Ara Kendini Bul

Aramadan Bulamazsın

Acaipliklerle dolu hayat karmaşasının içinde,çözülmemiş ne de çok Mükemmeliyetler var imiş.
Gözlerin gördüğü kadar mıdır görünen.
Dillerin telaffuzu nisbetinde midir söylenen.
Yanılma,yanıltma.
Özleri karartma.
Güneşini kaynatma,
Kırılır,solarsın
Aç bağrını ışıga
Sal varını yokluga
Ara,durma
Ulaşamadan yarıda kalma...

Coşkulu ve ben merkezli geçirilmiş bir çocukluğu var idi. Hiçbiryere sığmayan,yerinde duramayan..
Ta ki çoçukluğu atlatıp erğenliği dahi yaşamadan büyümenin ne oldugunu öğrendiği güne kadar.
Yaşça çocuk ruhen kamil hisseder gibi..
Yüzmeyi çok sever,köyünün yakınında akan nehre dalardı,
Bağrı yanmış ateşin suyla buluşması gibi.
Uçuyorum zabneder,kollarını kanat sayardı.
Çok küçük yaşta yüzmeyi öğrenmenin cakasını satar ama hakettiğini düşünürdü.
Evet birde pekmeze bayılır.Yoğurtla içiçe nede güzel olurdu.
Yakın gelecekte bu zevklerinin yerini nelere bırakacağını bilse böyle içten olabilir miydi acaba?
Köy çocuguydu elleri bazan nasırlı bazan pamuk gibi olurdu.
Annesinin sayesinde tabi..

İçim kıpır kıpır, ayhan bugün niye böyleyim oğlum ben. die takıldı yakın arkadaşına..
Sinesine bir ürperti ile beraber hüzün çökmüştü sanki. Usul usul eve yürüyor,ve düşünüyor..
Hayatının değişim noktasının bugulu perdesi geldi belkide kalp gözüne..
Evde bir farklılıklar var ¡¡¡ belliydi bu düşünüşten.
Adımlar hızlandı birbiri ardına..
Gökyüzünde ğüneş,herzamankinden sert ve yakıcıydı,
Dane dane damlacıklar dökülüyordu temiz alnından..
İşte evini gördü...
Yürüdü,
Onu bekliyordu,şekillenecek kader ağı..