Nawet my możemy poznać szczęście.

6. Nie myślimy o naszej śmierci, zgoda?

* * * Jeff * * *
- Ja nie będę chciał zabić ciebie, a ty mnie. To bardzo dobry układ. Co ty na to? - zaproponowałem, podając jej dłoń.
To bardzo dobry plan. Może dziewczyna wychowuje się na ulicy, ale nadal jest dzieckiem. Trochę tej dziecięcej ufności w niej zostało. To widać.
- ...Zgoda - odparła po krótkim zawahaniu.
Tak... Może i zostało,ale bardzo mało.
Widać, że coś podejrzewa. Ale... Czemu wielki i przerażający Jeff the Killer miałby coś kombinować? Jestem tylko wielokrotnym mordercą. Raczej będę grzeczny. Raczej.
- Jestem głodna. A w tym pomieszczeniu raczej nic jadalnego nie znajdę. - powiedziała, rozglądajac się po...kuchni. Tak, to kuchnia. Znaczy... kiedyś nią chyba była...
- No... raczej nie. I lepiej dla Ciebie, jak do lodówki zaglądać nie będziesz. - ostrzegłem, zdając sobie sprawę dopiero po chwili, że to dzieciak. Ma pewno tam zajrzy. Choćby po to, by zrobić mi na złość.
I tak się stało. Wcześniej jednak spojrzała mi w oczy z bezczelnym uśmiechem.
Co za mała.... grrr... Ale co ja się martwię? Niech patrzy. Może zgrzecznieje...
Tak jak przewidziałem.
Podeszła do lodówki i zajrzała do środka.
Nie domyslila się, że brązowe plamy na obudowie sprzętu to nie rdza, a zaschnięta krew...
Nie piszczała. Nie krzyczała.
Otworzyła tylko drzwiczki i w ciszy patrzyła się w środek.
Muszę zobaczyć jej minę, więc podszedłem do niej i stanąłem tuż obok.
- Ty... trzymasz fragmenty ludzi w lodówce..? - spytała zdławionym tonem. Oczy szeroko otwarte, siedział w nich szok. I można zauważyć przerażenie. Schowane, ukryte gdzieś głęboko w tych uroczych czerwonych oczętach...
Nigdy nie myślałem nad tym, jak wyglądają dzieci. A teraz, patrząc na nią... mogę stwierdzić, że są urocze.
- Zgadza się. Ale nie martw się. Tak źle ze mną nie jest. To żarcie dla psa. - wyjaśniłem nadzwyczaj spokojnie jak na taką sytuację.
- Ty... - głos jej zadrżał. Wzięła głęboki wdech, by go uspokoić - Jesteś Jeff the Killer? Plaga,która powoli niszczy to miasto?
- Zgadza się, białowłosa. To ja. Mam znajomych.  Skoro jesteś głodna, to do nich pójdziemy i...
- Jestem Satsu. - wtrąciła mi się w słowo - Naucz mnie jak zabijać, by samej nie zdechnąć. Mógłbyś? - spojrzała na mnie takim wzrokiem, że serce by mi pękło, gdybym odmówił...
- Nie. - powiedziałem, w duchu uśmiechając się do siebie. Nie posiadam uroczego serduszka, chcącego wszystkim pomagać. Nie ten adres - Nie zabiłem Cię. Daje ci żyć. Pomagam przeżyć. Czy to nie wystarczy?
- Ale...
- Nie. - zakończyłem twardo, przy okazji zamykając lodówkę - Chodź. Reszta bardzo się ucieszy, że znalazłem kogoś takiego jak ty. Lubią poznawać nowych ludzi. Szczególnie, gdy te znajomości wychodzą ode mnie.