His Broken Vow

13.2

Gio's POV

I nervously tapped my fingers on the table while patiently waiting for Lia. It's already 3 pero wala pa rin si Lia.

It's okay. Dadating siya. Paulit-ulit kong sabi sa sarili ko.

It wasn't that long ng biglang may taong umupo sa harapan ko. Kung kanina, ninenerbyos ako na baka di siya dumating, ngayon tumitibok ito ng pagka-lakas lakas sa sobrang tuwa. I smiled while I looked at her.

"Lia." tawag ko sa kanya. She looked at me and smiled a little.

"A-akala ko di ka na darating." I told her. Iniwas naman niya ang tingin sa akin. She's so quiet.

"L-let's order?" I asked her but she shook her head sideways.

"Let's get straight to the point, Gio. Wag mo ng aksayahin ang oras ko." sabi niya. I felt pain in my chest on the way she told me that. Na tila pinapahiwatig niya na ayaw niya akong makasama.

"Lia, nagmamakaawa ako please. Come back." pagmamakaawa ako sa kanya. Naramdaman kong nanggigilid na ang mga luha ko. I can't help it. Kung sa iba ni hindi ko kayang umiyak, sa kanya lang.

Sa kanya lang ako nagiging mahina. Sa kanya ko lang naranasang masaktan ng ganito.

Nakikita kong nanginginig ang bibig nito kaya kinagat niya ang labi niya. She looked at me at kagaya ko, nanggigilid din ang mga luha nito.

"A-ayoko na, Gio. I don't want to risk myself baka masaktan na naman ako." then her tears started falling. Kasabay ng pagtulo ng luha niya ang pagtulo ng luha ko. Tila binangga ng isang ten-wheeler truck ang puso ko.

"N-no. P-please. Baka pwede pa nating maayos to, Lia. Let's give it a try. Ikaw at ako ulit please." I tried to reach for her hands pero iniwas niya ito sa akin. I stood up at ako naman ngayon ang lumuhod sa harapan niya.

"Lia ako naman ang luluhod ngayon sa'yo. Ako naman ang magmamakaawa sa'yo. Ako naman ang hihiling na sana bigyan mo pa ako ng pagkakataon para patunayan sa'yo na ayaw kong umalis ka sa buhay ko." Rinig na rinig ko ang hikbi niya. Kung nasasaktan siya ngayon, mas nasasaktana ko. Kung kaya ko lang pawiin at akuin ang sakit sana ako na lang.

Ngayon ko naramdaman ang paghihirap ng pagmamakaawa niya sa araw ng sinabi kong makikipag-hiwalay ako. Pero iba ngayon ang sitwasyon. Dati pinagtulakan ko siya palayo sa kain kaya nagmakaawa siyang bigyan ko siya ng pagkakataon para makasama ako. Ngayon ay akong nagmamakaawang bumalik siya sa piling ko.

"Mahal kita, Lia. Kaya please, bumalik ka na." pagmamakaawa ko pa.

"Mahal mo ako? Eh ako tinanong mo ba ako kung mahal pa rin kita? Paano kung hindi na?" sabi niya. I felt my heart na nadudurog ng pinong-pino.

"Tama na, Gio. Tama na." nahihirapang saad nito. Pero magkamatayan na, hinding-hindi ko siya bibitawan.

"1 week Lia. Ako naman ang hihingi sa'yo ng 1 week na makasama ka ulit. 1 week not 6 days not 5 but 7 days. Lia please. If everything won't work out, I have no choice left but to let you go." nahihirapan kong sabi sa kanya.

Even when it hurts to let her go. Kung talagang ayaw na niya, I need to. Kung sasaya siya na hindi na ako kabilang sa buhay niya, I'm willing to leave para maging masaya siya.

Pero ngayon, I just need her to be with me just like before.

"Lia, 1 week. I just need 1 

"I'm sorry but give me some time to think."

--

A/N: Ang feeling na Christmas na mamayang hating-gabi pero heto ako pinapaiyak kayo. Okay lang yan. 

Merry Christmas Everyone!