-Τι μπορείς να μου πεις για την αρχή του συμβάντος;
-"Θυμάμαι που κυκλοφορούσα αμέριμνη στους δρόμους με φίλους μου, ήμασταν μεγάλη παρέα, τους περισσότερους δεν τους ήξερα προσωπικά αλλά υπήρχαν δυο με τρία άτομα αρκετά κοντά μου. Περπατάγαμε προς την Ομόνοια να κάτσουμε να φάμε μετά την ξενάγησή μας στα κατατόπια της Αθήνας. Όταν έγιναν όλα ήμασταν έξω από το πολυτεχνείο. Άκουγα από μακριά βομβαρδισμούς, πόνο, καταστροφή, όλοι ακούγαμε. Είχαμε όλοι το τρομαγμένο βλέμμα που διαπερνούσε τον καθένα μας μεταξύ μας. Μπορώ να ομολογήσω πως φοβόμουν. Ενστικτωδώς έτρεξα προς ένα στενάκι ανάμεσα στα ψηλά μεν αλλά παλιά κτίρια και κατά κάποιο τρόπο που ποτέ δεν τον διδάχτηκα ανέβηκα μέσω σωλήνων και παραθύρων σαν αράχνη πάνω σε ένα από αυτά. Και τότε το είδα, είδα τον πόνο και την καταστροφή. Πριν τον άκουγα, τότε τον είδα. Δεν ήξερα ποιος και γιατί να κάνει κάτι τέτοιο και προσπαθούσα να εντοπίσω στοιχεία που θα μου απάνταγαν την ερώτηση.
Οι φίλοι μου από κάτω τους άκουγα να μου φωνάζουν να κατέβω κάτω αλλά δεν έδινα σημασία. Τους αγνοούσα, δεν με ένοιαζε, ούτως ή άλλος κανένας από αυτός δεν ήταν τόσο κοντά μου ώστε να νοιαστώ τόσο έντονα όσο τις ζωές εκατοντάδων παιδιών. Θα με έλεγε κανείς αναίσθητη αλλά αν το σκεφτεί αυτός ο 'κανείς' λογικά, το μέλλον του πολιτισμού είναι τα παιδιά η νεολαία και όχι εμείς οι μεγάλοι που την καταστρέφουμε αργά αργά.
Αντικρίζοντας όλα αυτά θυμήθηκα την προηγούμενη μέρα στην τηλεόραση μια απειλή από ένα φασιστικό κώμα. Έλεγαν ότι αυτοί που προδίδουν αυτοί που δεν υπακούουν τους νόμους είχαν εντοπιστεί και θα καταστραφόντουσαν άμεσα. Τότε το θεωρούσα ως εκφοβισμό και τίποτα άλλο λέγοντας πως δεν έχουν την δύναμη της εξουσίας να ασκήσουν τα θελήματά τους. Ξέχασα το γεγονός όμως πως οι αστυνομικοί και ο στρατός τους υποστηρίζει, ξέχασα ότι έχουν δύναμη και ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να κυρήξουν εμφύλιο. Τους υποτίμησα, ναι. Τους άφησα να πονέσουν τόσο κόσμο, κι ας δεν ήταν στο χέρι μου ένιωθα πως κάτι έπρεπε να κάνω.
Αφουγκράστηκα για λίγα δευτερόλεπτα σκεφτόμενη τι θα έκανα. Δύο επιλογές υπήρχαν, είτε θα πήγαινα να βοηθούσα με κάποιο τρόπο που θα στοίχιζε την ζωή μου ή θα έμενα κάπου ασφαλής με σκοπό να μην πλήγωνα τους αγαπημένους μου και αργότερα πιθανόν θα είχα την ευκαιρία να βοηθήσω τους πληγωμένους. Τελικά αποφασίστηκε το δεύτερο διότι μια ρουκέτα εξεράγη στο κτίριο που βρισκόμουν απάνω και αναγκάστηκα να μετακινηθώ.
