(Cherish POV)
Nakarating ako sa rooftop ng school namin at doon ako umiyak ng umiyak.
Ang sakit! Sobrang sakit! Tanggap ko naman eh! Tanggap ko naman na may mahal na syang iba! Tanggap ko naman na may nagmamay-ari na ng puso nya! Pero hindi yung ganito! Hindi kailangan ipamukha sa akin na wala akong pag-asa! Na hindi kami para sa isa't-isa!
"Hoy ikaw tadhana! Ganyan ka ba talaga?! Pakielamera! Bakit kailangan mo pang ipamukha sa akin?! Bakit kailangan mo pang saktan ako?! Bakit?! *huk* alam mo bang ang sakit?! Ang sakit makita yung taong mahal mo may kahalikang iba?! At ang mas masakit yung taong mahal pa nya!! Ok sana kung flings lang eh! Pero *huk* hi-hindi eh h-hindi" sigaw ko kay tadhana kase nagbabakasakali akong marinig nya! At para malabas ko din itong sakit. Feeling ko sasabog na yung puso ko sa sobrang sakit. Napakasakit eh.
"Mr. Kupido *huk* di ba pw-pwedeng kung sino tinamaan *huk* ng pana mo ay sayo na talaga? *huk* malabo na ba mata mo? *huk* bakit pagdating sa lovelife ko *huk* maling tao pa ang pinana mo! *huk* bakit kay daisuke pa? *huk* bakit sa taong alam mong masasaktan lang ako?" Iyak kong sabi.
DI BA PWEDENG KUNG SINO ANG MAHAL MO AY MAHAL KA DIN? DI BA PWEDENG HAPPY ENDING AGAD?
###$$$###
Gabi na akong nakauwi sa bahay na namumugto ang aking mga mata. Di narin ako umattend sa ibang subjects ko. Magdamag lang ako umiyak sa rooftop ng school. Wala eh ansakit talaga.
Nahiga ako sa kama dahil sa kapagurang kakaiyak. Parang ayaw kong pumasok bukas dahil ayaw kong makita muna si daisuke o yung babae nya. Dahil baka bumalik ulit ang sakit. Katulad neto pumapatak na naman ang aking luha. Di ba ako nauubusan ng luha? Isang balde na ata naiyak ko.
###$$$###
Nagising ako na namamaga ang mata ko. Umiyak pa kase ako kagabe. Ewan! Kahit pagod na kong umiyak ayaw parin tumigil sa pag-iyak etong mga mata ko.
