Over vissen en vriendschap

kortverhaal 5: tranendal

Twee tranen rolden over mijn wangen, aan elke kant één. Verdorie, ik had me nog zo voorgenomen niet te huilen.
Ik was nu al bijna een uur bezig in de keuken. Vanavond kwamen er gasten en mijn man had nog andere dingen te doen dan mij te komen helpen. "En bovendien",had hij eraan toegevoegd, "kan ik toch niet koken."
Dat laatste was niet helemaal waar. Natuurlijk kon hij ook wat koken. Hij maakte soms spaghetti of frieten voor Jonathan en Stefanie, maar verder kon hij me nu inderdaad niet helpen. Ik moest het weer eens helemaal alleen doen.
Ondertussen waren er nog twee tranen op het snijplankje onder me gedrupt en één was er op mijn hand terechtgekomen.
Straks zou ik de tafel gaan dekken. Ik had speciaal nieuw servies gekocht. Onze gasten waren niet zo bijzonder, -een oude schoolvriendin van me kwam met haar man en haar kleine dochtertje op bezoek- maar het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden en ik was van nature al wat perfectionistisch.
Ik keek even op de klok boven de keukentafel. Oef, ik had nog een halfuur tijd voor ik Jonathan en Stefanie bij mijn ouders moest gaan ophalen. De kinderen waren in de wolken geweest, nu ze voor het eerst bij 'oma en opa' mochten gaan slapen.
Ik glimlachte door mijn tranen heen. Voor ik het kon tegenhouden vielen er nog twee dikke tranen naar beneden. Niet te geloven, ik kon multitasken zonder moeite: huilen en koken tegelijkertijd.
Snel veegde ik de nu gesneden ajuinen aan de kant en snoot mijn neus. Het was tijd om de wortels te raspen.