Over vissen en vriendschap

kortverhaal 1: rapport

Ik voelde mijn wangen langzaam warm worden. Er was natuurlijk wel iets ergers dan je leerkracht nederlands die jou en je vriendin - gewoon een vriendin, niet vriendin - vertelde dat je talent had en dat je de beste van je jaar was, maar het voelde nog steeds gênant.
Het was eigenlijk mijn eigen schuld. Ik wilde mijn examen van Nederlands gaan inkijken. Ik wilde vooral ook de mail zien die Marie had gestuurd naar de schrijver van het kortverhaal dat op het examen stond. Ze had hem natuurlijk niet echt verstuurd, het was maar een oefening op het schrijven van de 'perfecte email', maar Marie was goed in het schrijven van teksten.
En ik blijkbaar ook.
Het was niet zo dat ik vond dat ik helemaal niet kon schrijven, ik hield niet zo van mensen met talent die zeiden dat ze niets konden, maar ik had niet verwacht dat ze me erop zou wijzen. Onlangs moesten we een kortverhaal schrijven en dat van mij was niet zo goed, volgens mij toch, mevrouw Melle vond het heel goed. Ze zei dat ze erin mee werd getrokken, dat ze graag snel verder wilde lezen. Dat was het enige compliment dat ik belangrijk vond.

Met het schaamrood nog op onze wangen liepen we weer naar de speelplaats. Daar zagen Sara, Anke en Roos ons al snel staan. "Hebben jullie een goed rapport ?" Ik kon Anke vanop een afstand al horen. Ze praatte niet echt luid en er was muziek, maar ik had verwacht dat ze dat zou vragen. "Ja, wiskunde was iets minder, maar dat punt wordt opgehaald door de rest. En hoe was dat van jullie?"

Na nog een halfuur op de kerstmarkt rondgehangen te hebben, ging ik mijn fiets uit de fietsenkelder halen en een kwartier later was ik thuis. Ik klom in de boom en begon daar wat na te denken. Er waren nog een paar dingen die ik moest regelen.
Zonder mijn ogen van mijn rapport af te halen, begon ik te typen. Ik had mijn mama beloofd dat ik mijn resultaten zou doorsturen zodra ik thuis was. Mijn gsm meenemen naar school was nog steeds verboden. Hoe vaak ik mijn ouders ook vertelde dat ik oud genoeg was om op mijn spullen te letten, ze controleerden elke dag of mijn gsm in mijn boekentas zat. Toen het bericht verstuurd was, las ik mijn commentaren nog eens na. Ze waren over het algemeen positief maar dat was niet helemaal terecht misschien. Wel, zij wisten van niets. Mijn mama's antwoord kwam toe: 'Proficiat, ik kom straks om 8u 30 al thuis.'
Shit, daar had ik niet op gerekend. Ik was blij dat ze me verwittigd had. 'Ok, tot straks dan! :-)', stuurde ik snel terug. Ik belde Hanne op. "Hi Hanne, noodgeval, kan je nu naar hier komen? Mijn mama is vroeger thuis."

Vijf minuten later ging ik opgelucht naar binnen. Voordat Hanne kwam, moest ik de tafel nog afruimen. Snel propte ik alles in de frigo en de keukenkast. Ik zou straks wel deftig opruimen.

Even later stond mijn nicht nonchalant tegen de deurpost geleund, terwijl ik de deur voor haar open deed.
"Kom maar binnen. Ik ben blij dat je zo snel kon komen."
" Geen probleem. Ik had toch al alles klaargemaakt voor vanavond. Het is hier trouwens al hard veranderd"
Dat was best logisch. De laatste keer dat ze hier was geweest, was toen we verhuisden. Sindsdien was het binnen inderdaad al hard veranderd. Er lag nu een stapel jassen op een extra tafel en ook de kleine tafeltjes bij de zetel lagen al vol met rommel.

We zaten tegenover elkaar aan de smalle tafel, met haar laptop tussen ons in.
"Dus, heb je voor volgend trimester al alles gevonden?", vroeg ik gespannen. Ondanks het feit dat ik dit al eerder had gedaan, voelde het toch nog steeds fout.
"Ja," antwoordde ze trots," alleen voor Nederlands kan ik nog steeds niets vinden. Dat zal je zelf moeten doen. Ik ga nu alles weer overzetten op jouw gsm en de oplossingen van de examens stuur ik later nog door."
"Dankjewel, Hanne. Je bent de beste nicht van de wereld."