Willie

Willie 3

'Kom...' zucht mijn baasje. Ik versta eigenlijk nooit wat hij allemaal zegt, maar dit versta ik wel -ik heb het geleerd. Normaal krijg ik nu een snoepje!! Ik ren naar mijn baasje en spring tegen zijn benen. Ik geef een lekje aan zijn handen om duidelijk te maken dat ik echt wel een koekje wil! Maar mijn baasje pakt me op, geeft me een kusje en stopt me in een grote bruine doos. Gaan we naar de dierenarts? Die is toch op de hoek? Moet ik daarom in een doos? Mijn baasje pakt de doos vast. Hij wiebelt zo hard dat ik mijn evenwicht verlies en val. Auw, wat is die doos hard! Ik vind het niet meer leuk. 'Miaaaaauuuuuuw!' 'Sssst, stil maar...' fluistert mijn baasje.

We zitten in de auto. Waar gaan we naar toe? Het is warm en ik heb het gevoel dat ik elk moment kan overgeven... Plots stopt de auto bruusk. 'Zo', zegt mijn baasje. 'Ik heb veel van je gehouden. Je was een lief poesje maar je dacht alleen aan eten. En dat is het probleem. Ik kan het niet meer betalen. Het spijt me.
Het ga je goed'. Dat waren de laatste woorden die ik ooit nog heb gehoord van mijn baasje. Hij pakte de doos en zetten die in het gras. Pff, eindelijk uit die warme auto! dacht ik. Ik sprong eruit en rook aan het gras. Dat had deed deugd. Plots startte mijn baasje de auto. Hé, wacht op mij! Ik rende achter hem aan, maar hij ging veel te snel...