Η Άλεξ παρακολουθώντας όλη τη σκηνή από την πόρτα, που ήταν ανοιχτή ίσα για να βλέπει, είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν ηξερε τι να πρωτοσκεφτεί. Είχε πάρει τα παιδιά στην αγκαλιά της κρύβοντάς τους τα μάτια καθ' όλη την διάρκεια του συμβάντος. Ο Τζορτζ από την άλλη είχε βρει τον εαυτό του γονατιστό, κοιτάζοντας το πάτωμα και έχοντας το όπλο ακόμα στο δεξί του χέρι. Η σκηνή γι' αυτόν διήτκησε μόλις πέντε δευτερόλεπτα. Επεξεργαζόταν το κάθε τι που έγινε ελπίζοντας η παράνοιά του να ήταν ανύπαρκτη. Τα άκρα του δεν υπήρχαν, μόνο η καρδιά του ήταν αυτή που τον έλεγχε, όπως και το μυαλό του. Περνάγανε εικόνες στο μυαλό του από την Ίρις, τα μαύρα της κουταβίσια μάτια να τον κοιτάζουν θλιμένα, αλλά σκέφτηκε ότι ποτέ δεν ήταν θλιμένη, πάντα χαρούμενη. Η εικόνα δεν είχε καταγωγή, η ανάμνηση ήταν ελειπής. Μπορεί και να μην ήταν ανάμνηση, αλλά μια εικόνα που έφερε η παράνοιά του. Ξαφνικά τα μάτια αυτά πήραν το πράσινο του δάσους χρώμα που τα περιέβαλλαν κόκκινες φακίδες. Η Άλεξ!
Είχε κάτσει μπροστά του κι αυτή γονατιστή, έχοντας το ένα χέρι της να ακουμπά το πρόσωπό του. Τον κοίταζε με ένα μελαγχωλικό βλέμμα, ξέροντας για το τι ακριβώς είχε προηγηθεί. Την κοίταζε στα μάτια λέγοντάς της ότι τρελάθηκε, ότι είδε ένα φάντασμα που είχε για νεκρό χρόνια τώρα, και όλα αυτά τα έλεγαν οι δύο καταγάλανοι ωκεανοί που του ανήκαν.
-Ξέρω... ναι την είδα... όχι δε τρελάθηκες.
Του είπε και τον πήρε αγκαλιά αφήνοντάς του ένα φιλί στην σβέρκο. Αυτός ακόμα ακίνητος έβλεπε τα πάντα θωλά από τα βουρκομένα μάτια του και άφησε τα δάκρυά του να κυλήσουν ανταποδίδοντάς της μια σφιχτή αγκαλιά. Ένιωθε γαλήνια στην αγκαλιά της γιατί τα συναισθήματα που μοιράζονταν ήταν αληθινά.
Αφού, λοιπόν, είχε έρθει η αστυνομία, πήρε τις στάχτες, ρώτησε τους μάρτυρες του συμβάντος, το ζευγάρι, και μετά αφού είχε πάρει τις τυπικές πληροφορίες που χρειαζόταν αποχώρισε αφήνοντας την οικογένεια να συνεχίσει την ημέρα της ήρεμα και ομαλά όπως θα έκανε και τις υπόλοιπες μέρες. Είχε βραδιάσει και τα παιδιά ήταν στο κρεβάτι ονειρεύοντας όνειρα που τους επέτρεπαν να ξεχάσουν το συμβάν που δεν κατάλαβαν καν τι αφορούσε. Ο Τζορτζ σκεπτόμενος καθόταν στην ξύλινη τραπεζαρία έχοντας τα χέρια να στηρίζουν το κεφάλι του. Προσπαθούσε να αντιληφθεί ότι ζούσε τόσα χρόνια σε ένα ψέμα, και αναπωλούσε στο καμένο, τώρα πια γράμμα που του είχε αφήσει η Ίρις.
Η ίδια από την άλλη γνωρίζοντας το βάρος που κουβαλούσε λόγω της αποκάλυψής της, παρά να βρει τρόπο να του μιλήσει και να του απαντήσει τις πιθανές ερωτήσεις του άμα ποτέ βρεθούνε, επεξεργαζόταν το θέμα του εκτελεστή. Ποιος τον έστειλε ήταν το κυρίως ερώτημά της. Αλλά θα μπορούσε να ήταν και ένας ο οποίος είχε ακούσει φήμες ότι ο Στιβ είχε κάτι ανεκτίμητης αξίας και απλά το έψαχνε. Πολλά τα ενδεχόμενα τα οποία επεξεργαζόταν. Ολόκληρα κομμάτια παζλ που έπρεπε να συνδεθούν, αλλά τα περισσότερα έλειπαν.
