Over vissen en vriendschap

kortverhaal 11: George

Hij was er klaar voor. Nu ging het gebeuren. De oude man had er lang genoeg over nagedacht.

De mensen zouden denken dat hij gek was, wanneer ze zijn uitleg op het proces hoorden, maar voor hem was het zo logisch als wat. Het ging niet echt om een wraakactie, ook niet om een wanhoopsdaad, meer om het uitproberen van alles wat hij deze vreemde wereld kon nalaten. En hij zou haar iets geven dat niet snel vergeten zou worden.
Maar eerst moest hij wachten tot zijn prooi in de val liep. Één misstap, één vingertopje over de schreef en het zou te laat zijn. George moest enkel nog bepalen waar hij zijn val zou plaatsen. Wie zou zijn partner worden in deze Russische roulette, deze dans van het leven?

Misschien moest hij dat laatste maar letterlijk nemen. Te voet, met alles wat hij nodig had in de zak die hij ook gebruikte om inkopen te doen, vertrok de man naar het dorpshuis.
Net toen hij de voordeur achter zich dicht had gedaan, sprak de buurman hem aan.
"George, goedendag! Het is al lang geleden dat ik je nog heb gezien. Hoe gaat het, makker?" "Goed, jongen. Alles gaat z'n gangetje."
"Als er iets is, kan je altijd bij mij en Johanne terecht."
"Ja, dat heb je vorige week ook al eens gezegd."
 George nam zo snel als de beleefdheid het toeliet afscheid en ging weer verder. Hij stapte stevig door; het dorpshuis sloot over een kwartier. Halverwege kreeg hij echter een steek in zijn onderrug en moest hij noodgedwongen even halt houden. Tien minuten later kwam George aan bij het dorpshuis, maar tot zijn teleurstelling was er niemand, op één enkele conciërge na. Nadat hij die laatste gevraagd had wanneer de volgende dansles plaatsvond -over twee dagen, meneer- ging hij naar een restaurant.
Nors staarde George voor zich uit, terwijl hij wachtte op zijn eten. Zelfs door het eten van de duurste oesters en het drinken van de 'beste' wijn klaarde zijn humeur niet op. Zijn plan was gedwarsboomd en dat stoorde hem nog meer dan zijn kleinkinderen. Telkens wanneer zij op bezoek kwamen, wat trouwens al zelden gebeurd was de laatste drie jaar, zaten die snotneuzen de godganse tijd op hun gsm, of smartphone, of hoe ze die dingen tegenwoordig nog noemden. 

Na het eten, dat hij trouwens nogal zout en slijmerig vond, en de wijn, die veel meer gekost had dan ze waard was, ging hij verbitterd weer naar huis. Daar aangekomen zette hij zoals elke avond de televisie aan, al boeide het hem zelden wat er te zien was. Uiteindelijk keek hij zonder veel interesse naar een documentaire over een of andere beginnende, alternatieve rockgroep. Nadat hij zich een halfuur had afgevraagd waar het met de wereld naartoe ging, was het programma gedaan en ging George slapen. Voor hij in bed kroop, stak hij een waxinelichtje aan en voor zijn ogen sloten dacht hij aan zijn vrouw. God, hij miste haar nog elke dag.

Die nacht stierf George een vredige dood in zijn bed, waar hij de volgende dag door zijn buurvrouw Johanne gevonden werd. Na drie jaren vol gemis sloot hij zich aan bij zijn vrouw. En wat hij de wereld wou nalaten, werd een geheim dat hij meenam in zijn graf.