel erg zijn als we de hele dag in bed blijven liggen?" vraagt Seth. "Laten we hopen van niet," zeg ik. Hij gaat op zijn rug liggen en ik leg mijn hoofd op zijn borstkas. Ik leg mijn hand op zijn buik en hij legt zijn hand op de mijne. Hij tekent cirkels op mijn hand met zijn vinger. "Denk je dat de roedel het zonder ons red?" vraagt hij. "NATUURLIJK REDDEN WE HET ZONDER JULLIE!" schreeuwt Jared van beneden. "Waarom zijn er altijd andere mensen in ons huis?" vraag ik. "Nu weten we eindelijk hoe Sam en Emily zich voelen," zegt hij. "WE KUNNEN JULLIE GEWOON HOREN!" roept Paul. "Ik wil gaan slapen," zeg ik. "Je bent net wakker," zegt hij. "Ik wil gewoon een rustige ochtend," zeg ik. Opeens hoor ik gehuil vanuit de andere kamer. "Die ochtend is blijkbaar nu al voorbij," zeg ik. "Ik ga wel," zegt hij. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en hij staat op. Hij loopt weg en ik loop naar de douch. Als ik klaar ben met douchen trek ik kleren aan en maak ik mijn haar droog. Ik draag een zwarte leren rok met een witte bloes en een gouden ketting. Seth komt teruggelopen. "En?" vraag ik. "Ze hebben honger," zegt Seth. "Ik ga het ontbijt halen," zeg ik en ik geef hem een kus. Ik loop naar beneden en ik pak drie flesjes melk. "Morgen, zus," zegt Jared. "Goedemorgen," zeg ik. "Moet ik ontbijt maken?" vraagt hij. "Als je alles nog niet heb opgegeten, graag," zeg ik en ik loop naar boven.