Ονειρεμενος πριγκιπας

κεφάλαιο 11

 Φυσικά! Φυσικά και ήταν αυτός!

Μόλις συνειδητοποίησα την όλη κατάσταση έτρεξα κατευθείαν κατά επάνω του. Αγκαλιαστήκαμε τόσο μα τόσο σφιχτά, Λες και δε υπήρχε τίποτα γύρω μας. Δεν ξέρω και γω πόσες ώρες ήμασταν έτσι. Ο χρόνος φάνηκε για άλλη μια φορά να χάνει την αξία του.

Δάκρυα χαράς είχαν γεμίσει το πρόσωπο μου.

"Φτάνει μικρή μου." μου είπε καθώς τα σκούπιζε.

"Τώρα πια είμαι εδώ. Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα άλλο." είπε με την υπέροχη φωνή του... πόσο μου είχε λείψει. Δεν είχα να τον δω πολύ καιρό αλλά μου φάνηκε σαν αιώνας.

"Θα είσαι για πάντα δίπλα μου;" τον ρώτησα ενώ φοβόμουν και λίγο την απάντηση. Ή μάλλον δεν φοβόμουν τόσο την απάντησή του.. πιο πολύ το πόσο θα ισχύσει.

"Ζωή μου.. θα σε αγαπάω για πάντα. Μπορεί να μην είμαστε πάντα κοντά... να μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Μπορεί και να μην ήμαστε καν για πάντα μαζί.  Δεν θα σε ξεχάσω όμως ποτέ και δεν θα παύσω να σε αγαπάω ούτε μια στιγμή στην ζωή μου." 

Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια δεν άντεξα και έβαλα ξανά τα κλάματα. Δεν μου είχαν μείνει και πολλά.

Αναστέναξα και τον κοίταξα στα μάτια. Τα βλέμματά μας κλειδώθηκαν. 

Έσκυψε προς το μέρος μου και με φίλησε. 

Αυτό το φιλί του... πόσο ανάγκη το είχα. Ήταν το ναρκωτικό μου. 

Τα χείλη του ακουμπούσαν τα δικά μου τόσο απαλά και τρυφερά. Αυτός σταμάτησε γιατί φοβήθηκε μην με πιέσει και έκανα κάτι που δεν ήθελα. 

Εκείνη την στιγμή όμως ήμουν τόσο σίγουρη. Το ήθελα! 

Τον άρπαξα από τον λαιμό και τον φίλησα. Με πάθος! Δυνατά. Ένιωσα σαν να μου ρουφούσε τα χείλη... σαν να παίρνω την δόση από το ναρκωτικό μου.

Με σήκωσε και με πήρε αγκαλιά και αυτομάτως τύλιξα τα πόδια μου γύρω από την μέση του.

Το φιλί μας κράτησε για περίπου δέκα λεπτά. Υπήρξαν δευτερόλεπτα παύσης ανάμεσα μόνο και μόνο για πάρουμε μία ανάσα.

Το κινητό του διέκοψε το φιλί μας.

"Ναι;" είπε..

"Εμμ κοίτα.. να σου εξηγήσω."....

"Όχι δεν μπόρεσα να φύγω... συνέβη κάτι και δεν μπόρεσα να μπω στο αεροπλάνο"..... 

"Ναι... ναι ρε μαμά μια χαρά θα είμαι! "....

."Θα κοιμηθώ στην θεία.".....

"Να.. σχετικά με αυτό... θα ήθελα να το αφήσουμε προς στιγμή και να πάω στην Αθήνα σε δύο μήνες όπως μας είχε προτείνει ο προπονητής μου..."

Τι; Δηλαδή θα φύγει ;;;;

"Το ξέρω ρε μαμά και σε παρακαλώ μην φωνάζεις... θα το συζητήσουμε κάποια πιο κατάλληλη στιγμή"..."Εντάξει μαμά συγνώμη.. "

Από όσα άκουγα κατάλαβα ότι οι γονείς του είναι έξαλλοι που δεν τον βρήκαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας και πως δεν θα ξεμπλέξει εύκολα από αυτό.

"Συγνώμη για αυτό" απολογήθηκα αφού ένιωθα λίγο ένοχη για ότι είχε συμβεί.

"Δεν φταις εσύ... "

"Ποιος φταίει;" τον ρώτησα χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι εννοεί.

"Φταίει εκείνο το βλέμμα .. το πρώτο χαμόγελό σου εκείνο το πρωί. Αυτό ήταν που μας κατέστρεψε και τους δύο." έλεγε καθώς μας πλησίαζε.

"Ναι αλλά ήταν ωραία καταστροφή.." ψιθίρησα ναζιάρικα στο αυτί του. 

"Τέλειιααα!!!" είπε καθώς με σήκωσε ψηλά και ένωσε για ακόμη μια φορά τα χείλη μας.

Κάτσαμε για πολύ ώρα και φιλιόμασταν, κάναμε βλακείες, γελάγαμε, παίζαμε και πέρασαν οι ώρες σαν δευτερόλεπτα.

"Μωράκι μου πρέπει να φύγω και να πάω στην θεία μου γιατί σε λίγο έρχονται οι γονείς μου." μου είπε ενώ με είχε ακόμα στην αγκαλιά του.

"Τι;; Πέρασε κι όλας η ώρα;" είπα με παράπονο.

"Είδες πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος μαζί σου;" είπε και με γαργάλησε κάνοντάς με να σηκωθώ.

"Χαχαχαχ καλά αλλά θα τα πούμε και το βράδυ εντάξει;" 

"Φυσικααααά!"

"Φτάσαμεεε.." είπε

"Ναι.." είπα εγώ λυπημένη.

"Αγάπη μου μην μου στεναχωριέσαι εντάξηη;;"

"Καλά..." είπα με ένα κρυφό χαμόγελο..

Με φίλησε πεταχτά και εξαφανίστηκε.

Πήγα στο δωμάτιό μου και κοιμήθηκα αφού δεν το είχα καταφέρει αφού ήμουν πολύ ανήσυχη. Μετά από λίγα λεπτά με πήρε ο ύπνος.

Με ξύπνησε ένας εκνευριστικός ήχος.. το κινητό μου.

Κοίταξα την οθόνη και είδα τον Βασίλη να με παίρνει τηλέφωνο.

"Τι έγινε;;"...."Ηρέμησε σε παρακαλώ και μίλα μου καθαρά."..." ΤΙΙ;;;"