Ritim~Ölümün Derinliģi~#VYM_2016

~RİTİM~/Ö.D./14.Bölüm

Arkadaşlar öncelikle hepinizin yeni yılını kutluyorum. Her ne kadar kaybettiğim yarışma yüzünden ağlayarak yeni yıla girmiş olsam da huzurlu ve mutlu bir yeni yıl dilerim.. Fakat moralim o kadar bozuk ki yazmayı bırakmayı düşündüm! Sonra aklıma kendime verdiğim söz geldi 'pes etmeyeceğim.'. Sizler için devam edeceğim.. Sizi seviyorum. Moral ve Desteğinize ihtiyacım var..! :(

İyi okumalar..

Multimedya-yutkunan masal temsili-

"Düz devam edin, lütfen."

İhtiyar taksiciye verdiğim adrese gelince ödemem gereken ücreti ödeyerek arabadan indim. Yağız'ı orada o şekilde bıraktığım aklıma geldikçe gülmek istesem de eş zamanlı olarak beni sinir edişi, ve söyledikleri aklıma geldikçe kaşlarım istemsizce çatılıyordu.

"Kırmızıyı alırsan neden olmasın ?"

Söylediği o sözler aklıma gelince sinirden anahtarı kapının deliğine yerleştiremeden düşürdüm. Anahtarı yeniden yerden alarak deliğe yerleştirdiğim de bir diğer söyledikleri geldi aklıma.

"Ama cidden , kırmızı olanı iyi düşün."

Sinirden çatılan kaşlarımın yanı sıra neyden bahsettiğini de anımsadıkça yüzümün kırmızının tonlarını keşfetmesine mani olamadım.

Son kez denediğim anahtar ile kapıyı açma çabamda kapıya karşın ben galip gelince içten içe kendimi kutladım.

Sokak kapısını örterek kabanımı yerine astım. Ayakkabılarımı da vitrine yerleştirerek okul cantamı yanıma alarak salona girdim.
"Cem, evde misin ?" ses gelmeyince devam ettim.
"Hala sen?" geriye cevap alamayınca üst katta bulunan odama yöneldim.

Okul kıyafetlerimi çıkararak ılık bir duş aldım. Tekrar üzerimi giydikten sonra saçlarımı da kurulayarak "artık yemek ye!" diyen miğdeme onay vererek odamdan ayrıldım. Merdivenlerden inmeden önce hemen solda kalan kilitli kapı çarptı gözüme.
Sanki o an açlıktan kazınan miğdemi unuttum.

Sanki o an kalbim sıkıştı.

Benden habersiz olarak elim kolyemi kavradı. Bu oda, kolyemin içinde bulunan toprakların sahibinin olduğu gibi babam ve erkek kardeşimin odasıydı.

Ayaklarım benden habersiz olarak çoktan kapının eşiğine gelmiş, sağ elim ise kapı kolunu kavramıştı. Gözlerim bile dolmuş, yaşlarını akıtmak için benim bu kapıyı açmamı bekliyordu.

Daha fazla bekletmedim.

Hemen sağ tarafımda bulunan modern tablonun arkasına sakladığımız anahtarı alarak kapı kilidini açtım. Hızlı ve derin nefesler eşliğinde kapı kolunu aşağıya indirerek kapıyı açtım.

Herşey aynıydı.

Bir köşesini babama ,bir köşesini kardeşime özel olarak ayırdığımız odanın herşeyi aynıydı. Aslında, bu oda kardeşim ve benim oyun odamızdı. Fakat onları kaybettikten sonra böyle bir şey yapmaya karar verdim.

En azından hatıralarını yaşatabilirim.

Odanın penceresinin hemen çaprazında ki kuyruklu piyanoya erişti gözüm.

Babam bir piyanistti.

İç çektim. Bende piyano çalabiliyorum. Fakat ben asla babamın ki kadar mükemmel çalmayı başaramadım. O hayattayken başaramamışsam, o yokken nasıl başarabilirim ki ?