Over vissen en vriendschap

kortverhaal 6: verrassing

Ik liet mijn ogen over mijn bureau glijden. Er was vandaag een nieuwe laag spullen-die-ik-eigenlijk-niet-nodig-had-maar-wel-leuk-vond bijgekomen; Ik was jarig. Een cadeau in het bijzonder trok mijn aandacht. Het was het enige dat ik nog niet had opengemaakt. Tussen alle felgekleurde prullaria viel het eenvoudige inpakpapier niet op, maar mijn hersenen waren al volop aan het raden wat er in zou kunnen zitten. Misschien was het wel een boek, of een film die ik nog niet had gezien.
Nee, daarvoor klopte de vorm niet. Het was kleiner en nogal plat, ongeveer de dikte van een warm deken.
Ik besloot het moment van spanning nog even te rekken en porde in het cadeau. Het was hard -jammer, geen mini deken- maar gaf wel wat mee, zoals een kussentje dat vol vulling was gestopt.
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en rukte in een beweging het papier eraf. In het pakje zat iets dat ik totaal niet had zien aankomen: nog een laag papier. Ik zuchtte en voelde me ietwat bedrogen. Zoiets deed je toch niet wanneer je een cadeau gaf aan iemand die ouder was dan tien? Nu was de lol eraf en ik scheurde het mooie, paarse papier zonder omhaal in reepjes. Nog papier.
Ik probeerde tevergeefs te bedenken wie me dit cadeau zou geven. Er waren gewoon teveel mensen die dat gedaan konden hebben. Al die mensen stonden nu achter me, maar omdat ik straks ging raden van wie welk pakje was, wilde ik nu hun gezichten niet zien.
Terwijl de hoop snippers op mijn bureau steeds groter werd, hoorde ik enkele mensen die hun lach probeerden te smoren en daar niet in slaagden. Mijn ouders hoorde ik het luidst lachen van allemaal. Zij deden niet eens een poging om hun plezier te verbergen. Verdacht...
Na minstens vijf volle minuten was al het papier eindelijk van het pakje af. En zodra dat gebeurde wist ik dat dit in geen geval van mijn ouders kon zijn. Bij het zien van de prachtige oorbellen in mijn handen waren ze stil geworden en ik voelde de plotse spanning in de kamer. Hoewel het ernaar uitzag dat er straks een enorme ruzie zou plaatsvinden, was ik opgelucht. Blij zelfs, want ik had nu iets in handen waarmee ik de discussie zou kunnen beëindigen.
En ik zou winnen. Als ik het spel slim speelde had ik binnen een paar dagen gaatjes. Eindelijk.

Hoe ik de rest van de namiddag het vrolijke feestvarken kon blijven spelen zonder dat iedereen merkte dat ik eigenlijk wilde dat het feest gedaan was en ik alleen met mijn ouders kon praten, was me een raadsel. Maar dat is precies wat er gebeurde.

De oorbellen waren van Aisha. Ze zat nog maar enkele maanden bij mij in de klas en ze droeg zelf altijd prachtige oorbellen. Ik had haar er eens mee gecomplimenteerd en ze had me gevraagd waarom ik zelf geen oorbellen had. Toen had ik vaag iets geantwoord over dat mijn ouders daar geen geld aan wilden 'verspillen'. Misschien had ik haar gewoon moeten vertellen dat mijn ouders bang waren dat ik in een 'gatenkaas' zou veranderen. Zo noemden ze de jongens en meisjes die vroeger rond de poorten van de lagere school rondhingen. Al was dat ook niet helemaal de waarheid, maar daar kwam ik die avond pas achter.

"Dit is een hemels teken! Het is toch duidelijk dat God nu ook wil dat ik gaatjes krijg."
"Dat is niet waar en dat weet je. Onze Heer bemoeit zich niet met zulke onbenulligheden. Dit is een beslissing die wij moeten nemen en het antwoord is NEE!"
"Maar ik beloof dat ik na die eerste twee gaatjes stop. Ik neem geen tatoeages, geen andere piercings meer, en ik zal me gedragen als een verstandig, volwassen persoon."
"We geloven je. Het gaat niet om je gedrag, al mag je echt eens stoppen met het proberen winnen van deze discussie."
Ik was verbaasd. "Maar als mijn gedrag het probleem niet is, wat dan wel?" vroeg ik me luidop af.
"Luister, Maya. Er is iets dat we je al een tijdje willen vertellen. Dit is volgens ons het juiste moment om iets meer over mij te weten te komen."
"Oké..." Opeens was ik niet meer zo zeker van mijn zaak. Ik had nooit gedacht dat er nog een diepere, achterliggende reden achter zat.
Mijn moeder nam het woord weer:" Toen ik zo oud was als jij, wilde ik ook mijn eerste gaatjes. Dat vonden mijn ouders goed, maar eens ik de smaak te pakken had wilde ik er nog een extra, gewoon zodat het speciaal zou zijn. Maar toen liep het mis."
Ze stopte even met praten om terug op adem te komen en pakte toen haar draad weer op. Ik zag dat ze nog steeds moeite had om me dit te vertellen.
"Een zeker meisje uit mijn klas, Roanne, trok op een dag mijn derde oorbel zo langs onder door mijn oor heen en overtuigde toen al haar vriendinnen om te zeggen dat ik ergens achter was blijven haken. Gelukkig was er ook een van de andere getuigen die eerlijk zijn verhaal is gaan doen. Daardoor kwam er een gesprek met onze titularis. Roanne gaf niet snel toe, maar uiteindelijk, na een beetje aandringen van de kant van de eerlijke jongen, vertelde ze dat ze gewoon jaloers was, omdat zij dat niet mocht."
"Weet je hoe die jongen heet?"
Ik stelde een eenvoudige vraag. Dat was hoe ik altijd reageerde op een heftig verhaal, wanneer ik niet goed wist wat ik moest zeggen. Tot mijn verbazing kreeg ik eerlijk antwoord.
"Nee, ik heb nooit zijn naam gehoord. Na dat gesprek ben ik een dag thuis gebleven om even aan iets anders te kunnen denken. Ik heb de hele dag niet anders gedaan dan lezen. Het hielp me mijn gedachten te verzetten. Die jongen ben ik nog een paar keer op de gang tegengekomen, maar elke keer was ik te verlegen om hem ervoor te bedanken. Daar heb ik nu nog steeds spijt van."

Sinds die dag heb ik er nooit meer naar gevraagd. Nu heb ik nog steeds geen gaatjes. De oorbellen hebben we binnengebracht bij 't spit. Ik weet zeker dat ik iemand daarmee een plezier heb gedaan.