Lonely Daddy

6. BO MIESZKANIE I PRZESTRZEŃ ŻYCIOWĄ TRZEBA Z KIMŚ DZIELIĆ

-Hiduś!

-Czego?!-mężczyzna stanął w drzwiach, z Daisy na rękach-50% za tobą, ale do osiągnięcia pełni sukcesu, musisz się jeszcze ubrać.

-Wiem, byłbyś tak dobry i podał mi bokserki?

-Jasne tylko odłożę małą. Na serio mógłbyś chociaż MI zaufać i nie robić scen. Nie zjem ci dzi..-mówił, podając mi bieliznę.

-Ufam ci. Już o tym rozmawialiśmy. Zostawienie Daisy z kimś innym, czy stracenie jej z oczu na dłuższą chwilę jest naprawdę trudne.

-Miałbyś coś przeciwko, gdybym...

-Wprowadź się do mnie.-wypaliłem.

Takarai spojrzał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, po chwili jednak gdy cisza osiągnęła punkt kulminacyjny, na jego usta wkradł się uśmieszek.

-Jasne skoczę po rzeczy.-powiedział beztrosko, z dziecinnym uśmiechem, jakby właśnie dostał paczkę ulubionych cukierków, za darmo-Za pół godzinki będę z powrotem. Nakarm Danielle!-powiedział wychodząc.

Westchnąłem, po czym poszedłem zrobić Daisy mleko.

-I co maluszku? Wujaszek Hideto zamieszka z nami.-mruknąłem, karmiąc córeczkę.

Po niecałych 45 minutach przez, które zdążyłem posprzątać dom, wrócił Hideto taszcząc ze sobą dwie obszerne walizy.

-Imprezkę z wujciem Hideto czas zacząć.-powiedział, zabierając mi Daisy z rąk.

-Szkolenie czas zacząć wujaszku Hide.-uśmiechnąłem się złośliwie-Spokojnie to nic trudnego. Musisz tylko: zrobić mleko, sprawdzić jego temperaturę, postarać się, żeby po jedzeniu jej się odbiło, zmienić pieluchę, wykąpać ją i umieć położyć spać.

-Potrafię tylko zrobić mleko i zasadniczo wiem jak zmienić pieluchę.

-To prawie dwie trzecie. Niżej oceniałem twoje umiejętności. Wybacz.

-Nic nie szkodzi ośmiornico. Jadłeś już coś?

Puściłem nazwanie mnie głowonogiem mimo uszu i chciałem kiwnąć głową na tak, ale...

-Zapomniałem.-mruknąłem.

-Jak mogłeś zapomnieć?!

-No tak jakoś.

-Siadaj. Program szkoleniowy zostaje przesunięty w czasie.-powiedział, oddając mi dziecko.

-Hide od kiedy to ty potrafisz gotować?

-Od kiedy mama prawie otruła się moją zupą i stwierdziła, że mój żałosny poziom trzeba podnieść.

-Uroczo. To ja chyba sam sobie zrobię coś do jedzenia.-zacząłem się podnosić, ale mężczyzna popchnął mnie na krzesło.

-Siedź. Będzie ci smakować.

-Smakować może, ale nie chcę jeszcze wybierać się na tamten świat, przez śmierć w kiblu!

-Spokojnie Sato będzie dobrze. Idź pooglądać kreskówki, pobaw się z Daisy, czy coś.

-To w końcu mam siedzieć, czy mnie wywalasz?

Hide westchnął cierpiętniczo.

-Bogowie trzymajcie. BO ci faktycznie czegoś dosypię.

-Wybacz, wybacz.

Po dwudziestu minutach wpatrywania się w plecy Hideto stwierdziłem, że kreskówki nie wydają się być głupim pomysłem. Po cichu ewakuowałem się z kuchni.

-Jeśli nie uda mi się przeżyć śniadania, to wiedz, że cię kocham maluchu.-mruknąłem do Daisy, siadając na kanapie i włączając telewizor.

-Bo ci naprawdę czegoś dosypie!-krzyknął Hide z kuchni.

-Ja nic nie mówiłem.

-Yhym. Niepotrzebnie poszedłeś.-mężczyzna stanął w wejściu z talerzem w ręce-Sato ja tylko żartowałem z tymi kreskówkami.

-Wiem, ale takie małe dzieci chyba rozumieją to ci się im pokazuje. Wolę nie puszczać przy niej czegoś nieodpowiedniego.

-Rozumiem. Daj mi Daisy i jedz. Smacznego.-uśmiechnął się, wręczając mi jedzenie, oraz sztućce i odbierając dziewczynkę-Jesteś taka śliczniutka.

-Dziwnie się czuję, kiedy tak do niej mówisz.-spojrzałem na zawartość talerza-Mama nauczyła cię robić omlet z ryżem, czy...

-Jest dobry.-przerwał mi z lekką irytacją.

Wkurzył się. Nie mówiąc już nic więcej, zacząłem jeść. O cholera!

-Coś nie tak? Nie smakuje ci?

-Więcej cię stąd nie wypuszczę.-mruknąłem z pełną buzią.

Odpowiedział mi jedynie śmiech Hide. Kiedy zjadłem śniadanie wzięliśmy się w końcu za kurs niańczenia Daisy. Czyli jak w kilka godzin doprowadzić mnie do białej gorączki, a Hideto do załamania nerwowego. Finalnie na szczęście przekazałem mu najważniejszą wiedzę.

-Dasz sobie jutro radę?

-Tak. Nie po to wykroiłeś mi te kilka godzin z życia, żeby zostać jutro w domu!

-Pojadę spokojnie. Nie krzycz tak mała śpi.

-A właśnie przypomniał mi się taki mały nieistotny szczegół.

-Huh? Jaki?

-Gdzie mam spać?

-Możesz ze mną w mojej sypialni, albo u Jun... w pokoju Daisy.

Hideto spojrzał na mnie smutno.

-Wszystko w porządku.-zapewniłem, uśmiechając się sztucznie-To jak?

-Śpię z lewej.

-Idę się umyć.