-Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε;
-Από τότε μέχρι σήμερα θα έλεγα τρία χρόνια, αλλά από τότε που άρχισαν όλα μαζί με τον τρίτο παγκόσμιο δεν θα το έλεγα και μακριά. Όλα στο ενδιάμεσο αυτό διάστημα είναι θωλά.
-Θες να μου πεις ότι θημάσαι; Έστω και γεγονότα που πιθανόν σηνέβησαν και σε επηρεάζουν ακόμα και σήμερα.
-Το μόνο που ξέρω είναι ότι μέσα σε αυτό το διάστημα δέθηκα περισσότερο με τον Στιβ και ότι ο πόλεμος έπερνε μεγαλύτερη εμβέλεια με περισσότερα θύματα να υπακούουν τους σκοπούς των μεγάλων δυνάμεων. Επίσης έγινε και αυτό που με άλλαξε εμένα και τον Στιβ συγχρώνος, τα πειράματα.
-Ποια πειράματα; ρώτησε με ένα βλέμμα ξαφνιασμένο
-Α δε σου είπα; Επειδή είχε επιδεινωθεί ένας πανίσχυρος ιός, που φαντάζομαι για λόγους πολέμου δημιουργήθηκε, αναλάβαμε να βρούμε θεραπεία. Αυτός ήταν γιατρός εγώ... δεν θυμάμαι την ειδικότητά μου, είναι συχνό φαινόμενο; είπε και την κοίταξε ανέκφραστα.
-Αφού δεν βασίζεσαι πάνω σε αυτήν πια πιθανόν ο εγκέφαλός σου την αγνοεί, είπε εντυπωσιασμένη. Συνέχισε, την παρακίνησε.
-"Τέλος πάντων, κάποια στιγμή ήμασταν και οι δύο εκτεθειμένοι σε αυτήν την θεραπεία που δημιουργήσαμε και μόνο θεραπεία που δεν ήταν. Δεν θυμάμαι τι κατάληξη είχε ώστε να ακυρώσουμε την έρευνα αλλά μετά από ένα χρόνο, αν θυμάμαι καλά, επηρέασε και τους δυο μας.
Ήμασταν, δεν μπορώ να θυμηθώ το μέρος, νομίζω σε εξωτερικό χώρο σε βενζινάδικο, άκυρο σε ταινία ήταν αυτό, όπως και να χει ήταν ένας άνδρας με μια βόμβα δεμένη απάνω του, και κρατούσε τον πυροκροτητή. Ο Στιβ προσπαθούσε να τον καθησυχάσει και να του πάρει τον πυροκροτητή, δεν θυμάμαι ακριβώς την συνομιλία αλλά θυμάμαι να έχω κάνει μια προσπάθεια να τον πάρω και εκείνη την στιγμή τον πάτησε. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Στιβ με πήρε στην αγκαλιά του και πέσαμε και οι δύο στο πάτωμα. Θυμάμαι συντρίμια άρα ήμασταν κοντά σε κτίριο, μεγάλο κτίριο, α ναι η καταστροφή ενός ουρανοξύστη που έλεγαν και στις ειδήσεις. Και.. αυτό"
-Τελικά τι έγινε; ρώτησε με ενδιαφέρον η ψυχολόγος.
-Είναι κακό αν δεν σου πω; ακόμα είχε αυτό το ανέκφραστο βλέμμα στο πρόσωπό της.
-Ξέρεις ότι, οτιδήποτε ακούγεται σε αυτήν την αίθουσα δεν θα το μάθει κανείς, ούτε καν σημειώσεις δεν κρατάω, απλά πρέπει κάποτε να εκφραστείς. Αυτό το μίσος, ο πόνος ακόμα και η λησμονία που κρατάς μέσα σου, θα σε οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια, γι'αυτό και κλαίμε γιατί όπως είπες πριν βράζουμε μέσα μας, και οι υδρατμοί κάποτε πρέπει να βγουν για να μην υπάρξει έκρηξη.
