Over vissen en vriendschap

kortverhaal 8: vis

"Er zijn genoeg vissen in de zee", zegt men soms. Maar hij is niet zomaar een vis, hij is een haai. Een prachtige, witte haai, geweldig om naar te kijken wanneer je van je eerste schrik bekomen bent.
Maar dan moet je nog steeds oppassen. De haai heeft de gewoonte je vissersbootje aan te vallen als je gedrag hem niet aanstaat. Als je hem wel bevalt, voelt het alsof je bent uitgeroepen tot miss wereld, alleen nog beter.
De haai is ook best asociaal, maar hij ziet het niet als belediging wanneer je dat tegen hem zegt.

En op een dag kijkt hij naar je. Die witte haai. Hij kijkt naar je en jij kijkt terug. Zomaar.
De volgende weken duikt hij steeds vaker in je buurt op. Je merkt dat hij je volgt en eigenlijk vind je dat niet erg. Meer dan kijken durf je echter niet te doen. Je kan toch niet zomaar de mooiste vis van de zee vangen? Zeker niet wanneer je weet dat je niet de enige bent die er zo over denkt. Dus je laat je hengel in de boot liggen en kijkt hoe hij voor je bootje heen en weer zwemt.

Maar zoals voorheen gezegd, ben je niet de enige die hem de mooiste, grappigste, meest mystieke prooi op aarde vindt. Opeens slaat een meisje dat je voordien niet kende haar hengel uit. En hij hapt toe.

Daar zit jij dan, alleen in je bootje, en plots heb je spijt dat je al je aas nog netjes op een hoop naast je ziet liggen.
De tijd verstrijkt langzaam, maar na enkele weken merk je, tijdens het doelloos voor je uit staren in de hoop de haai weer te zien, dat het beter gaat.
Niet perfect, natuurlijk. Het duurt even om over zoiets heen te komen. Al had je -moet je bekennen- het toch nooit geprobeerd, zelfs niet als dat meisje er niet geweest was.

Maar nu gaat het beter, en je ziet al dat er onder het wateroppervlak nog veel, onontdekte schatten liggen. Een rog, die soms eens voorbij zwemt, trekt je aandacht, al voel je nog niet de aandrang om hem te vangen.
En af en toe zie je aan de horizon een witte haai schitteren in de zon.