Ξανά απο την Αρχη!

°Κεφάλαιο 1°

Έχει περάσει ενάμιση μήνας από τοτε που γυρίσαμε από τις διακοπές μας στη Σαντορίνη. Ενάμιση μήνας χωρίς τον Βαγγέλη...

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες τότε που ξεστόμισα το " Χωρίζουμε" τόσο απλά! Ο λόγος; Θα σας εξηγήσω.

Όλα άρχισαν όταν βγήκαμε με τα παιδιά εκείνο το βράδυ για ποτό...

Ενάμιση μήνα πριν...

Εδώ και μισή ώρα είμαστε με τα παιδιά και κουβεντιάζουμε. Παρατηρώ πως ο Βαγγέλης είναι στον κόσμο του. Κάθε φορά που τον ρωτάμε μας απαντάει με ένα ξερό ναι ή απλά κουνάει καταφατικά το κεφάλι του όποτε χρειαστεί. Δεν του δίνω σημασία μέχρι που ο σερβιτόρος έρχεται με κάτι ποτά και μας λέει πως είναι κερασμένα από την μελαχρινή κοπέλα που κάθεται λίγο πιο δίπλα μας.

Ο Βαγγέλης μένει ακίνητος στη θέση του χωρίς να μιλάει και τα παιδιά έχουν γυρίσει και με κοιτάζουν περιμένοντας την επόμενη μου κίνηση. Ξέρουν πολύ καλά όπως και ο Βαγγέλης πως δεν θα το αφήσω έτσι.

Χωρίς να πω τίποτα με ένα ψεύτικο χαμόγελο παίρνω το ένα ποτό στα χέρια μου και κατευθύνομαι προς την μελαχρινή κοπελιά που μας κέρασε τα ποτά.
Τα παιδιά έχουν μείνει να με κοιτάνε, το ίδιο και ο σερβιτόρος. Η κοπελιά μας; Αφού κατάλαβε πως είμαι από την παρέα του Βαγγέλη έμεινε να με κοιτάει μπερδεμένη καθώς την πλησιάζω με αυτό το ψεύτικο χαμόγελο, γιατί λογικά περίμενε τον Βαγγέλη.

Μόλις φτάνω μπροστά της κάθομαι απλά να την κοιτάω χαμογελώντας και σε κάποια στιγμή χωρίς να το περιμένει της ρίχνω όλο το ποτό πάνω της.

Ε: Αυτό για να μάθεις να μην την πέφτεις σε αγόρια άλλον, της λέω με το χαμόγελο της νικήτριας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου και φεύγω αφού πρώτα της ρίχνω ένα μικρό χαστούκακι. Έτσι για το καλό!

Οι φίλες της έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό καθώς μόνο καλά λόγια δεν της λένε για εμένα αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

Πάω στον σερβιτόρο και του λέω ότι δεν θέλουμε τα ποτά, αυτός μου χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι.

Εγώ χωρίς να πω τίποτα παίρνω τα πράγματα μου και πάω να φύγω όμως το χέρι του Βαγγέλη με έκανε να σταματήσω.

Ε: Θέλεις κάτι;

Β: Που πας;

Ε: Όπου γουστάρω δεν θα σου δώσω και λογαριασμό.

Β: Μπορείς να μου πεις τι έπαθες τώρα;

Ε: Χα! Τι έπαθα; Βαγγέλη σε βλέπω τόση ώρα να κοιτάζεις την τσουλίτσα και να της χαμογελάς και αυτή τώρα σου στέλνει και ποτά! Ααα σόρρυ τα ποτά είναι για όλους! Πάλι καλά που μας είδε, λέω και πάω να φύγω όμως με ξανάσταματάει.

Β: Έλενα ...

Ε: Μην με ακουμπάς! Ως εδώ! Χωρίζουμε!
Λέω και καθόμαστε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Ξέρω πως δεν το περίμενε ούτε και εγώ, όμως τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή!

Χωρίς να πω κάτι γυρνάω και φεύγω...

Παρόν...

Τώρα θα σκέφτεστε αν στη συνέχεια προσπάθησε να τα ξαναβρούμε. Ναι λοιπόν προσπάθησε πολλές φορές όμως δεν μπορώ να τον συγχωρέσω τόσο εύκολα για αυτό που έκανε μπροστά μου, μέχρι που τα παράτησε όταν έμαθε πως είμαι με τον Άλεξ.

Έχω να μάθω νέα του εδώ και δύο εβδομάδες και η αλήθεια είναι πως μου λείπει.

Αύριο αρχίζουν τα μαθήματα και πιάνω τον εαυτό μου να τον σκέφτεται και να εύχεται αύριο να τον δει. Όμως όχι δεν πρέπει!
Πρέπει να μείνουμε έτσι για το καλό μας.

Τώρα ποιός είναι ο Άλεξ;
Ένα θα σας πω, είναι βασικά ήταν σερβιτόρος σε ένα μαγαζί στη Σαντορίνη. Νομίζω καταλάβατε για ποιόν μιλάω.
Έμαθα τα πάντα για αυτόν είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος μου και σπουδάζει Ιατρική. Αυτά προς το παρόν.

Ο Άλεξ με βοήθησε τόσο πολύ. Πώς τα φτιάξαμε; Όταν είμασταν στη Σαντορίνη εγώ και η Χαρά πηγαίναμε για ποτό στο μαγαζί που δούλευε και έτσι πήρε το θάρρος να μου μιλήσει.
Ο Άλεξ προσπαθεί να με βοηθήσει να ξεχάσω τον Βαγγέλη και τον ευχαριστώ προσπαθώντας να έρθω πιο κοντά του.

***************
Οπ! Τι κάνετε;
Πρώτο Κεφάλαιο!
Ελπίζω να σας αρέσει!
Περιμένω σχόλια!