Ονειρεμενος πριγκιπας

κεφάλαιο 8

Αμεσως μετα οταν τελειωσε η επομενη ωρα ετρεξα εξω απο την ταξη του για να τον βρω. Ο καθηγητης τους δεν τους αφησε ακομα ελευθερους και ετσι τον εψαξα μεσα απο το παραθηρακι της πορτας... ξερετε για να στελνουμε φιλακια και τετοια.. Αυτος κοιμοταν βεβαια και ηταν ακομα πιο δυσκολο...

Μολις τους αφησε ο καθηγητης σταθηκα εξω απο την πορτα για να περιμενω. Τους εβλεπα ολους εναν εναν να φευγουν και αυτος κλασσικα ηταν ο τελευταιος που βγηκε αφου ειχε 'τρακαρει' σε ολα τα θρανια μεχρι να βρει την εξοδο.

Αφου τελικα τα καταφερε μολις με ειδε ηρθε προς το μερος μου.

"Πρεπει να φυγω!" μου ειπε .

"Τι; Που θα πας δηλαδη;" για ενα λεπτο.. εδω εκανα αμαν να τον βρω και αυτος θα φυγει;

"Εγινε κατι με το μποξ και θα ερθει η μανα μου απο δω να με παρει" μου εξηγησε.

"Ολα καλα;" 

"Ναι ναι μην ανυσηχεις.. Θα τα πουμε μετα μικρη μου" μου εδωσε ενα πεταχτο φιλακι αφου ηταν ολοι απο γυρω και εφυγε.

Βασικα οκ.. ειναι καπως περιεργο ολο αυτο... δεν μπορει να ειναι τοση ευκολη η ολη κατασταση. Για μενα μιλαμε... δεν εχω και την καλυτερη τυχη.

Αργοτερα το απογευμα με πειρε τηλεφωνο. Μολις ειδα το ονομα του στην οθονη του κινητου εμφανιστηκε ενα ηλιθιο χαμογελο στο προσωπο μου. Εννοειται πως το σηκωσα!

"Ναι;" ειπα χαζοχαρουμενα.

"Γεια σου μικρη μου..εχω να σου πω κατι σημαντικο.. μπορεις να βρεθουμε στο παρκακι απεναντι απο το σπιτι σου;" με ρωτησε.

"Ναι φυσικα σε δεκα λεπτα θα ειμαι εκει".

Δεν ηξερα τι να σκεφτω. Χιλιαδες σκεψεις περασαν απο το μυαλο μου σε ενα μονο λεπτο. Αμεσως το μυαλο μου πηγε στο κακο και σκεφτηκα οτι θα θελει να με παρατησει... γιατι ομως να με πει μικρη μου; Μαλλον δεν ηταν αυτο. Απο οτι φαινεται ο μονος τροπος να το μαθω ειναι να παω.

Φορεσα ενα κολλητο τζιν και μια μαυρη μακρια φουτερ εφτιαξα λιγο τα μαλλια μου και βγηκα.

Μολις πλησιασα λιγο τον ειδα να καθεται σε ενα παγκακι.

"Ηρθα!" ειπα ενω με επνιγε η αγωνια μου. 

"Γεια" ειπε καπως... χαλια.

Τον κοιταξα λιγο καλυτερα και καταλαβα πως δεν ηταν καθολου καλα.. μαλιστα μου φανηκε σαν.. μπα οχι δεν μπορει ενας σαν τον Βασιλη να εκλεγε.

"Κοιτα Νικη.. Τοσο καιρο ημουν λιγο αποτομος μαζι σου αλλα ισως ειναι .. ειναι επειδη δεν μπορω να διαχηριστω αυτο που συμβενει. Κοιτα παντα εγω εκανα μια φαση και ειχα οποια ηθελα αλλα τωρα... τωρα ολα ειναι διαφορετικα...μου αρεσεις..πραγματικα πρωτη φορα νιωθω κατι τετοιο" ειπε και ειχε γινει κατακοκκινος απο την ντροπη του. 

Οmgg!!!!!!!!!!!!!! ok.. λιποθυμωω!!Προσπαθησα να κρυψω το τεραστιο μου χαμογελο αλλα δεν τα καταφερα. Χαμογελασα τοσο χαζα και τον κοιταξα. Δεν μπορει ομως να ειναι μονο αυτο... ειναι και στεναχωρημενος 

" Ξες και... και μενα ....μου αρεσεις. Εκανα τα παντα για να με προσεξεις και .."

"Νικη... δεν χρειαζεται να πεις κατι αλλο καταλαβαινω.." ειπε και με κρατησε σφηχτα στην αγκαλια του. Εκεινη την στιγμη ενιωσα εναν ηλεκρτισμο να διαπερνει ολο μου το σωμα. Ο χρονος εμοιαζε να χανει την αξια του και ολα να παγωναν σε εκεινη την στιγμη.

Με αφησε απο την αγκαλια του αποτομα. "Τι επαθες;" τον ρωτησα.

"Δεν πρεπει να γινει αυτο.. δεν πρεπει να νιωθουμε τετοια συναισθηματα τωρα"

"Τι.. τι εννοεις;" ειπα με το ζορι αφου η φωνη μου ειχε κολλησει. Και τι εννοει τωρα; Τι εχει το τωρα;

"Τιποτα.. φευγω γεια!" μου ειπε και εξαφανηστικε αμεσως.

Τι; τι εγινε μολις τωραα; Μου ειπε τοσο ωραια λογια... ηταν ολα τοσο ομορφα και ρομαντικα.. ακριβως οπως το φανταζομουν παντα. Δηλαδη σχεδον.. Δεν μπορω να καταλαβω τι σκεφτεται.

Πηγα αμεσως σπιτι και κρατησα τα δακρυα μου με μια τεραστια προσπαθεια. Μεχρι το δωματιο μου τουλαχιστον. Αμεσως επεσα στο κρεβατι μου και εβαλα το κεφαλι μου στο μαξιλαρι μου και εκλεγα τοσο δυνατα με λυγμους.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λοιπον.. το επομενο κεφαλαιο δεν θα αρχισει να ανεβει.

Γραψτε μου σχολεια για το αν σας αρεσε και πατηστε το αστερακι!

Φιλακια<3<3<3<3<3