Ονειρεμενος πριγκιπας

Κεφαλαιο 10

 "Οι παλμοί της έχουν αρχίσει να σταθεροποιούνται και πλέον μπορεί να αναπνεύσει χωρίς μηχανική υποστήριξη"

"Και σε πόση ώρα θα ξυπνήσει γιατρέ;"

"Από στιγμή σε στιγ-"

"Μπαμπά;" .... "Που είμαι;"

"Στο νοσοκομείο αγάπη μου... είχες ένα επεισόδιο με την καρδούλα σου αλλά τώρα είσαι μια χαρά!". Ήταν ο μπαμπάς μου! Μου κρατούσε το χέρι και καθόταν από δίπλα μου. Έριξα μια ματιά στο δωμάτιο. Σε μια γωνιακή πολυθρόνα ήταν κουλουριασμένη η Ιωάννα.

"Ιωάννα;" αυτή κουνιέται λίγο και γυρίζει να με κοιτάξει. Μόλις καταλαβαίνει ότι είμαι ξύπνια τρέχει προς το μέρος μου.

"Αγάπη μου αγάπη μου!" φωνάζει.. "Είσαι καλά!... ανισύχησα τόσο μα τόσο πολύ! Αλλά τώρα επιτέλους είσαι καλά!" δάκρυα χαράς τρέχουν στα μάγουλά της.

Μετά από παραμονή στο νοσοκομείο και αφού έγινα καλά φύγαμε και ξεκινήσαμε για το σπίτι.

Μόλις βρήκα την ευκαιρία και έμεινα μόνη με την Ιωάννα ήθελα απεγνωσμένα να μιλήσουμε για εκείνο το θέμα.

"Πότε θα φύγει;" την ρώτησα και δεν ήμουν σίγουρη για το αν ήθελα να ακούσω την απάντηση. 

"Σε μια βδομάδα" μου είπε αυτή κοιτώντας το πάτωμα. "Σε παρακαλώ μην στεναχωριέσαι άλλο!"

"Θα προσπαθήσω..." της είπα και έβαλα  το πιο πιστικό χαμόγελο που μπορούσα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ήρθε η πρώτη μέρα στο σχολείο μετά από το συμβάν... Όλοι οι φίλοι μου με καλωσόρισαν και με υποδέχτηκαν με πλατιά χαμόγελα. Δεν είδα τον Βασίλη όλη την μέρα.. δεν είμαι σίγουρη ότι θα ήθελα.

Ήρθε η πιο δύσκολη στιγμή της μέρας... η τιμωρία μου μαζί του!

Περίμενα να φύγουν όλοι και το βλέμμα μου έψαχνε ασυναίσθητα αυτόν...

"Καλώς την!" τον άκουσα να λέει καθώς ερχόταν από πίσω μου.

Μόλις τον άκουσα ένιωσα θυμό, λύπη, αγάπη, στεναχώρια και δεν μπορούσα επιτέλους να ξεχωρίσω τι ένιωθα για αυτόν.

Υποθέτω μίσος!

Κατευθείαν προσπάθησα να φύγω μακριά του.

Πήγα να βγω από την πόρτα και όσο πλησίαζα καταλάβαινα πως βρέχει... πολύ. Ήθελα να μείνω μέσα για να μην βραχώ αλλά μόλις άκουσα την φωνή του να φωνάζει το όνομά μου άνοιξα με δύναμη την πόρτα. Κατέβηκα τα σκαλιά και σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα είχα γίνει μούσκεμα. Έτρεμα από το κρύο. Ξαφνικά νιώθω ένα ζεστό χέρι να αγγίζει το δικό μου και να το τραβάει με δύναμη προς το μέρος του. Ήταν ο Βασίλης. Φυσικά και ήταν αυτός.